Kanker-Lijf!
Momenteel háát ik mijn lijf.
Zo, dat moest er even uit.
Ik haat het omdat het zo ziek is, het me belemmerd in mijn doen en laten, het heel erg pijn doet en ben ik sinds de diagnose (2 jaar geleden) nogal een transformatie ondergaan.
Nu ben ik altijd een ‘spinnetje’ geweest en had kledingmaat XS en soms zelfs XXS, heb altijd goed gegeten en ondanks mijn lage BMI, maakte niemand zich zorgen over mijn omvang of het gebrek hieraan.
Het eerste jaar van mijn ziekte balanceerde ik rond de 50kg en voordat ik op de Prednison gezet werd woog ik 48kg. Tegenwoordig hik ik tegen de 60kg aan en heb ik in het ziekenhuis na mijn operaties ruim 70kg gewogen. Veel van die kilo’s is/was vocht wat ik vast houd, maar toch: het zit er aan en gaat niet weg.
Ik herken mijn lijf ook niet meer, dat ooit goed gevormde en gespierde Yoga-lichaam is nu plomp en vreemd geproportioneerd en er bengelt een Stoma aan dat ook nogal zichtbaar aanwezig kan zijn. Heel veel kleren hangen nu werkeloos in de kast en pers ik mij in alles wat lycra bevat en is jogging de meest gedragen couture... Daar word ik ook niet bepaald blijer van.
Gisteren me wat jurkjes in een winkel gepast en kwam op maat L uit. L van Large!!?!! Ik heb het jurkje niet gekocht, was te geshockeerd van dit feit.
Terwijl ik mijn hoofd hier wel omheen moet buigen, want zolang ik de medicijnen moet slikken die ik nu heb (denk in jaren), gaat er aan dat gegroeide lijf geen verandering komen. En over hoofd gesproken: van dat Prednison-hoofd kom ik ook niet meer af, daar ik meteen weer misselijk word, jeuk krijg en aan bed gekluisterd ben, wanneer ik met die troep stop.
Dus ja, ik haat mijn lijf nu, ben er nog niet aan toe dit te accepteren en steek ik dat bolle hoofd maar in het zand en pers mij in joggingpak.
Nu hoor ik sommige van jullie denken: "Ja, maar je leeft nog!" Klopt, maar leven met een ziekte en alles wat daarbij komt kijken is niet makkelijk en zomaar te accepteren. En juist met dat laatste heb ik moeite en een deel van mij weigert dat lompweg.
Misschien dat ik over een paar dagen alsnog die Panterprint-jurk koop, maar voor nu: NEEEEEEEEE!!!!!!!
7 reacties
Ja, een ziek lijf waarderen is ook voor mij nog elke dag een flink opgave. En soms lukt het gewoon niet. Hoort erbij. Koop die jurk.
Koop gewoon dat jurkje. Wat maakt de maat uit, als je er beeldig mee staat, voel je je vanzelf een stukje beter.
☺️
Ohhh wat leuk!!! Helemaal mijn ding! <3
ik kan mij hier iets bij voorstellen hoor ,het valt ook helemaal niet mee .Je lijf veranderd en daarbij ook die voortdurende angst en je niet goed voelen.lieve meid heel veel sterkte ,de jurk gewoon kopen ,staat je goed.
lieve groet Fien
Ik begrijp goed dat het heel lastig is om je lijf te zien veranderen. Zelf ben ik 10 kilo mede door de letrazol aa gekomen en door stress weg eten. Sinds paar weken meeste suiker en tussendoortjes de kliko in.
Kopen die jurk staat je heel mooi.🤗
Deze dag was ik bij mijn moeder , haar lichaam is zo veranderd. Een klein stukje borst nog, oedeem arm, helaas ook nog psoriasis en onderhuidsebloedingen die overal zichtbaar zijn. Gewichtstoename.
Ik ben blij dat ze er nog is maar begrijp haar gevoelens tov haar lichaam goed.
Sterkte!