Houdt het dan nooit op?!!?
Ik doe hier even een Carice van Houten’tje:
HOUDT HET DAN NOOIT OP?!?
Afgelopen maandag had ik een gesprek met mijn Oncoloog naar aanleiding van mijn periodieke bloedonderzoeken en CT-SCAN.
Mijn allerbeste Liefkees -zij gaat ALTIJD mee naar deze gesprekken- en ik werden joviaal onthaald door Dr. Dercksen en hij stak meteen van wal: Bloedwaarden waren prima. Nu Marty (primaire tumor die in mijn dunne darm zat) er niet meer is, maak ik veel minder het hormoon Serotonine aan, dat wat mij ziek maakt. Dus fijn.
De scan was op zich ook prima, vervolgde hij, al was er 1 uitzaaiing in de lever iets groter geworden, maar dat vond hij (nog) niet verontrustend. Nu is er al deze tijd het vermoeden geweest dat er ook een uitzaaiing in mijn rechterborst zit, die zich nu duidelijker liet zien. “En deze wil ik voor de zekerheid laten onderzoeken” zei hij ons en kreeg toen een dringend telefoontje, dat beantwoord moest worden. De Liefkees en ik keken elkaar ietwat onbegrijpelijk aan,terwijl de dokter aan het bellen was, hoezo onderzoeken? Na het telefoontje werd dat duidelijk gemaakt: Oncoloog vermoedt dat het een NET (Neuro Endocriene Tumor, dat wat we aan het behandelen zijn) is, maar wil uitsluiten dat het geen borstkanker is, een ander soort Kanker dan dat ik al heb.
What the Fuck?!? Een 2e Kanker?!? Is 1 al niet te veel?!? Juist nu dat ik in alles in mij voel dat ik het geprik, gepook en polonaise aan mijn lijf zo beu ben en het liefst met rust gelaten wil worden?! En nu het circus in moet van nieuwe onderzoeken zoals een echografie, mammografie en punctie!? NEE!!!
Maar de onderzoeken zijn ingepland voor volgende week woensdag (Liefkees gaat mee voor moral support) en dan belt hij mij vrijdagmiddag de uitslagen door. Oncoloog deed hier redelijk nuchter en positief over, maar ik ben in alle staten. Probeer het nu al 4 dagen los te laten, maar het zit continu in mijn gedachten.
Hoeveel pech kan een mens hebben? Het is de afgelopen maanden teleurstelling op tegenslag. Heb mijn hoofd nog niet om het een heen, dient het volgende zich alweer aan. Ben moegestreden, de Kut Kanker lijkt me te verslaan. De strijdlust die ik eerder dit jaar had, lijk ik niet meer aan te kunnen spreken. Mijn omgeving zegt me de moed erin te houden, makkelijk gezegd, want lijf en hoofd schreeuwen “Genoeg! Klaar mee...” en doen meerdere keren per dag een Carice van Houten’tje: “Houdt het dan nooit op?!?”.
2 reacties
De omgeving heeft makkelijk praten en snapt er helemaal niks van. Natuurlijk mag je vloeken en tieren en schelden, goed dat je je hier uit, wij hebben allemaal met kanker te maken en weten ook hoe weinig je hebt aan niets zeggende clichés van mensen die niets mankeren.
Ik hoop van harte voor jou dat de oncoloog gelijk heeft, maar zo ja, dan blijft het ook nog ellendig genoeg.
Sterkte, ook dit is een cliché, want je hoeft ook niet altijd sterk te zijn.
Hanneke
Wat een narigheid, het lijkt inderdaad niet op te houden. Ik snap dat je boos bent, Je hebt het maar wéér te ondergaan allemaal. De moed er in houden, ja tuurlijk, makkelijk gezegd en wat kun je anders. Ik hoop dat je omgeving vooral helpt met wat afleiding, zodat de tijd sneller gaat. Verdorie, ik ga heel hard voor je duimen, dat het goed nieuws wordt.
Miranda X
PS ik ben dol op de plaatjes die je bij je blogs zet, echt geweldig!