60. Pappen en nathouden

Morgen word ik 52 jaar. Gek genoeg voelt dit niet als een mijlpaal. De kerst en lente wel. En de verjaardagen van mijn dochters ook. (de jongste werd vorige maand 21) Maar of ik nu 51 of 52 ben maakt me niks uit. Ik ben wel nog steeds heel dankbaar. Dat ik er nog mag zijn en dat ik op dit moment minder pijn heb en weer creatief bezig kan zijn. Ik heb het ‘heel druk’ met mozaïeken, kleien en plantjes stekken. Een hobby kan zo belangrijk zijn. Dat gun ik iedereen die in deze situatie zit. Ook nu met corona.

Tussen de laatste blog en deze blog heb ik weer 2 bestralingen gehad. Ik hoef maar te bellen en ze staan voor me klaar. Dit keer een stekende pijn in mijn linkerknie en been. Zo erg dat ik er bijna niet op kon steunen en daardoor lopen niet goed mogelijk was. Ook in bed bleef mijn knie maar zeuren. Ik wist niet dat een knie zoveel pijn kan doen. En inderdaad, de ct scan liet zien dat er nieuwe uitzaaiingen zitten. Het ziet er niet goed uit en er wordt me nog een keer op het hart gedrukt dat ik niet mag vallen. Als ik iets breek zal het waarschijnlijk niet meer genezen. Binnen een week na de laatste bestraling was de pijn weg. Zo fijn! Dit is wat ze nog voor me kunnen doen, pappen en nathouden. Ook de rugpijn is inmiddels zo goed als verdwenen. Waar ik nu het meeste last van heb is de linker zijkant ter hoogte van mijn longen. Alsof ik een rib gekneusd heb. Zo voelt het. Diep inademen doet pijn aan de voorkant van beide longen. Toch pak ik weer wat minder pijnstillers. Vandaag precies een jaar geleden kreeg ik de 3e hersenbestraling en werd ik morgen 51 jaar. En nu dus bijna 52.. misschien toch maar vieren!