26. in afwachting..

’s Avonds laat, na mijn werk, rijd ik opeens zomaar door de Macdrive. Best gek want dat doe ik bijna nooit. Op de donkere snelweg werk ik 2 chili chickens weg, zonder schuldgevoel. Een voorteken voor wat gaat komen. Frustratie! Dus misschien is dit blog in een te emotionele bui geschreven en misschien heb ik morgen spijt. Maar ook deze buien horen erbij.

You are not weak, you just have been strong for too long.

Nog 3 weken, dan wordt het chemo of niks.. Tergend langzaam komt die dag dichterbij. En in de tussentijd proberen we te doen of er niks aan de hand is. Thuis, bij vrienden, bij mijn moeder, op het werk.. meestal lukt het maar soms lukt het helemaal niet. Een kleine tegenslag kan me helemaal van mijn stuk brengen. Dan voel ik me opeens heel erg zielig en loop ik over van alles te huilen en na te denken. Bijvoorbeeld waarom durven mensen mij niet te benaderen? Ben ik echt zo onbenaderbaar? Heb ik echt zo weinig vrienden? Het is behoorlijk stil.. Eigenlijk als ik eerlijk ben, heb ik deze dood-zwijg-sfeer zelf gecreëerd. Daar kom ik nooit meer van af. Soms denk ik, ik gooi het op facebook. Zomaar patsboem, in ieders face. “Linda voelt zich verdrietig (traan emoji) uitgezaaide borstkanker..” maar natuurlijk doe ik dat niet! Dat zou wel heel erg achterlijk zijn. En bovendien haat ik de slachtofferrol! En Eric dan? Zouden zijn vrienden enig idee hebben hoe zwaar het voor hem is? Ook zijn toekomstbeeld is aan het veranderen. Sta ik daar zelf wel genoeg bij stil? Al die tijd cijfert hij zichzelf weg, klaagt nooit en zorgt zo ontzettend goed voor mij. In zware tijden kom je daar weer achter. Eric is mijn rots in de branding, al bijna 24 jaar!

Als je dit blog ‘reservetijd’ zo leest, lijkt het of ons leven alleen bestaat uit ziek zijn. Misschien is dat wat mensen zo afschrikt. Het is opeens wel heel erg veel. Maar het is wel over een periode van 5 jaar (eigenlijk 17 jaar) Even een ruwe rekensom; 26 blogs in 5 jaar is gemiddeld 5 blogs per jaar die gaan over gemiddeld 10 ziekenhuisbezoeken per jaar. Tel daar nog 2 x zoveel dagen bij op waarop ik aan het piekeren ben, dan kom je op een gemiddelde van 30 dagen per jaar. Dus houden we nog 335 dagen over om ons met hele andere dingen bezig te houden. Zoals morgen een dagje Keukenhof met mijn moeder en jongste dochter. Nu al zin in!