21. alles is relatief

Gisteravond ons lieve hondje moeten afgeven. Ze was pas 7 maanden oud. Het is zo oneerlijk. Schuldgevoelens ook, we hebben haar niet kunnen beschermen. Terwijl Eric en de kinderen haar vandaag begraven in de tuin rijd ik op de automatische piloot naar Nijmegen voor de Pet-scan. Ik kom in de buurt van het ziekenhuis en bedenk me dat ik mijn huiswerk niet gemaakt heb. Op de parkeerplaats in de auto vul ik snel de vragenlijst in. Opvallend veel vragen moet ik met ja beantwoorden. Waar is de tijd dat alles nee was? Ieder jaar meer ja, ja, ja, ja.. niet goed dus. Ik meld me bij de nucleaire afdeling. De eerste keer sinds 4,5 jaar dat ik hier weer ben. Toen met het allesvernietigende nieuws dat ik ongeneeslijk was. Ik zou uit moeten kijken naar bekende gezichten en vrolijk moeten roepen “hallo ik ben er weer! ..nog!” Maar alles lijkt nog steeds op de automatische piloot te gaan. Stil en onopvallend, zo zit ik erbij. De informatiefolder over de Pet-scan heb ik niet gelezen. Ik dacht dat ik nog wel wist hoe het hier in zijn werk gaat maar ik weet niks meer, ik weet niet eens wanneer ik de laatste ct-scan heb gehad. November gok ik. Of september? De verpleger kijkt me geduldig aan en zegt dat hij het wel even voor me op gaat zoeken. Ook na de injectie van het radio-actief-jodium houd ik me niet aan de regels. Vanwege het plasmiddel dat erbij zat en vanwege die grote beker water die je vantevoren leeg moet drinken, is 45 minuten stil liggen echt onmogelijk. Halverwege moet ik zo nodig plassen dat het op een ware foltering begint te lijken. Uiteindelijk loop ik toch maar de gang op, op zoek naar een wc. Daarna lukt het stil liggen wel en val ik zelfs in slaap. Ook tijdens de Pet-scan val ik in slaap. Op de terugweg in de auto, en in de dagen erna, denk ik niet aan onderzoeken, uitslagen, gezondheid, ziekenhuizen.. Ik denk alleen maar aan ons mooie lieve hondje. Zo zie je maar. Alles is relatief. Zelfs voor heel even je eigen gezondheid.