De diagnose - 5 maart 2025

6u15 De wekker gaat. Ik moet van ver komen. Pfff ik draai me nog even om. Veel te laat gaan slapen gisteren omdat ik nog een presentatie moest voorbereiden voor morgen. Dan hoor ik mijn oudste dochter (2,5): “ik wil eruit, ik wil eruit!”. Vervolgens begint ook de jongste te brabbelen en dringt het tot me door dat vandaag haar verjaardag is: 1 jaar. Het eerste jaar met 2 kleintjes hebben we overleefd. Laten we eerlijk zijn: we vonden het best zwaar af en toe, zeker aangezien de jongste ons ‘s nachts regelmatig wakker houdt en vaak ziek was. Maar hee, de afgelopen nachten heeft ze geen kick gegeven en nu is ze 1! Toch een mijlpaal. We vieren het vandaag niet omdat K vanavond laat pas terug komt van een paar dagen wintersport met een vriend, maar dat komt aankomend weekend helemaal goed met alle familie over de vloer. Om er toch een klein momentje van te maken haal ik eerst de oudste uit bed en daarna gaan we samen naar de jongste, terwijl we ‘lang zal ze leven’ voor haar zingen. Het ochtendritueel verloopt verder soepel en ik ben sowieso heel blij hoe het de afgelopen dagen (als tijdelijk alleenstaande moeder) is gegaan. Terwijl we naar de opvang wandelen bellen we nog even met papa die de jongste wil feliciteren. Daarna laat ik snel de hond uit en stap op de fiets naar het ziekenhuis, want vandaag krijg ik de uitslag van de punctie die vorige week is genomen van het knobbeltje in mijn borst, dat ik een week daarvoor per toeval ontdekte onder de douche. Ik ben helemaal niet zenuwachtig, aangezien alles er op wijst dat het een benigne fibroadenoom is en ook de radioloog hier vorige week voor 80-90% zeker van was. Het voorstel was 6 maanden te wachten en dan de echo te herhalen, danwel een punctie te doen. Om het maar duidelijk te hebben en zodat ik niet weer hoefde terug te komen over 6 maanden, koos ik voor de punctie. Nu dus alleen even horen dat het goed is en dan kan ik daarna verder werken aan mijn presentatie voor morgen. 

Lichtelijk oververhit (waarom vertrek ik toch altijd te laat) kom ik in het ziekenhuis aan en neem plaats in de wachtkamer. Net op tijd. Er druppelen meer mensen binnen en ik app nog wat met een vriendin, totdat een vriendelijk uitziende vrouw glimlachend mijn naam zegt en me voorgaat naar haar kamer. Langzaam doet ze de deur dicht en wacht tot ik ga zitten. Dan weet ik het al.  “Ga zitten. Ik heb helaas geen goed nieuws. Het is borstkanker.” zegt ze met medelijden op haar gezicht. Ik schiet in de lach en zeg eerst grijnzend dat ik daar geen rekening mee had gehouden. Daarna huilend, dat als ik dat geweten had, ik iemand had meegenomen. Les 1: nooit meer alleen naar ziekenhuis afspraken, tenminste niet voor een uitslag.

Deze optie heb ik op de fiets hierheen wel een paar keer door mijn hoofd laten gaan, maar meer als de ‘zo zou het gaan als het foute boel was en dat is het gelukkig niet bij mij’-versie. En nu dus toch. Ik herpak mezelf en luister naar wat deze aardige mevrouw nog meer te zeggen heeft. Ze loopt met me mee naar de radiologie waar ze nog een echo van de oksel en een mammografie zullen maken. In de paar minuten die ik moet wachten tot ik aan de beurt ben schiet er van alles door mijn hoofd: misschien valt het mee, alleen opereren en klaar. Maar misschien valt het helemaal niet mee. Niemand weet dit nu behalve ik. Ik moet mijn werk inlichten! Maar het liefste zou ik willen dat K hier nu bij me was en dit nieuws met me kon dragen. Of mijn lieve ouders.. die zijn ook op vakantie en hebben geen idee! Haastig stuur ik K een appje: “Het is niet goed. Het is borstkanker. Ik kan nu niet bellen, want krijg nu een extra echo en mammografie”. Nee, ik kan hem dit nieuws toch niet appen! Ik probeer hem toch even te bellen, maar hang meteen weer op want ik word opgehaald uit de wachtkamer.

De verpleegkundige vertelt me wat er gaat gebeuren en komt er gaandeweg tijdens de mammografie achter dat ik de diagnose borstkanker pas een paar minuten weet en dat ik hier alleen ben. Ze vindt het heel akelig voor me en ik vraag me ook steeds meer af wat ik hier doe, in deze slechte film, in mijn eentje. Dan komt de radioloog voor de echo. Na een paar seconden kijken vertelt hij iets te zien in de oksel, dat hij wil biopteren. “Dat is niet zo mooi” zeg ik droog, en dat beaamt hij. De ‘ingreep’ is goed te doen en er worden nog markers in borst en oksel geplaatst. Daarna haast ik me naar buiten, het ziekenhuis uit, om K te bellen. Ik sta op speaker, want de 2 vrienden zitten in de auto en zijn net aan de terugreis begonnen. Huilend vertel ik dat ik borstkanker heb en dat het dus ook al in de oksel lijkt te zitten en wie weet waar nog meer. Het lukt hem me wat te kalmeren en daarna ga ik terug naar de verpleegkundig specialist. Er volgt nog een heleboel info: vanwege de afwijking in de oksel wordt er een PET scan gepland om de rest van het lichaam op uitzaaiingen te checken. Gelukkig kan dit al de dag erna plaatsvinden. Ze vertelt over de verschillende behandel opties en zegt dat ik rekening moet houden met een paar maanden chemotherapie, hormoonbehandelingen (het is een hormoongevoelige tumor, dat is nog enigszins positief weet ik me uit mijn studie te herinneren), opereren en bestralen. Ze adviseert klinisch genetisch onderzoek i.v.m. mijn jonge leeftijd (straks is het erfelijk en is dit ook van invloed op onze dochtertjes!). Als ik denk dat ik alles gehoord heb, stelt ze nog een laatste vraag: “Heb je nog een kinderwens?”. Ik barst weer in tranen uit: “Mijn vriend misschien niet, maar ik wel!”. Oja, ook dat nog. Door dit alles zal een eventueel derde kindje ook helemaal niet meer vanzelfsprekend zijn.

Als ik eindelijk terug kom bij mijn fiets, nog geen 45 min later dan ik hier arriveerde, weet ik even niet meer wat ik moet voelen. Hoe kan je wereld in zo’n korte tijd zo op zijn kop komen te staan. En wat moet ik nu gaan doen? Als eerste bel ik mijn moeder. Ze neemt gelukkig snel op en ik zeg snikkend “ik heb geen goed nieuws mam, ik heb borstkanker”. Ik overval haar compleet. Omdat mijn ouders op vakantie zijn en ik er van uit ging dat er niks aan de hand zou zijn, heb ik ze eerder helemaal niks verteld over dit alles. Ze is heel erg geschrokken, maar blijft rustig en dat maakt dat ik dat ook weer word. We besluiten dat ik nu niet in mijn eentje thuis moet gaan zitten, maar moet kijken of mijn dierbare vriendin thuis is. Die neemt niet gelijk op, maar als ze me terug belt en ik het nieuws vertel, sommeert ze me direct naar haar toe te komen. Ik doe er veel langer over dan normaal, omdat ik verkeerd fiets en op een gegeven moment minuten lang als een zombie voor een niet werkend stoplicht blijf staan, totdat iemand langsfietst en me er op attendeert. Als ik uiteindelijk bij haar aankom ben ik zo blij eindelijk even op een vertrouwde schoot te kunnen uithuilen.