Wachten op het einde..

Deze week hebben we de bespreking met de oncoloog-internist gehad over wat te doen met de uitzaaiingen die ik heb.
Eigenlijk kwam eruit dat alweer een behandeling bij mij niet echt zinvol meer is, aangezien bestraling en/of chemo altijd een zware aanslag op het lichaam is, en mijn algemene conditie er dan gegarandeerd alleen maar op achteruit zal gaan. Nu kan ik best nog redelijk veel gezien mijn toestand en dat zou ik eigenlijk zolang mogelijk zo moeten houden. Wat ik vanaf het begin ook zelf al gezegd had tegen de specialisten: dus kwaliteit van leven en niet gaan voor zolang mogelijk behandelen en alles uit de kast trekken en dan uiteindelijk als bedlegerige eindigen. De specialisten waren het erover eens dat een behandeling ter genezing er, gezien mijn ziektegeschiedenis waarbij steeds nieuwe tumoren opgedoken zijn, er niet meer inzit, afgezien van een wonder dan. En, zoals bij vorige besprekingen al over tafel is gekomen, garanties voor hoe het verdere verloop van mijn ziekte gaat, kan niemand geven: voor hetzelfde geld kan ik nog wel een paar jaar mee en dan zou ik die dan in bed moeten doorbrengen door alle bijwerkingen van de behandelingen, daar kies ik ook niet voor. We hebben besloten om, uiteraard, om de drie maanden een pet-ct scan te maken om het verloop van de metastasen in de gaten te houden, de volgende is gepland voor midden november, en pas in te grijpen als ik zelf klachten begin te krijgen, dan moet het wel. Dus de behandeling is puur gericht op het verlichten en zo mogelijk voorkomen van lichamelijke klachten. We kunnen natuurlijk altijd een second opinion aanvragen maar of dat nog echt iets toevoegt is ook maar zeer de vraag. Voorlopig hou ik het werk nog aan voor de conditie en de afleiding zolang mijn gezondheid het toelaat. Maar in feite ben ik uitbehandeld en wacht ik nu op de eerste tekenen van het naderende einde. Voorlopig voel ik me nog redelijk maar hoelang nog is niet te zeggen. Tot zover dan weer.