Nieuwe fase: ongeneeslijk

Gisteren zijn Agnes en ik bij de internist-oncoloog geweest voor de uitslag van de CT van vorige week.

De bestraalde tumoren waren flink kleiner geworden en die van afgelopen zomer waren bijna verdwenen. In de lever en bovenbuik was verder niets te zien. Maar er waren weer nieuwe groei centra te zien in de longen, nog heel klein, maar ze waren er wel. De internist wist nog niet of ze deze nu weer gaan bestralen of met chemo bestrijden of wellicht nog iets anders. Daarover moet eerst overlegd worden met andere specialisten. Het probleem is dat iedere behandeling weer een nieuwe aanslag is op mijn lichaam met een verdere (blijvende) achterruitgang van conditie. Dat was niet de bedoeling vooral omdat het op het moment best goed gaat wat conditie betreft. Dat wilde ze toch eerst goed overleggen met anderen. Eerst kijken wat daar voor eventueel behandelplan uit komt. Woensdag a.s. moet dit overleg rond zijn en dan word dat aan ons overlegd en dan kijken we ook wat ik zelf daarmee wil.

In principe ben ik nu ongeneeslijk verklaard omdat dit nu al de derde keer is dat er een negatief resultaat uit een onderzoeks CT kwam. De artsen gaat nu niet meer voor genezing maar stabilisering. Nu is de eventuele vervolg-behandeling gericht, zolang dat mogelijk is, op het onder controle houden van verdere uitzaaiingen en klachten proberen te voorkomen. Zoiets als een chronische ziekte waarmee je moet leren leven. Hoelang ik nog redelijk gezond verder kan leven daar is niks over te zeggen zei de internist; het kan misschien nog wel jaren goed gaan maar het kan ook snel bergaf gaan. Maar zekerheid heeft niemand ons ook belooft sinds mei 2015 dus we leven maar gewoon verder, van dag tot dag, zoals voorheen.

Voorlopig blijf ik gewoon werken voor halve dagen want ik heb door de activiteit wel meer conditie opgebouwd en het helpt natuurlijk ook om de gedachten te verzetten op andere dingen als alleen maar bezig te zijn met de ziekte.