We gaan richting laatste fase

Een hele tijd niets geschreven. In mei verleden jaar het leven weer een beetje opgepakt. Regelmatig met de camper erop uit gegaan in binnen en buitenland. Zelf mijn werk weer opgepakt in het ziekenhuis en een ritme weer gevonden. Helaas afgelopen september begon het allemaal weer een beetje te verslechteren. Nadat het cea in de maanden daarvoor een beetje rond de 20 bleef begon het nu weer op te lopen en te verdubbelen. De hoogste tijd om de huizenjacht waar we al enige tijd mee bezig waren te versnellen zodat we nog samen vanuit Belgie konden terug verhuizen naar Maastricht. De nodige huizen bekeken en gelukkig in november een huis gevonden en ons bod geaccepteerd. Een hele drukke periode gehad waarin ik zoveel mogelijk heb gedaan om Alex te ontlasten. Van alle kanten werd er aan ons getrokken. Zoveel dat eind november mijn werkgever zei dat ik ook aan mezelf moest denken. Ik kreeg net als in sept 2023 nu weer de ruimte om niet te hoeven werken en me daar ook geen zorgen over te maken. En zo zijn we dus afgelopen 20 januari verhuisd en is dat nu allemaal achter de rug. Ondertussen is Alex in korte tijd ongeveer  7 kilo weer afgevallen en is zijn cea vandaag geprikt en de uitslag was 4151. Het gaat nu dus echt de verkeerde kant op. Dinsdag moeten we weer naar de oncoloog en dan zal wel de orale chemo teysuno gestopt worden. Waarschijnlijk zal dan nog gestart worden met lonsurf. Het is heel moeilijk om dit aan te zien en ik sta machteloos aan de zijlijn. Gelukkig hebben we heel veel lieve mensen aan onze zijde maar de gedachte dat ik er straks toch alleen voor sta laat me niet los. Ik kan me er gewoon geen voorstelling van maken hoe  het straks gaat zijn. Het idee dat mijn leven gewoon verder gaat en dat Alex dat allemaal moet gaan missen. Ik weet het even niet.