De kracht van muziek

Na het overlijden ben ik heel anders gaan luisteren naar muziek. Sowieso was bij de begrafenis de muziekkeuze al divers. Papa heeft één nummer doorgegeven die hij graag gedraaid wilde hebben, namelijk 'See you again', van Wiz Khalifa en Charlie Puth. Geschreven voor Paul Walker, acteur uit de Fast and Furious serie, die verongelukt is. De uitvaartbegeleider had daar een heel mooie tekst bij geschreven:  

In de videoclip zie je de snelle auto’s naast elkaar op weg gaan, maar dan komt het moment dat de wegen zich scheiden. Dat je, naar het lijkt, ieder een eigen weg moet gaan. Maar wie weet precies waar de wegen heen gaan? Als we er gewóón naar kijken vanaf de grond dan gaan de auto’s uit elkaar. Maar als we van bovenaf kijken, zien we dat alles nog naast elkaar blijft bestaan. We kunnen het vanaf waar wij kijken alleen niet meer zien. Laat het zo zijn. We hoeven het niet te geloven maar kunnen het wel wensen. Laat het zo zijn dat als de wegen naast elkaar verder gaan er ook ooit een dag komt om elkaar weer te zien. Dat alles weer samenkomt. 

Papa's graf is hier ook op gebaseerd, alsof er twee wegen zijn. Op de weg van papa staat zijn grafsteen, die zijn weg in feite afsnijdt. Je ziet door de steen vaag zijn weg verdergaan, maar je ziet niet waarheen. De andere weg, onze weg, gaat daaromheen en daarna verder. We zien niet of het bij elkaar komt, maar we hopen het wel. 

Maar naast dit prachtige nummer is ook 'Rainbow in the sky' gedraaid van Paul Elstak. Happy hardcore. Op een begrafenis. Alleen maar omdat we de dag erna een harstikke mooie regenboog zagen. Zoals je zelf zegt: papa woont bij de maan, maar gaat soms op vakantie naar de regenboog.  

Qua gevoelens herkende ik me enorm in 'Grijs' , dan wel het origineel van Niels Littooij (Nielson). Want alles wàs grijs. De kleuren, de lichtpuntjes, ik zag ze op dat moment niet. En nu brengt dit nummer me telkens weer terug naar de grijze jaren, de donkere en moeilijke jaren. En in vergelijking met die jaren, zie ik de kleuren nu juist feller.  

Zoals Guus Hulshof in zijn nummer 'Voor even is het goed' ook zingt: 
Dat liedje was geschreven
Als een brandstof voor verdriet
Maar nu lijkt het meer dan dat
En beter wordt het niet 

De kracht van muziek is dat het veranderd. De ene keer maakt een nummer je emotioneel, de andere keer voel je je juist gesterkt. Ik heb inmiddels twee playlists op Spotify. Allebei zonder naam, alleen een emoticon: ❤️‍🩹 & ❤️‍🔥 

Want de ene playlist heelt mijn hart en de andere zorgt dat mijn hart vol vuur zit om te genieten van het leven. Ik ga ook leven voor papa.  

I won't go wastin' my time
'Cause Heaven didn't wait for you, I promise in this life
I'll live it for you and I
Until I'm, until I'm, I'm
Going, going, gone
('Going, going, gone' van Michael Sanzone)