59. Leven zonder stem

59. Leven zonder stem 

De stemprothese! Hij zit! Na vier maanden zonder stem is hij geplaatst. Ik ben inmiddels een week verder en wat een verademing. Maar voordat ik je hierover vertel laat me je een beetje meenemen naar vier maanden geen stem hebben. Kan je je dat voorstellen? Niet kunnen praten? Als je je mond open doet en er geen geluid uit komt? Als je mee wilt zingen, maar dit niet lukt? Het is onvoorstelbaar geen stem te hebben. De eerste weken was te behappen. Ik was erop voorbereid en wist dat ik nog geen stem zou hebben. Die maanden erna vond ik loodzwaar. Geen zicht op een stemprothese en de ellende van de infectie die uitzichtloos was voor mijn gevoel. Als je weet waar je naar toe werkt is het altijd makkelijk om lastige dingen te dragen. Maar als je geen idee hebt waar het heen gaat, het uitzichtloos voelt dan is de last al gauw een zware last. En dat gebeurde ook, die laatste maanden. De last was zwaar en mijn draagvlak was steeds een beetje minder groot. Gooi daar nog die lage waardes van de schildklier tegenaan en je kan je een voorstelling maken. 

Zonder stem ben je van de ander afhankelijk. Ik kan niet iets bestellen in een restaurant, ik kan niet bellen met een arts of een apotheek die voor de zoveelste keer belt met een vraag over medicatie. Een fysio afbellen lukt niet, dus dan ga ik maar ondanks dat ik had willen afzeggen. Even gauw wat inspreken bij de ander kan niet, alles moet je typen. En precies dat typen is al zo doodvermoeiend geworden want dat is de enige manier waarop je de hele dag communiceert. Dus soms typte ik maar niets naar de ander terug, omdat ik mijn energie en vooral vermoeide handen wilde besparen, omdat ik einde dag nog wilde communiceren met Mike en Zoë via een app. Daarin typte ik wat en dat las de app dan voor waardoor je zo kon praten met elkaar. Dat vraagt overigens veel geduld van de ander want in een gesprek moest ik eerst wat typen, dan het geluid goed aan en de app laten praten. 

Je kunt je voorstellen dat je op den duur alleen het hoognodige zegt. De stilte sloop er steeds meer in en mijn zinnen werden steeds korter. Te vermoeiend, geen zin om een heel gesprek te typen. En zo verdwijn je voor je gevoel langzaam maar zeker steeds meer naar de achtergrond. Ik ging het voorlezen missen, de lange gesprekken en het gewoon direct kunnen zeggen wat je wil zeggen. Alles gaat aan je voorbij en hoe zeer mensen hun best ook doen, je antwoorden zijn altijd kort. En een wedervraag is er niet gauw, want het gesprek gaat al snel een andere kant op eer ik de vraag heb getypt. Ik vind en vond het een eenzaam bestaan aan het einde. Juist omdat het zo uitzichtloos was. 

Ik heb heel wat bijzondere situaties meegemaakt in de periode van niet praten en we hebben er vaak ook hard om gelachen. Je moet je voorstellen dat ik op den duur toch alles gewoon zelf ging doen. Je kan in mijn ogen niet steeds afhankelijk van anderen blijven met boodschappen doen, naar de apotheek gaan of in restaurants bestellingen doen. Dus ik deed het zelf met een app op mijn telefoon. Ik typte wat en liet de ander dat lezen of mijn telefoon zei het voor me. Dat leverde bijzondere situaties op. In Zeeland praten ze standaard in het Duits terug tegen me. Ze gingen er vanuit denk ik dat ik google translate gebruikte en dat ik Duits was. In de grote steden kreeg ik standaard overal waar ik maar kwam een Engels antwoord. Ik heb 1 keer in een restaurant wat besteld met de app en daarbij dacht het arme meisje dat ik zowel stom (niet praten) en doof was. Dus het meisje pakte mijn telefoon uit mijn handen en begon terug te typen. Ik moest erg lachen en maakte in gebarentaal duidelijk dat ik haar gewoon kan verstaan, maar ik zelf simpelweg niet kan praten. Op de markt bestelde ik eens met Zoë wat fruit. Die koopman vroeg vervolgens aan Zoë: ‘is mama naar een feestje geweest gisteren dat ze niet meer kan praten’. Ik moest lachen en typte op mijn telefoon: nee die kreeg kanker. Die man geneerde zich kapot, maar ik kan daar alleen maar hard om lachen. 

Vooropgesteld vier maanden niet praten vond ik echt niet tof. Het heeft lang geduurd en veel gevraagd van mijn vermogen om door te gaan en vertrouwen te hebben dat het goed komt. Omdat je niet weet wanneer je wel kunt praten en dit ook een hele periode echt uitzichtloos is geweest heb ik lang niet alleen maar goede dagen gehad. Ik heb me vaak genoeg gefrustreerd en verdrietig gevoeld. Maar terugkijkend denk ik dat ik en we als gezin dit goed hebben gedaan. We hebben onze weg erin gevonden en hebben er vaak ook om kunnen lachen. En ik hoop dat we dat met elkaar en vooral Zoë dit zal onthouden. Die marktkoopman, de Zeeuwen die Duits praten en de Rotterdamse restaurant waar ze Engels bleven praten en Zoë en ik grinnikend tegenover elkaar zaten. Ik zou het niemand gunnen, vier maanden geen stem. Wel een dag, om te ervaren hoe het is. Misschien zou iedereen die om me heen staat dat eens moeten doen. Een dag niet praten. Van opstaan tot naar bed gaan. Eigenlijk tot na het slapen. Want zelfs je partner in bed geen welterusten kunnen wensen is iets wat je je niet kunt voorstellen denk ik. Je dochter een nachtzoen geven en een telefoon “slaap lekker” horen zeggen en ‘ik hou van je’. Probeer het maar eens een dag. Ik denk dat je zult zien dat het best een beetje eenzaam is gedurende de dag. En voor degene die het echt willen proberen, installeer dan eens de Talkie app of de ‘text to speech’ app en ga via die manier communiceren die dag. Succes ;)