40. Mama, ga je dood aan deze ziekte?

40. mama ga je dood aan deze ziekte?  

We liggen na de zoveelste operatie samen in het grote bed. Je bent net uit zwemles gekomen en ligt met je natte haartjes tegen me aan. Blij dat ik weer thuis ben na een dag in het LUMC. Ik ben vandaag weer geopereerd en dat vindt je meestal maar niets. Ze hebben vandaag weer gekeken hoe mijn keel eruit ziet en of er nieuw tumor weefsel zit. De dokter leek positief gestemd en ik vertel je dat het goed is gegaan en de dokter tevreden is.  

Je knuffelt me en zegt dat je blij bent dat ik er weer ben. Het blijft even stil en ik geniet van dit moment. Ik ben weer thuis bij mijn gezin en besef opnieuw dat dit is wat er toe doet. Jij, ik, wij. Voor jou doe ik dit steeds opnieuw. Voor jou en papa. Jullie zijn mijn wereld, mijn regenboog of mijn unicorn, zoals je het zelf zou zeggen. Jullie geven kleur aan mijn leven en maken dat ik niet zal opgeven en elke keer weer moed vindt om door te gaan.  

Terwijl ik geniet van dit moment stel je me ineens die vraag. Mama, ga je dood aan deze ziekte? Ik probeer gauw te bedenken wat ik moet zeggen en vraag je wat je zelf denkt. Je vertelt me dat je denkt van wel. Ik geef aan dat ik dat ook denk. Ik leg je uit dat ik wel bang ben dat ik een keertje dood ga aan kanker, maar dat dit niet vandaag is. Vandaag is de dokter tevreden en ziet mijn keel er goed uit. Je vertelt me dat je niet wil dat ik dood ga, want dan ga je zo missen. Ik wil dit ook niet zeg ik je, daarom zal ik er alles aan doen om dat te voorkomen. Terwijl ik dit zeg bedenk ik me dat ik je een belofte geef die ik helemaal niet kan waarmaken.  

Want ik kan je niet beloven dat de kanker niet terug komt. Dat ik hier niet snel aan zal sterven. Ik weet het niet. Het voor ons net zo onzeker als voor jou en dat maakt mijn ziekte zo lastig. Maar je bent zes, dus ik beloof je dat ik voorlopig niet dood zal gaan en daar alles aan zal doen. Want wat moet je dan zeggen tegen een kind van zes? 

Je vraag blijft me de weken erna bezig houden. Want onze angst is de jouwe geworden. We hebben dat niet kunnen voorkomen. We hebben hem misschien onbewust op jou geprojecteerd. Of je bent simpelweg ouder geworden en je hebt beter door hoe het werkt. Je snapt maar al te goed dat ‘kanker’ niets positiefs is. Evenmin dat ik zo vaak geopereerd wordt. En je zult soms de wanhoop zien bij ons, net als ons verdriet en angst.  

Daar tegen zie je ook dat we opstaan, we er het beste en mooiste van maken en niet bij de pakken neerzitten. Je ziet ons geloven in het leven, geloven in de toekomst. En dat geeft je vertrouwen, dat zien we. Je bent na een paar dagen meer jezelf en we zien de zorg en angst weer van je afglijden. Tot aan de volgende operatie weten we. Zo zal je leven zijn en daar kunnen we niets aan veranderen weten we. Maar zoals jij ons leven kleur geeft, zullen we jou leven ook zoveel mogelijk kleur geven. En die belofte kunnen we je wel maken.