Eerste blogbericht - diagnose

Hallo! Mijn naam is Ronan, ik ben 22 en ongeveer vier weken geleden ben ik gediagnostiseerd met tongkanker. Tongkanker is al een weinig voorkomende vorm van kanker, maar deze komt nog minder bij mijn leeftijdsgroep. Op de officiële website van kanker.nl staat er zelfs 0% voor 14-29 jarigen. Helaas ben ik toch deel van het kleine percentage achter de 0. 

Ik wil dit blogbericht graag gebruiken om een uit te leggen hoe ik ben gediagnosticeerd, en in latere blogberichten hoe mijn behandeling teweeg is gebracht, hoe ik deze heb ervaren, en hoe mijn leven volledig is omgegooid. Normaal zou ik nooit een blogbericht hebben geschreven, maar het kan best eenzaam voelen als iedereen je maar blijft vertellen dat je een pechgeval bent, en stel dat ik ook maar één persoon zich minder alleen kan laten voelen, dan zou ik dat al ontzettend fijn vinden. 

In het dagelijks leven ben ik student. Ik studeer Internationale Politiek en Franse Taal en Cultuur. Ik zit nu in mijn laatste jaar, maar helaas loop ik een jaartje studievertraging op door mijn behandeling. Mijn grote droom voor de toekomst is om professor in moderne Franse letterkunde te worden. Ik stond dan ook ingeschreven op een aantal onderzoeksmasters in letterkunde, maar helaas zal ook dat op zich moeten laten wachten tot volgend jaar. 

Ik had al een slecht gevoel vanaf eind juli/begin augustus. Het begon allemaal met een piepklein gaatje in mijn tong, een soort inkeping. Ik ben mega hypochonder dus ik begon al gelijk tegen mezelf te schreeuwen dat het het ergste was. Maar gezien mijn leeftijd vertelde iedereen me dat er niets aan de hand was, en dat ik maar gewoon naar de huisarts moest om er even naar te laten kijken. Bij mijn eerste huisarts bezoek werd er geconcludeerd dat het ging om een mondschimmel en een aften. Ik was het er intern al niet mee eens, het duurde op dat punt eigenlijk al veel te lang. 

Bij mijn tweede bezoek heb ik aangegeven dat het wondje erger was geworden, en dat deze nu pijn deed, maar er is niet naar mijn tong gekeken. Mijn vrienden waren allemaal terug in Nederland voor de diplomauitreiking, en als ik gezellig mee wilde eten in een restaurant of een drankje mee wilde doen dan moest ik erg mijn best doen om de pijn te verstoppen. De huisarts gaf aan dat ik misschien toch maar even op een SOA moest laten testen, dus dat heb ik gedaan. 

Ik was SOA vrij. De pijn was nu elke dag zo erg, tot het punt waar ik zelfs niet pijnloos water kon drinken dat ik bijna niet at, en tevens kon ik niet slapen. Ik ben dan ook ongeveer 7 à 8 kilo afgevallen in een periode van een aantal maanden. Één ochtend werd ik wakker en dacht ik "nu is het klaar". Ik kon niet meer studeren, ik zag mezelf elke dag weer meer vermageren in de spiegel, en elke nacht moest ik minstens zes keer het bed uit om lidocaïne op de open wond te smeren (dat werkte dan 10 minuten). In pure paniek heb ik met trillende stem de dokter gebeld die aangaf nog een plekje te hebben die dag 45 minuten later. Ik heb me snel aangekleed en een half uur van tevoren zat ik te wachten op mijn huisarts. 

Er werd eindelijk serieus naar mijn probleem gekeken, en nadat zowel de huisarts in opleiding die mij eerder had geholpen en een huisarts met meer ervaring naar mijn wondje keken werd ik naar het Haga ziekenhuis doorverwezen. Bij mijn eerste afspraak keek de arts naar mijn tong en het eerste woord dat ze zei was "jeetje". Toen wist ik eigenlijk al dat ik toch gelijk had gehad in mijn hoofd. Nadat er een biopt werd afgenomen, en na een CT-scan een aantal dagen later kwam ik precies een week later weer terug in het Haga. Deze keer met mijn ouders, voor de zekerheid. 

Dit is het moment dat me nog het meeste is bijgebleven. Samen met mijn ouders zat ik al angstig te wachten totdat het mijn beurt was, aangezien ik al wist wat ik zou gaan horen. Eindelijk werden we binnengeroepen, ik nam plaats op de patiëntenstoel, en mijn ouders op een soort corona-afstand van mij vandaan. De arts verspilde geen tijd en vertelde me dat ik nog jong ben, maar dat het helaas toch "niet goed" was. Het woord kanker heeft hij nooit gebruikt, maar op "niet goed" was genoeg om aan te duiden wat er gaande was. 

Nadat ik een volledige mentale breakdown had over de gevoelens van mijn ouders, die van mijn kleine zusje en die van mijn vrienden, over mijn studievoortgang, over mijn huisvesting, mijn werk, etc ... (allerlei scenario's hadden de hele week al door m'n hoofd gespeeld, en in één keer kwamen ze allemaal tegelijkertijd aan). Mijn vader zei tegen me "Ronan, je moet nu gewoon even aan jezelf denken", en die woorden hebben me ontzettend geholpen in mijn mindset door het hele behandelingsproces. In een klein kamertje werden m'n ouders en ik met tranen in onze ogen binnengeroepen en daar hoorden we dat ik de week erna in het HMC Antoniushove terecht kon om de eerste stappen te nemen om mijn behandeling voor te bereiden. Dat is waar de achtbaan begon.