Ontkenning, of stille vechtlust?

Terug op de afdeling | Ondanks dat je je kunt voorstellen hoe de stemming zou kunnen zijn op een afdeling oncologie, viel dat op zich nog wel mee. De dames waar ik mee op de kamer lag kwamen allemaal voor een vervolgoperatie, tenminste, mijn eerste indruk was dat ze hier niet voor het eerst zijn. Eén dame was inmiddels kaal van de chemo en kreeg een plastische operatie, de mevrouw naast mij, ik meende te horen dat ze een protese kreeg, zij was volgens mij wat aan de depressieve kant, die zag het allemaal somber in (niet zo gek natuurlijk). De vrouw schuin tegenover mij had borstkanker, dat was teruggekomen (binnen 3 jaar) en dan in de andere borst. Volgende week moet zij naar het Antonie van Leeuwenhoek in A'dam, daar krijgt zij stands in de leidingen van haar Alvleesklier, die kabels zijn verstopt door de vorige chemotherapie. Ze vroeg naar mijn situatie. Hihi, ik lachte een beetje onzeker, voelde mij best bezwaard dat ik tussen het zware geschut lag. Wat doe ik hier, dacht ik weer.

Toen vertelde ik voorzichtig mijn 'dingetje'.... Zegt ze tegen mij: 'Oh, dat is heftig….' Waarop mijn reactie was: 'Huh, heftig?! Dit stelt niets voor vergeleken bij jouw situatie.' Nou, zei ze, jouw situatie is niet minder erg dan die van mij. Je komt in een fase terecht wat jou voorlopig niet loslaat. Je zal regelmatig in het ziekenhuis moeten zijn. Okeeejjjj, dacht ik, of het landt nog steeds niet bij mij, of ik kan relativeren als de beste, maar nog steeds voel ik mij geen lotgenoot en hoor ook niet op de afdeling Oncologie.

Toch wel Madje, maar je zit vermoedelijk in een ontkenningsfase, of je bent al stilletjes aan het vechten. Ik ga me dit niet eens afvragen!