Intuïtie

Op 13 juli jl. zat ik RTL Late Night te kijken. Thijsje Oenema vertelde haar verhaal over de zware periode in haar leven door het gevolg van een melanoom en hoe ze hier aardig is uitgekomen, maar nog steeds knokt. Op dat moment dacht ik: zo, dat is heftig zeg en respect voor deze dame. Links en rechts kwam het ook voorbij in het nieuws en social media schonk er behoorlijk aandacht aan.

Toch triggerde het mij, het weekend na de uitzending, dat ik ook een plek boven mijn linker bil heb, een plek waar ik niet dagelijks naar keek en ook was vergeten. Hou al niet vd spiegel, laat staan dat ik naar mijn eigen ass kijk. En toch, deze plek voldeed zeker niet aan alle normen van een gezonde moedervlek. Deze plek had de vorm van een wolkje, een grillige rand en had verschillende kleuren bruin…. Dit gaf een héél naar onderbuik gevoel. Ongevraagd passeerde die avond het eea de revu, de kinderen, wil ze groot zien worden, afstuderen, trouwen, etc. èhhhn daar kwamen de waterlanders. Gatverredamme, klaar nu Madelon! Hup knop om. De geruststelling die ik had was dat Henk zich niet anders kon heugen dan dat deze moedervlek er altijd heeft gezeten, daarmee kon ik relativeren. Ik bedoel, Henk is per slot van rekening dé persoon die wèl graag naar mijn ass kijkt

In ieder geval, niet de nare gedachte die ik dat weekend had, maar mijn intuïtie duwde mij in de overtuiging om toch een afspraak te maken met de huisarts. So I did...