Onderbuikgevoel

Op 4 juli 2018 ging ik naar de unit van het bevolkingsonderzoek voor een mammografie. Beetje nerveus zat ik te wachten, dan speelt er toch die gedachten door je hoofd. Mijn zus op 34 jarige leeftijd, mijn moeder op 68 jarige leeftijd...Allebei borstkanker. Afwachten maar.... met mijn 56 jaar was het natuurlijk niet het eerste onderzoek daar maar nu was ik meer gespannen dan anders. Een paar weken later kwam de positieve uitslag. Het was vreemd, ik kon er niet blij mee zijn. Dat vervelende onderbuikgevoel..... Ik heb de brief opzij gelegd en met mijn partner afgesproken dat ik contact op zou nemen met mijn huisarts als dat gevoel zou blijven. Het bleef..... Gelukkig heb ik een hele begripvolle huisarts. Ik belde haar, ze begreep mijn onzekere gevoel. Twee dagen later had ik de afspraak met haar. Die ochtend van de afspraak ontdekte ik een andere reactie van mijn huid op koud water. Het hele lijf kippenvel behalve op mijn l.borst. Genoeg reden om mij door te sturen vond mijn huisarts. Dezelfde dag werd ik gebeld door het CWZ en kon ik gelijk de volgende ochtend terecht. Opnieuw een mammografie, daarna een echo. Er werden 3 biopten genomen. Voor de ochtend voorbij was had ik een voorlopige uitslag. A-typische cellen was de uitslag. De biopten werden op de kweek gezet....een lastig weekend volgde. Op maandag kreeg ik te horen dat er een kwaadaardige tumor zat, waarschijnlijk makkelijk te behandelen. Het zou een borstsparende operatie worden met bestraling als nabehandeling. Donderdag daarna kreeg ik een mri-scan. De uitslag daarvan liet een heel ander scenario zien. 3 tumoren met, zover het te tellen was 7 kleintjes.... Een onbetrouwbare borst die eraf moest! De dag voor de operatie een radioactieve inspuiting om de poortwachtersklier op te sporen. Ondanks de tegenvallers bleef ik geloven dat het hierbij bleef. Helaas....de grootste tumor had een weg gevonden naar de poortwachtersklier en naar twee andere lymfeklieren. In de poortwachtersklier zat een macrometastase met een extranodale groei. Dus door het weefsel heen gegroeid met het risico voor uitzaaiing. Hoeveel kan een mens hebben? Veel dus! Ik heb de moed bij elkaar moeten rapen en kracht gevonden om het gevecht aan te gaan. Een paar weken later bleek ik een ziekenhuisbacterie te hebben opgelopen. Er zaten 4 abcessen onder de littekens. De geplaatste tissue-expander was eruit aan het zweren, dwars door de huid heen. En alsof het nog niet genoeg was.....mijn lieve schoonmoeder overleed geheel onverwacht op 12 oktober, ik werd de 16e geopereerd. Op de 19e werd ze gecremeerd, ik had een gedicht geschreven voor haar en zelf voorgelezen. Over kracht  ontvangen gesproken! Een paar weken later een weekje naar Turkije, opladen voor de behandelingen. Wat vond ik het vreselijk, mijn bikini, waarvan ik dacht dat de prothese het wel zou verbloemen, was een ramp. Ik voelde me voor het eerst zo onzeker. Ik heb de ogen uit mijn kop gejankt. Op dat moment schoof mijn lieve man en prachtige ring aan mijn vinger. Hij had met zijn zussen afgesproken dat ik de ring van zijn moeder zou krijgen met mooie briljanten! Hij zou een goed moment uitkiezen om mij de ring te geven. Dit deed me zo goed! Ik heb de moed bij elkaar geraapt, het badlaken onder de arm en naar het strand, bewust van de aanwezigheid van de ring. Deze ring brengt me nog iedere dag zoveel kracht, ik draag het iedere dag. Met heel veel positiviteit de bestralingen doorstaan. Vanaf januari chemo. De eerste 4 kuren waren heel erg zwaar, nu de wekelijkse kuren waarvan ik de helft erop heb zitten. Van de 12 nog 6 te gaan. In de tussentijd is mijn haar weer gaan groeien. 1,5 cm ;-) het begin is er! In de tussentijd op eigen initiatief begonnen met littekenmassage en lymfemassage en....conditietraining. Door fysiek bezig te zijn is het mentaal minder zwaar voor mij. Want dat dit mij heeft veranderd hoef ik niemand te vertellen, dat snappen we hier allemaal! Ik herken mezelf niet meer als ik in de spiegel kijk. Het is een nieuwe IK die ik zie. Ook in dat bolletje gebeurt er veel. Als het dan even tegen zit draai ik die mooie ring nog eens rond mijn vinger en blijf ik positief en erin geloven dat ik weer helemaal beter word met nieuwe uitdagingen!