Mijn verhaal

Op mijn negentwintigste en net bevallen van mijn eerste kind, onze lieve, prachtige dochter, kreeg ik te horen dat ik borstkanker heb. 

Het was een agressieve vorm en in het Antoni van Leeuwenhoek ben ik razendsnel aan de chemo gezet. Tijd om na te denken wat de diagnose voor mij en mijn gezin zou gaan betekenen, was er niet.

Na de chemo zijn mijn borsten geamputeerd. Omdat mijn kanker erfelijk is, zijn na de geboorte van onze zoon, ons grote cadeau, ook mijn eierstokken verwijderd.

Ik was toen inmiddels 32 maar tijd om echt te reflecteren op wat mij allemaal overkomen was, kreeg ik niet. Het leven ging door. Ik was een jonge en heel betrokken moeder, ik ging weer als vanouds voor de klas, voor mijn omgeving leek alsof het hoofdstuk kanker was afgesloten.

Dat kon natuurlijk niet lang goed gaan. Rond mijn veertigste liep ik vast en omdat praten over mijn ziekte te weinig opluchting gaf, ben ik het van mij af gaan schrijven. 

Ik kreeg daarbij hulp van een redacteur die heel precies aanvoelde hoe eenzaam kanker kan zijn. Tijdens het schrijven, kwam ik tot de kern, tot mijn diepste gevoelens. Daarnaast was ik nu in de positie om mijn verhaal ook een eigen draai te geven, controle te houden. Ik kan niet in woorden uitdrukken wat dat voor mij betekend heeft.

Ik wil hier graag mijn verhaal delen om anderen te helpen. Het leven omarmen na kanker is niet makkelijk. De overlevingsmodus houdt niemand jarenlang vol. Weer op je lichaam kunnen vertrouwen en ervan te genieten, vraagt heel veel geduld en liefde van jezelf en je partner. 

Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. Binnenkort deel 1 van in totaal 10 hoofdstukken, here we go!