OMG......dit kan niet over mij gaan.

OMG....... dit kan niet over mij gaan.

Geloof me dat is wat ik dacht toen ik 3 maanden geleden van de internist te horen kreeg dat er op mijn linker long een vlekje gevonden was. Dit vlekje bleek gevonden te zijn op een thorax foto die was gemaakt ter voorbereiding van de operatie aan mijn schildklier.

Ik moet daar echt gezeten hebben met een verdwaasde blik in mijn ogen want ik dacht echt dat de dokter het verkeerde dossier voor zich had. Dit kon niet over mij gaan, niet weer. In 1998 was er bij baarmoederhalskanker gediagnostiseerd en de tumor moest operatief worden verwijderd. De kanker was gelukkig helemaal verdwenen. Maar daarmee ook mijn droom en wens om ooit moeder te kunnen worden. Dit is uiteraard mijn hele verdere leven een groot gemis en verdriet gebleven. Dan volgen de periodieke controles en het wachten op de uitslag, de spanning, de angst, de nachtmerries en dan gelukkig de blijdschap als de uitslag goed blijkt te zijn.

En dan nu 20 jaar later, zit er een vlekje op mijn long en dat vlekje zit ook nog eens heel dicht tegen mijn hart?? Dit kan toch niet waar zijn?! En dan word de operatie aan mijn schildklier uitgesteld en volgen de onderzoeken. Een van die onderzoeken heet de PET scan, dat is een soort van MRI alleen krijg je dan een radioactief goedje ingespoten. Via dit onderzoek word duidelijk of het vlekje actieve cellen bevat. Als de cellen actief blijken te zijn betekend dat het een inderdaad om een tumor gaat. De uitslag van mijn PET scan gaf helaas aan dat de tumor inderdaad uit actieve cellen bestond. Hiermee is echter nog niet vast gesteld of het om een kwaadaardige of goedaardige tumor gaat. Om dit te kunnen vaststellen word er dan normaal gesproken een biopsie gedaan. Zelfs op dit moment wil het me allemaal nog niet echt doordringen, het gaat ook allemaal zo snel geen tijd om na te denken. Mijn wereld staat op zijn kop.

En of de duivel er dan mee speelt, mijn vlekje zat zo dicht op mijn hart dat een biopsie nemen te risicovol zou zijn. Ook chemo of bestraling zou in het geval van een kwaadaardige tumor waarschijnlijk niet mogelijk zijn. De long chirurg legt me uit dat dat ding er sowieso uit moet, maar dat ze pas tijdens de operatie kunnen vastellen of het om een kwaadaardige of goedaardige tumor gaat. Dit betekend dat ze in het ergste geval de onderste kwab van mijn linkerlong moeten verwijderen. Je linker bestaat uit twee longkwabben, anders dan je rechter long die uit drie uit longkwabben bestaat. Vanaf het moment dat mij over het vlekje werd verteld heb ik zoveel gevoelens en gedachtes gehad, dat als ik die hier ook allemaal zou vertellen dit een verhaal van wel 20 kantjes zou zijn geworden. Ik had het gevoel dat ik in een achtbaan was gestapt en dat dat rotding maar niet wilde stoppen het denderde maar door. Ik had te kennen gegeven dat ik beslist in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam geopereerd wilde worden. Hier werd ik op de wachtlijst gezet en zodra er plek zou zijn zou ik worden geopereerd.

Toen kwam het telefoontje, 30 april ben ik aan de beurt. Dan begint het aftellen en neemt de spanning toe en dan 19 april gaat ineens de telefoon en word ik door de chirurg gebeld. De operatie is vervroeg en staat nu voor 23 april op de agenda. De chirurg verteld me dan dat ik geopereerd word door de Da Vinci Robot. Na uitleg van de chirurg begreep ik dat dit in mijn geval een wereld van verschil zou kunnen uitmaken. Door de locatie van mijn tumor was er toch een verhoogde kans op complicaties. Deze robot zou veel stabieler en secuurder dan een mens kunnen werken. In mijn nachtmerries sloeg deze robot uiteraard helemaal op hol, de ene vastgelopen windows update na de andere en natuurlijk werd die robot in mijn droom door een stel computernerds gehacked. Maar ondanks mijn angst en hoe ik het heb gedaan weet ik niet maar ik heb al mijn moed verzameld en me zondags 22 april voor opname gemeld.

En op maandag ochtend 23 april om 9.00 uur was het zover. Er gaat nu zoveel door me heen, buiten dat ik een hele gevaarlijke operatie moet ondergaan weet ik ook pas na de operatie of ik een kwaadaardige tumor in mijn lichaam heb en of mijn long gespaard zou zijn gebleven of niet. Op de ok aangekomen zie ik daar de Da Vinci robot, wow wat een apparaat het lijkt op het eerste gezicht een grote spin. Alle infusen worden aangebracht en voor ik het weet ben ik in dromenland.

Later die dag toen ik mijn ogen weer open deed kwam de chirurg mij vertellen dat de operatie goed was gegaan en dat er geen complicaties waren opgetreden. Helaas was de tumor kwaadaardig en blijkt een Neuro-endocrien carcinoom, de onderste kwab van mijn linker long is verwijderd. Maar het aller belangrijkste het goede nieuws, door deze operatie ben ik weer schoon en is de kanker uit mijn lijf.

Nu komt het helen, lichamelijk en mentaal.

In drie maanden tijd van kanker patiënt naar survivor, het is allemaal zo ontzettend snel gegaan. Door de littekens en de napijn weet ik dat het echt gebeurd is maar anders zou ik zelfs nu nog denken dat dit allemaal niet over mij ging.

In juli word ik 50, volgens mij heb ik dat feestje dubbel en dwars verdient.

Ik : 2

Kanker : 0