Mijlpalen op gevoel

Al ongeveer een jaar kijk ik uit naar de dag (9 februari 2016) dat mijn dochter naar school mag. Vaak wanneer ik haar oudere broer aflever bij groep 1 en 2, is ze bijna niet weg te slaan uit de klas. En al helemaal niet bij de schommel op het schoolplein. Dat wordt een kind dat bijna altijd met plezier naar school gaat, wat ze vast van haar moeder heeft.

Heel diep in mijn hart voel en geloof ik dat ik die dag nog mee zal maken. Zo sterk dat ik het bijna wil uitschreeuwen. Of ik ook fysiek echt bij de school aanwezig kan zijn is een tweede. Bemoedigd probeer ik een tweede peildatum uit, verder weg in de toekomst: 16 september 2016, onze tiende trouwdag. Tot mijn lichte verbazing krijg ik geen afwijzing (je haalt het niet) of verwelkoming door. Maar in plaats daarvan voel ik alleen maar leegte, leegte en leegte.....

Bij een derde datum die er tussenin ligt (een schoonfamilieweekend) krijg ik een net wel/net niet gevoel.... Ik weet genoeg en probeer mij niks meer in te beelden.

Dan voeren mijn gedachten mij weer terug naar mijn giebelende pientere dochter waar ik zielsveel van hou. En naar mijn lieve moeder. Zij heeft haar strijd veel langer tegen de Ziekte van Kahler volgehouden dan artsen voor mogelijk hielden, maar heeft daarvoor zeer zwaar moeten lijden. En toch kwam ze kwam zeven weken te kort om mijn dochter geboren te zien worden. Wel heeft ze mijn dochter nog mogen voelen in de buik van mijn vrouw.

En heeft zij haar kleindochter gezegend door handoplegging.