Het is gewoon nog niet weg
Het een mooie zaterdagmiddag eind juni 2015, de kinderen en ik zijn in de volkstuin.
Drie dagen geleden had ik mijn kinderen verteld dat mijn buik ziek is, omdat de jongste had opgemerkt dat ik wel heel erg veel "poepies" moest maken op de WC.
Twee dagen geleden heb ik oog-in-oog gestaan (vooruit, gelegen op een behandeltafel) met een forse tumor in mijn dikke darm tijdens een colonoscopie. Een procedure bewust zonder een roesje, zodat ik direct zelf kon zien of het inderdaad zo fout zat als ik al vermoedde. Ik verloor immers veel bloed, maar datzelfde bloed liet geen ontstekingswaarden zien zodat een ontsteking (Crohn, Collitus) mijn klachten niet zou kunnen verklaren.
Mijn dochter van 3 zit bij mij op schoot een flesje water te drinken. Ze biedt mij ook wat te drinken aan, maar omdat ik geen dorst heb neem ik maar 1 klein slokje en een heleboel nep slokjes. Ze heeft het door en zegt " Papa, je moet wel goed drinken hoor, wat je bent ziek" Ik vraag: "hoe weet je dat ik ziek ben? " Nou, zegt ze: "Het is gewoon nog niet weg".
Drie dagen geleden had ik mijn kinderen verteld dat mijn buik ziek is, omdat de jongste had opgemerkt dat ik wel heel erg veel "poepies" moest maken op de WC.
Twee dagen geleden heb ik oog-in-oog gestaan (vooruit, gelegen op een behandeltafel) met een forse tumor in mijn dikke darm tijdens een colonoscopie. Een procedure bewust zonder een roesje, zodat ik direct zelf kon zien of het inderdaad zo fout zat als ik al vermoedde. Ik verloor immers veel bloed, maar datzelfde bloed liet geen ontstekingswaarden zien zodat een ontsteking (Crohn, Collitus) mijn klachten niet zou kunnen verklaren.
Mijn dochter van 3 zit bij mij op schoot een flesje water te drinken. Ze biedt mij ook wat te drinken aan, maar omdat ik geen dorst heb neem ik maar 1 klein slokje en een heleboel nep slokjes. Ze heeft het door en zegt " Papa, je moet wel goed drinken hoor, wat je bent ziek" Ik vraag: "hoe weet je dat ik ziek ben? " Nou, zegt ze: "Het is gewoon nog niet weg".