Als een koe op ijs
Tennisster Maria Sharapova sprak ooit de legendarische woorden dat bewegen op gravel (Roland Garros) voor haar net zoiets was, als het lopen over glad ijs voor een koe.
Precies hetzelfde voel ik mij als kerkorganist, wanneer ik achter een keyboard of piano ga zitten. Natuurlijk komt er best geluid uit dat verrassend vaak ook nog herkenbaar (niet per se mooi) is voor luisteraars, want toetsen zijn immers toetsen. Maar het voelt heel erg onnatuurlijk voor mij aan, zodat ik altijd met een wijde boog om piano's heen loop.
Maar niet gisteren. Op Den Haag Centraal (en ook op andere plaatsen in Nederland) staat zo'n piano waarop iedereen vrij is om te spelen. Vlakbij de ingang van de toiletten waar ik naar op weg was. Aangemoedigd door vrouw en kinderen ben ik even achter gaan zitten en warempel... het viel best mee. Er passeerde zelfs een reiziger die er een heel bescheiden applausje voor over had. Deze actie stond nog niet op mijn bucketlist, maar is op voorhand dus al afgevinkt!
Maar mijn spel verbleekte bij een oude man, die na mij ging zitten. Hij speelde uit zijn hoofd een bekend jazzachtig nummer uit de jaren veertig of vijftig. Af en toe miste hij misschien een nootje, maar ga er maar aan staan wanneer je ruim de 80 gepasseerd bent! Petje af!
Het Antoni van Leeuwenhoek hing vanmorgen om half negen al keurig aan de lijn, om te melden dat ze mijn dossier in goede orde hadden ontvangen. Helaas word ik pas over drie tot vier dagen teruggebeld voor het maken van een afspraak met de chirurg. Dat is een tegenvaller want ik had stilletjes gehoopt eind deze week al aan tafel te komen. Ik snap best dat iemand tijd en gelegenheid moet hebben mijn dossier door te nemen, maar waarom dan al niet een datum vastgelegd voor begin volgende week?!
Met Maria Sharapova en gravel is het trouwens nog helemaal goed gekomen. Sinds haar uitspraak heeft zij Roland Garros tweemaal gewonnen.
Precies hetzelfde voel ik mij als kerkorganist, wanneer ik achter een keyboard of piano ga zitten. Natuurlijk komt er best geluid uit dat verrassend vaak ook nog herkenbaar (niet per se mooi) is voor luisteraars, want toetsen zijn immers toetsen. Maar het voelt heel erg onnatuurlijk voor mij aan, zodat ik altijd met een wijde boog om piano's heen loop.
Maar niet gisteren. Op Den Haag Centraal (en ook op andere plaatsen in Nederland) staat zo'n piano waarop iedereen vrij is om te spelen. Vlakbij de ingang van de toiletten waar ik naar op weg was. Aangemoedigd door vrouw en kinderen ben ik even achter gaan zitten en warempel... het viel best mee. Er passeerde zelfs een reiziger die er een heel bescheiden applausje voor over had. Deze actie stond nog niet op mijn bucketlist, maar is op voorhand dus al afgevinkt!
Maar mijn spel verbleekte bij een oude man, die na mij ging zitten. Hij speelde uit zijn hoofd een bekend jazzachtig nummer uit de jaren veertig of vijftig. Af en toe miste hij misschien een nootje, maar ga er maar aan staan wanneer je ruim de 80 gepasseerd bent! Petje af!
Het Antoni van Leeuwenhoek hing vanmorgen om half negen al keurig aan de lijn, om te melden dat ze mijn dossier in goede orde hadden ontvangen. Helaas word ik pas over drie tot vier dagen teruggebeld voor het maken van een afspraak met de chirurg. Dat is een tegenvaller want ik had stilletjes gehoopt eind deze week al aan tafel te komen. Ik snap best dat iemand tijd en gelegenheid moet hebben mijn dossier door te nemen, maar waarom dan al niet een datum vastgelegd voor begin volgende week?!
Met Maria Sharapova en gravel is het trouwens nog helemaal goed gekomen. Sinds haar uitspraak heeft zij Roland Garros tweemaal gewonnen.