The Saga continues...

Normaal gesproken verwacht je bij een dergelijke Blogtitel iets als 'In a galaxy far away...' Helaas, niets is minder waar.
Want daar waar ik mijn laatste blogbericht zo'n anderhalf jaar geleden schreef, in de verwachting dat ik klaar zou zijn met het avontuur dat kanker heet, word ik ineens weer met mijn neus op de feiten gedrukt:

Afgelopen donderdag. Ik heb een paar dagen zorgverlof na een intensieve periode waarin het erg slecht ging met de gezondheid van mijn moedertje. Ik probeer de zinnen te verzetten en ben druk doende om de nieuwe hoogslaper te monteren in het kamertje van mijn 7 jarige dochter. De kamer wordt speciaal voor haar verjaardag gepimpt tot een echte Star Wars kamer. Nieuwe lampen, dekbedovertrek en de muren geschilderd, Mamma is boodschappen doen voor alle visite die we vrijdag verwachten. En dan gaat de telefoon. Het is de uroloog met de uitslag. Ik besef dat ik helemaal vergeten ben dat ik inderdaad een telefonische afspraak had voor de uitslag van de CT scan die ik eerder die week op maandag had. Het was al zo normaal...na eerst een jaar lang iedere maand voor onderzoeken (longfoto, bloed, CT en echo's) nu sinds dit jaar naar een wat milder controle regime: iedere 2 maanden en de CT scan hoeft niet iedere keer meer. Toch fijn als je, zoals ik, moeilijk te prikken bent en tegenwoordig voor dat infuus voor de contrastvloeistof eerst naar de anesthesie moet.
Dus ik de dokter aan de lijn. En hij steekt meteen van wal: 'Het is niet goed. We zien iets in uw buik en dat wordt bevestigd door de bloedmarkers. Uw dossier wordt vanmiddag nog overgedragen aan Oncologie in het LUMC en u wordt zo spoedig mogelijk uitgenodigd voor een Petscan in het Alrijne in Leiderdorp. Wellicht volgt er kort daarop nog een buikpunctie om te zien over wat voor weefsel we het hebben. Maar hou sterk rekening met Lymfeklierkanker....

De wereld staat even stil. Het draait. De kamer, in mijn hoofd. Alles eigenlijk. Huh? Slechte uitslagen? Hoe kan dat nou? Ik voel me topfit. Ik ben recent bewust 8 kilo afgevallen om 'relaxed' onder de 100 kilo te zitten met mijn 1 meter 92. Ik tennis (2 sets, 3 bier) en fiets af en toe op mijn mountainbike. Mijn fietsmaat is recent helaas afgehaakt. In de afgelopen 2 jaar fietsten we iedere zondagochtend steevast een uurtje. Dat mis ik echt. Maar ik ben gezond. En eet bewust. En dan toch ineens deze wending. Shit. Hoe ga ik dit zometeen aan Marjolein vertellen? Die wordt niet goed. 'Hey schat...zet de boodschapjes even neer...ik heb wat nieuws. Guess who's back?' Shit shit shit.
Niet nu, niet de dag voor mijn prachtige dochter's 7e verjaardag. Niet...nooit! Bekijk het.
En ineens komt het strijdvaardige gevoel weer op. En het komt sterk op. Uitdaging van Moeder Natuur? Bring it on! 'Ze' heeft me al een paar keer te grazen willen nemen...maar ook deze keer gaat dat niet lukken. Ik blijf namelijk nog even! Mijn kinderen zijn 7 en 13. En ik heb nog zoveel van ze te zien. Dus, jammer joh. Pascal blijft!

Affijn, ik heb het Marjolein bij thuiskomst meteen verteld. Ongeloof, puur ongeloof. En dan het besef dat deze ongenode 'gast' weer ons pad kruist. Wat staat ons nu weer te wachten? Ik probeer het zo nuchter mogelijk te bekijken. We nemen het van dag tot dag. En gaan ons zeker niet bezig houden met alle mogelijke horror scenario's. Tis klote (kloot in mijn geval, enkelvoud), maar we gaan ervoor. De hoop is nu dat de uitnodiging voor de Petscan snel komt.

En dat komt inderdaad gauw: dinsdag 6 september. Om 14:45 meld ik me bij de balie. Ben alleen. Marjolein heeft hier toch niets aan. Ze gaat naar een vriendin om haar haartjes te laten knippen. Prima. Het leven gaat door. Nucleaire Radiologie. Klinkt serieus. Glow-in-the dark naar huis zometeen. Ik word opgehaald door de assistent laborant Tjerk. Een jeugdige nerdy gast maar superaardig en klaarblijkelijk heeft hij heel goed opgelet tijdens de Scheikunde lessen op school want al snel vliegen de electronen en fotonen om mijn oren als hij mij naar hartelust uitgebreid brieft over wat komen gaat. Heerlijk. En het ventje kan ook nog eens goed prikken: met vaste hand verdwijnt de infuusnaald tussen mijn duim en wijsvinger. De loden koker met het radioactieve isotoop wordt door hem opgehaald en hij dient meteen het goedje toe. Ik denk aan dokter Banner, beter bekend als de Hulk. Aan de overdosis gammastraling die hij kreeg en de gevolgen die dit had voor hem en zijn omgeving. Gek idee. Radioactief spul ingespoten krijgen. Het brandt een heel klein beetje maar dat gaat nergens over. Tjerk dimt het licht en laat me alleen. Ik moet 45 minuten stil blijven liggen.

Ik val bijna in slaap. Net op dat moment komt een andere laborante me halen. Ik mag tussendoor even plassen (moest flink drinken vooraf) en word naar de scanner ruimte geleid. Deze is groter dan de CT scan die ik al zo goed ken. Het is een dubbele ring van het merk Philips. 'Making life better', denk ik er achteraan. Ik moet gaan liggen, armen achter me strekken en de komende 25 minuten zo stil als mogelijk in dezelfde positie blijven. Da's nog best een opgave maar het lukt. En klaar.
Een brief ondertekenen dat ze mijn gegevens mogen gebruiken voor onderzoeken en naar huis. In de auto doe ik me tegoed aan de 4 krentenbollen. BRUL honger! Vanaf 09:00 uur nuchter geweest en het is inmiddels 17:15. Op naar huis, naar de Kermis met Marjolein en Noa. Op donderdag krijg ik gelukkig de uitslag al, om 11:15 in het Alrijne in Leiden. Gelukkig deze week al. We gaan het zien. Wat staat er nu op die fotogevoelige plaat?
Hoe gaat de toekomst eruit zien? Er is maar 1 antwoord mogelijk: Goed! The force is strong, with this one!

Tot gauw!