Mijn Notenkraker Suite
Ok dan. 27 December. Kerst voorbij. Op weg naar Oud & Nieuw. Maar ook...wachten op het avond spreekuur op 6 januari a.s.
Want dan zie ik de uroloog weer en die heeft voor ons de uitslag en mogelijk het behandelplan. Wat gaat het worden? Seminoom, of non-seminoom? Welk stadium? Bestraling? Chemo? Vertel vertel...
Op 24 December vroeg naar het ziekenhuis. Broodnuchter en gezonde trek. Normaal gesproken ben ik wel goed voor een paar bammetjes in de morgen maar nu mag ik slappe thee. Maar de operatie is vervroegd en we kunnen snel op pad. De verpleegster op de verpleegafdeling is superlief bij het intake gesprek. Ik vertel haar dat ik de dag ervoor de CT Scan gehad heb en dat ik die uitslag nog niet heb. Zij ook niet...blijkt. En ze verontschuldigt zich dat ze het ook niet mag zeggen als het wel al bekend was. Dat is aan de dokter. Gek idee toch...iemand weet wellicht al meer van hoe het er in mijn lijf uitziet. Hoe positief ook...toch denk ik de afgelopen uren verschillende malen even: 'Wat als mijn buik vol uitzaaisel zit?'
Maar nogmaals...ben superpositief. Ik weet dat ik het heus wel gemerkt had als mijn bal vorige week al zo hard was. Da's gewoon net pas opgekomen en dus ben ik er snel bij. Ik krijg m'n bed toegewezen en krijg een hesje voor de operatie. Zo'n hippe groene, met 'open ruggetje' :-)
De verpleegster komt langs met de uroloog die me vertelt dat de CT scan schoon lijkt. Geen zorgen dus wat dat betreft! Wat een goed nieuws. Marjolein huilt tranen van geluk en gaat om 09:45 naar huis en ik kleed me om en wacht in bed op wat komen gaat. En ik app m'n 'volgers' dat de eerste meevaller een feit is. Thumbs up!
Al snel wordt ik opgehaald en rijden ze me naar de Holding, de kamer voor de OK waar ik mijn ruggeprik zal krijgen. Ik maak kennis met Ruud de assistent die met een grote marker een pijl op mijn linker been zet in de richting van mijn 'zaakkie'. Ook weer zo'n aardige vent. Leuke ontspannen babbel. Hij weet niet waar de dokter blijft die de prik moet 'zetten' maar doet ondertussen wat hij kan. Ik grap nog: 'Nou, de dok zit zeker nog lekker aan een bakkie en een kerststolletje...en ik maar honger hebben'. En even later komt ze binnen, al herkauwend...op het laatste stukje kerststol. 'Ja sorry hoor, was zoooo lekker'. Ruud en ik lachen en zij zet de prik en binnen een paar minuten lig ik op de koude operatiekamer. De uroloog komt binnen, stelt zich netjes voor (deze kende ik nog niet) en gaat meteen aan de slag. Ik besef dat ik nog klaarwakker ben...en 10 seconden later...word ik wakker op de verkoeverkamer...tadaa....magical!
Het is alweer gebeurd. Dat was snel zeg. Ik besef dat dat vreemde stuk weefsel dat onverwachts en ongecontroleerd aan het cel-delen was geslagen nu uit mijn lijf verwijderd is. Fijne kerstgedachte. Je kan er maar vanaf zijn. Ik slaap nog wat verder en ontwaak uit mijn roes als ik weer terug ben op mijn kamer. Ik ben niet meer alleen. Tegenover me ligt een vriendelijke Marokkaanse bejaarde met Parkinson stuiterend naar me te knikken. Goedemorgen meneer!
Mijn benen voel ik nog niet. Alles nog gevoelloos. Nu maar wachten tot er weer leven in komt...ik ken het van 2 eerdere (knie) operaties met ruggeprik. Maar de grootste challenge nu wordt het plassen. Want ik weet dat ik die prestatie moet leveren als ik vanavond nog naar huis wil. En de gedachte aan een mogelijke katheter doet wonderen bij mij :-) Dus dat ging wel lukken.
Buuf & goeie vriendin Conny komt onverwachts even langs met wat lekkers en vrij snel komt de uroloog langs. Hij zegt dat het toch al een tumor was van 2 bij 2,5 centimeter. En dat ik waarschijnlijk toch nog chemo krijg. Maar dat hangt af van de uitslag.
Wachten op 6 Januari. Het worden lange dagen. Maar bij de pakken neer zitten doe ik NIET. We gaan vieren dat die Kerstbal eruit is en de volgende morgen app ik iedereen het volgende:
'Ik werd wakker van een neuriënd geluid. Bleek mijn overgebleven rechterbal te zijn...It'll be lonely this Christmas' :-)
Want dan zie ik de uroloog weer en die heeft voor ons de uitslag en mogelijk het behandelplan. Wat gaat het worden? Seminoom, of non-seminoom? Welk stadium? Bestraling? Chemo? Vertel vertel...
Op 24 December vroeg naar het ziekenhuis. Broodnuchter en gezonde trek. Normaal gesproken ben ik wel goed voor een paar bammetjes in de morgen maar nu mag ik slappe thee. Maar de operatie is vervroegd en we kunnen snel op pad. De verpleegster op de verpleegafdeling is superlief bij het intake gesprek. Ik vertel haar dat ik de dag ervoor de CT Scan gehad heb en dat ik die uitslag nog niet heb. Zij ook niet...blijkt. En ze verontschuldigt zich dat ze het ook niet mag zeggen als het wel al bekend was. Dat is aan de dokter. Gek idee toch...iemand weet wellicht al meer van hoe het er in mijn lijf uitziet. Hoe positief ook...toch denk ik de afgelopen uren verschillende malen even: 'Wat als mijn buik vol uitzaaisel zit?'
Maar nogmaals...ben superpositief. Ik weet dat ik het heus wel gemerkt had als mijn bal vorige week al zo hard was. Da's gewoon net pas opgekomen en dus ben ik er snel bij. Ik krijg m'n bed toegewezen en krijg een hesje voor de operatie. Zo'n hippe groene, met 'open ruggetje' :-)
De verpleegster komt langs met de uroloog die me vertelt dat de CT scan schoon lijkt. Geen zorgen dus wat dat betreft! Wat een goed nieuws. Marjolein huilt tranen van geluk en gaat om 09:45 naar huis en ik kleed me om en wacht in bed op wat komen gaat. En ik app m'n 'volgers' dat de eerste meevaller een feit is. Thumbs up!
Al snel wordt ik opgehaald en rijden ze me naar de Holding, de kamer voor de OK waar ik mijn ruggeprik zal krijgen. Ik maak kennis met Ruud de assistent die met een grote marker een pijl op mijn linker been zet in de richting van mijn 'zaakkie'. Ook weer zo'n aardige vent. Leuke ontspannen babbel. Hij weet niet waar de dokter blijft die de prik moet 'zetten' maar doet ondertussen wat hij kan. Ik grap nog: 'Nou, de dok zit zeker nog lekker aan een bakkie en een kerststolletje...en ik maar honger hebben'. En even later komt ze binnen, al herkauwend...op het laatste stukje kerststol. 'Ja sorry hoor, was zoooo lekker'. Ruud en ik lachen en zij zet de prik en binnen een paar minuten lig ik op de koude operatiekamer. De uroloog komt binnen, stelt zich netjes voor (deze kende ik nog niet) en gaat meteen aan de slag. Ik besef dat ik nog klaarwakker ben...en 10 seconden later...word ik wakker op de verkoeverkamer...tadaa....magical!
Het is alweer gebeurd. Dat was snel zeg. Ik besef dat dat vreemde stuk weefsel dat onverwachts en ongecontroleerd aan het cel-delen was geslagen nu uit mijn lijf verwijderd is. Fijne kerstgedachte. Je kan er maar vanaf zijn. Ik slaap nog wat verder en ontwaak uit mijn roes als ik weer terug ben op mijn kamer. Ik ben niet meer alleen. Tegenover me ligt een vriendelijke Marokkaanse bejaarde met Parkinson stuiterend naar me te knikken. Goedemorgen meneer!
Mijn benen voel ik nog niet. Alles nog gevoelloos. Nu maar wachten tot er weer leven in komt...ik ken het van 2 eerdere (knie) operaties met ruggeprik. Maar de grootste challenge nu wordt het plassen. Want ik weet dat ik die prestatie moet leveren als ik vanavond nog naar huis wil. En de gedachte aan een mogelijke katheter doet wonderen bij mij :-) Dus dat ging wel lukken.
Buuf & goeie vriendin Conny komt onverwachts even langs met wat lekkers en vrij snel komt de uroloog langs. Hij zegt dat het toch al een tumor was van 2 bij 2,5 centimeter. En dat ik waarschijnlijk toch nog chemo krijg. Maar dat hangt af van de uitslag.
Wachten op 6 Januari. Het worden lange dagen. Maar bij de pakken neer zitten doe ik NIET. We gaan vieren dat die Kerstbal eruit is en de volgende morgen app ik iedereen het volgende:
'Ik werd wakker van een neuriënd geluid. Bleek mijn overgebleven rechterbal te zijn...It'll be lonely this Christmas' :-)
1 reactie