De ezel stoot zich weer

Na de bestralingen die mij dagelijks bezig hielden heen-en-weer pendelend naar Groningen schreef ik een blog over het gat dat ik ervoer toen alles er op zat. 

Ik was dus een gewaarschuwd mens. Het gat was inmiddels opgevuld door de tijd die verstreek, maar ook door een nieuwe uitzaaiing die zich door een stijgende PSA-waarde had aangekondigd. Het circus begon opnieuw met scans en gesprekken met de arts en opties om over na te denken. Omdat ik de ontwikkelingen aktief volg, kon ik ook zelf een concrete bijdrage leveren aan de afwegingen en keuzes. Dat voelde goed en gaf mij het gevoel in elk geval een deel van de regie over mijn behandeling te hebben.

Dat leidde na alle serieuze afwegingen tot een operatie in het AVL waarbij (de uitzaaiing zat op een lastige plek en was niet te bestralen) met behulp van een PSMA tracer de lymfeklier met uitzaaiing operatief werd verwijderd.

Operatie geslaagd, klier weg en PSA naar 0,04. Niets meer te wensen zou je zeggen. Des te meer was ik verrast dat ik weer dezelfde leegte voelde. Niets meer om naar toe te leven, niets uit te zoeken, na te vragen of te lezen. Ben ik weet beter? Nee, de dokter was duidelijk: deze operatie gaat u niet genezen, maar geeft wél meer tijd. We vertragen het proces. 

Wat zeg ik dan nu als iemand vraagt hoe het gaat? Met de gevolgen van de operatie gaat het goed, de zes littekentjes genezen keurig. Geen nieuwe (plas)klachten of zo. Maar hoe gaat het verder met mij? Dat vind ik lastig. De kanker staat in de pauzestand. Tenminste, dat hoop ik. Het kwam al twee keer eerder best snel weer terug, hoe gaat dat nu en wat zal dan de situatie zijn? Tastend in dat duister weet ik niet zo goed te benoemen hoe het gaat.

Ik ben er nog en het gaat verder best goed, afgezien van een energietekort. Ik werk weer gedeeltelijk. 'Tel je zegeningen en geniet van elke dag.' Klinkt zo logisch en ook niet moeilijk, maar toch is het in deze fase een uitdaging voor me.