Over leven

Ik lees graag: romans, journalistiek spitwerk, (auto)biografieën, noem maar op. In het Nederlands, maar ook in het Engels en Frans. We zijn net terug uit Frankrijk en de boeken die ik er heb gekocht liggen klaar om gelezen te worden.

Gisteren had ik het boek 'Premier Sang' uit van de Waalse schrijfster Amelie Nothomb. Het is een eerbetoon aan haar vader. In de jaren zestig was hij consul in het toenmalige Congo, waar hij met 500 andere Belgen werd opgesloten in een hotel door rebellen die het oosten van het land hadden ingenomen en erkenning van de Belgische staat eisten. Een aangrijpend boek, dat niets met kanker te maken heeft, maar wel alles met levenskracht en waartoe een mens in staat is om te overleven. Op de achterkant van het boek staat het veelzeggende citaat: 'Il ne faut pas sous-estimer la rage de survivre' - vrij vertaald: je moet de wil om te overleven niet onderschatten).

Overleven is een lastig woord als je palliatief wordt behandeld. Want waar hebben we het over? In september ben ik alweer vier jaar onderweg met kanker. Dat heb ik overleefd. Wat ligt er nog in het verschiet? Welke betekenis heeft overleven? In mijn boek had de vader van Amelie zich verzoend met het idee dat hij zou sterven toen hij voor het vuurpeloton stond, totdat de rebellenleider ingreep en hem liet leven. 'Ik leef en ik blijf leven. Hoelang? Twee minuten, twee jaar, vijftig jaar?. Het antwoord is niet belangrijk.' 

En zo is het. Je leeft nu en dat telt. Ik weet het en ik probeer ernaar te leven. Toen ik dit boek las, moest ik hier nog eens aan denken, mooi verwoord in een heel andere context.