The aftermath part two

Zaterdag was een hele slechte dag. De slechtste tot nu toe. Ik was veel misselijk. Moest overgeven en had continu kots gevoel. Ze zeiden als dit bleef aanhouden dat ik een maag sonde moest. Oftewel een buisje door je neus en keel naar je maag. Oh dat klonk me toch zo verschrikkelijk. Dus hopelijk trekt het weg. Maar op een gegeven moment einde middag moest ik weer bijna overgeven en dat is niet goed voor de druk op de buik dat ik zei gooi er toch maar een slang doorheen die het kan afvoeren. Ook kan het een longontsteking veroorzaken en dat moet je nu echt voorkomen. Mocht dus alleen niet eten en drinken met die sonde. Wat een hel! Maar ik dacht meestal na een hele slechte dag, klim je weer omhoog dus hoopte hier ook zo op. Nou die maagsonde indoen was geen pretje. Ik zal je de details besparen maar ik zei gelijk deze gaat er vanavond weer uit en nooit meer in. Heel onmenselijk. Uiteindelijk na paar uur gekalmeerd. Pat en suus kwamen langs en die zagen hoe beroerd ik erbij lag. Ze vonden het ook geen pretje om te zien. Ze hebben mijn bedje goed opgeschud en ik was best verdrietig dus een verdrietige schoonzus en partner kan dan geen massage weigeren😂 lekker mijn beentjes gemasseerd en ze gingen echt laat weg want voelde me zo alleen en eenzaam. Zat echt ff op de piek van mijzelf ellendig en zielig vinden. Gelukkig werd ik de volgende dag een stuk beter wakker. Ik had slaap medicatie gehad en ondanks de sonde heb ik redelijk geslapen. De katheter mocht eruit. En uiteindelijk mocht de sonde er ook weer uit. Was niet meer misselijk geweest en mijn maag was zo goed als leeg en Jezus wat had ik een dorst zeg. Heb het ook zo warm elke keer. Kreeg een natte spons om mijn lippen te bedruipen met vocht.

Jim wilde zondag in eerste instantie niet komen, maar toen alle slangetjes en buisjes verwijderd waren kwam die toch. De lieverd. Evan mis ik ondertussen ook behoorlijk. Mis het normaal voelen, normale dingen doen, mijn ventje vast te kunnen houden en lekker samen spelen. Lekker wandelen en vogeltjes kijken. Soms zou ik eens keihard willen janken maar zelfs dat doet zeer dus ik houd het tegen maar zodra het straks kan laat ik het allemaal even gaan.

Maandag weer een gezellige dag visite gehad en ging het ook wel weer redelijk. Wel werd ik wakker in een plas vocht en nee dit was geen zeik, maar er loopt buikvocht uit mijn buik dus moest weer aan een zak waar het uit kan lopen. Jeetje weer een gedoetje erbij. Ze willen de medicatie afbouwen naar morfine pillen maar ervaar nog teveel pijn daarmee dus krijg toch nog mijn oude pijn medicatie.

Dinsdag werd ik wakker en was ik zo emotioneel. Ik wilde alleen zijn en het liefst alleen maar huilen. Evan kwam langs en kon niet wachten maar zag er ook zo tegenop. In de ochtend voordat Evan was geweest was er weer een arts langs geweest die het wel apart vond dat ik nog steeds pijn ervaarde na 5 dagen. Uhhhh wat? Elke verpleegster hier zegt dat het normaal is en en jij komt mij het gevoel geven dat ik me aanstel?? Ik weet niet hoe ik mij moet voelen? Ik weet niet wat normaal is na 5 dagen? Ik weet niet hoe draaglijk de pijn moet zijn? En dan kom jij me vertellen dat het wel apart is zonder enige andere verklaring?! Dit duwde me zo even recht een ravijn in voor mijn gevoel. Even later kwam de chirurg en ik vroeg hem dus wat nou normaal is en wat deze arts mij vertelde. Deze arts bleek dus niet het hele verhaal te weten van de operatie en de complicaties (bij de lever) van de operatie! Dat was niet zo handig van haar. Ik barstte in huilen uit en liet alles maar even gaan. Misschien kan je voortaan iemand sturen met iets meer empatisch vermogen en zich goed heeft ingelezen in mijn dossier. Gelukkig zei de chirurg dat het dus wel heel normaal is en dat mijn bloed uitslagen er weer in orde uit zien. Woensdag gaan we over op de morfine pillen en als je daar goed op gaat dan mag je donderdag naar huis. Eindelijk een stip op de horizon!!🤞🏼

Evan kwam erna en eerlijk het werd er niet beter van mijn gevoel. Kon alleen maar meer janken. Een week met papa en hoe fijn ik hun band vind hoe jaloers ik ook was/ben. Zeg je koe doetieeee boe geluid maken. Ik kon hem niet vasthouden niks. Het was eigenlijk een kwelling. Houd me maar voor dat ik het voor hem doe en dat hij straks ook weer naar mama trekt.

De fysio en diëtiste zijn ook nog langs geweest en qua bewegen gaat het steeds soepeler en beter dus de fysio was tevreden. Eten gaat nog amper , maar dat is dus ook niet zo gek na de narcose, heftige operatie en de pijn die erbij komt kijken. Besloten in de avond geen eten te bestellen want warm eten verdraag ik sowieso niet en mijn schoonmoeder had lekker chips voor mij meegenomen. Lekker snackavondje met serie voor mezelf. We maken er het beste van😉

Woensdag wakker geworden en eindelijk niemand die ons in de nacht gestoord heeft. Mijn Buuf en ik zijn beiden van alle toeters en bellen af dus pas om 07.00 uur kwam er iemand alles weer opmeten. Dat is ook wel eens fijn. Nog steeds voel ik mij niet in mijn hum. Vandaag dus over op alleen morfine pillen. Kijken of dat te doen is en dan morgen naar huis. Hoop zo dat het te doen is want had me ingesteld om 5 dagen na operatie thuis te zijn en dat is nu dus al een volle week. Maar ik ga mezelf ook niet te vroeg ontslaan, want hier heb ik alles, een goed bed, fijne verpleging en de middelen om pijn etc te bestrijden! Duimen dat de pijn steeds minder wordt🤞🏼