En weer naar huis!

De drain zit er ondertussen een paar dagen in en er loopt niet perse heel veel uit. Dagelijks denk ik 50 ML. Donderdags kwam de dokter en vertelde dat ze de drain er nog wel 2 weken in wilde laten zitten. Al is het maar voor de zekerheid. Ik zag de bui al hangen en had toch geen zin om nog 2 weken in een ziekenhuis te liggen met (sorry) allemaal bejaarden die nog eerder weg mogen als mij. Ik heb er behoorlijk wat zien komen en gaan. De dokter zei dat ze thuiszorg hebben aangevraagd en als dat geregeld is, kan ik naar huis. Thank God! Hij zegt morgen mag je naar huis! Dus oftewel morgen is de thuiszorg geregeld. Top. Dat is fijn nieuws want wederom doe ik alles zelf in het ziekenhuis en kan ik dat thuis ook wel.

De volgende ochtend na een redelijke nacht slaap vroeg ik de verpleegster of de thuis zorg al geregeld was. Ohhh neeeee dat kan nog wel ff duren hoor en misschien niet voor het weekend. Aangezien maandag een feestdag is, is de kans groot pas dinsdag. Ik raakte gelijk helemaal in paniek want de arts had gezegd dat het vrijdags wel geregeld moest zijn. Nou als ik haar gezicht kan lezen heeft de arts vrij weinig verstand van regelen van thuiszorg want dat duurt meestal wel een paar dagen. Top. Nou de arts kwam toevallig nog even langs en ik vroeg ernaar of ik het dan niet zelf kon doen tot de thuiszorg geregeld was. Ja dat moet jij wel kunnen. Jij kan vandaag lekker naar huis! Nou verpleegster kwam infuus eraf halen en ik zei ja ik mag gewoon naar huis en het weekend doe ik dan het spoelen en verschonen zelf en daarna komt de thuiszorg. Ja maar zo werkt het niet! als je eenmaal de deur uit bent regelen wij geen thuiszorg meer voor je! Uhhh dat is niet wat de arts mij vertelde. En wederom kwam er weer zo’n blik dat de arts lang niet alles weet. Nou ik ga toch echt naar huis dus als jij het me kan uitleggen zodra mijn partner er is ga ik naar mijn kind van 1 die zijn moeder al meer dan 2 weken mist. Toen ze weg was raakte ik even in paniek. Ik had ook al heel de ochtend een druk op mijn borst. Ze heeft nog een hartfilmpje gemaakt en die was gelukkig goed. Ik denk gewoon de paniek van misschien toch niet naar huis mogen en het verdriet wat er allemaal weer uitkomt. Ze heeft mij uitgelegd hoe te spoelen. En pat uitgelegd hoe het verbandje te wisselen. Daarna met een grote tas naar huis gegaan. Maar de eerste dag thuis is niet een dag om in de gloria te zijn. Nog steeds struggle ik met het feit dat ik niks met Evan kan. Het feit dat ik niet zo ff op kan staan en iets voor mezelf kan maken, nog amper eetlust heb en dat pat nog niet eens even de deur uit kan zonder Evan want ja ik kan hem tenslotte niet eens oppakken. Gelukkig ging het vanaf dag 2 een stuk beter. Ik voel me ook iets beter. Overdags probeer ik de morfine pillen uit te stellen of af te bouwen. Ik moet nog 5 dagen thuis antibiotica slikken en er word binnenkort een afspraak gemaakt voor de drain eruit te laten halen. Eenmaal maandags kreeg ik weer meer stekende pijn in mijn schouderblad en de plek waar de drain zit. De volgende dag ook weer verhoging en ik voelde de bui alweer hangen. We hebben het ziekenhuis gebeld en ja hoor ik mocht weer langskomen. Nou ik zal weer een nieuwe blog maken met de afloop hier weer van en deze is wederom niet om te lachen 😢