Spiegelbeeld

De afgelopen twee jaar heb ik vaak in de spiegel gekeken zonder mezelf te herkennen. De contouren waren er nog wel, maar de details ontbraken. De laatste tijd zie ik steeds vaker een beeld dat ik herken en waar ik ook gelukkig van word. Er zit weer leven in, de diepe pijn en verdriet zijn naar de achtergrond verdwenen. De vermoeidheid zie ik nog wel regelmatig terugkomen. 

Ook de buitenwereld ziet het verschil. Ik hoor nog regelmatig de opmerking 'wat zie je er goed uit'. Lief bedoeld, maar ik kan er weinig mee. De buitenkant lijkt weer heel wat. Van binnen is het nog een groot zootje. De meeste mensen zien mij op goede momenten. Dan lijkt het allemaal ook best goed te gaan. Maar schijn bedriegt toch echt. Mijn uiterlijk herstelt zich heel goed: kilo's minder, beweeglijker, een flink bos haar, wenkbrauwen en wimpers, weg puistjes, vrolijk gekleurde nagels en een glimlach. De patiënt heeft plaats gemaakt voor de mens. Wel een mens met nog veel restschade en grote wil. Die onzichtbare schade is zo moeilijk uit te leggen. Men gaat er zo makkelijk vanuit dat ik me ook weer goed voel. Ook hier geldt dat de echte ziekte onzichtbaar is. 

Zelf zie ik het wel terug in mijn ogen. Die tonen de problemen die zich nog in mijn hoofd afspelen. Al die klachten van een chemobrein blijven actief. Waar ik voor de buitenwereld dus weer normaal ben, zit ik nog gevangen in de beperkingen van mijn energie en prikkelverwerking. 

Ik ben oprecht blij met hoe ik er uit zie. Twee jaar geleden ging de tondeuse over mijn hoofd en er volgden nog twee maanden van haarverlies en zo goed als kaal zijn. Ik heb mijn haar zo verschrikkelijk gemist. Voor mij was het niet 'maar haar', het was een deel van mijn identiteit. Heerlijk 's avonds tv kijken en prutsen met mijn haar. Sinds ik weer wat haar heb, heb ik geen idee wat ik ermee aan moet. Ik heb altijd lang haar gehad. Het komt nu eindelijk op een fatsoenlijke lengte: staartjes, staart, vlechten, knotje... Ik kan er weer wat mee! Nog niet veel, want het zijn nog veel laagjes en dus veel fly aways. En met een frozen shoulder lang de arm hoog is niet fijn. Maar hey, het begin is er. Dan is 2 jaar lang hoor. En het duurt denk ik nog wel 2 jaar voordat alles op één lengte is. Dit is iets waarvan ik zeker weet dat het met tijd weer goed komt. 

Dit pakje heeft weer een mooie verpakking. De inhoud zelf is er nog niet helemaal. Het doet me emotioneel wel goed om mezelf weer in de spiegel terug te zien. Het drukt de nare herinneringen verder naar de achtergrond. 

De keuze om de coldcap niet te gebruiken was heel bewust en daar heb ik geen spijt van. Mezelf zonder haar terug zien is nog wel pijnlijk. Je kiest, je doet en je moet... Ik blijf dit een verschrikkelijke bijwerking vinden en hoop dat ze tegen haaruitval door chemo snel iets anders gaan uitvinden. 

Ik ga lekker verder experimenteren met het stylen van mijn haar. Mocht je nog leuke sites, YouTube pagina's of Instagram pagina's weten, wil je het met me delen?