Revalidatie afgerond

Na twintig weken was het zover. Vandaag heb ik de revalidatie afgerond. Ik word goed genoeg geacht te zijn dat ik zelfstandig verder kan. Twintig weken van intensieve therapie en veel sporten. 

Vergis je niet, revalideren is gewoon een fulltime baan. Het houdt niet op als je na een paar uurtjes weer in de auto naar huis stapt. Bijkomen van de spierpijn (die heb ik nog regelmatig want langzaam rekken mijn spieren steeds weer een beetje verder), nadenken over wat er tijdens de therapie is besproken, nadenken over gesprekken met mede revalidanten, al het geleerde thuis toepassen, je leven aanpassen aan je nieuwe ik. Sommige dagen gaat dat beter dan andere en soms gaat het gepaard met veel frustraties en emoties. Alles wat je voelt mag er zijn. Het gaat erom wat je er daarna mee doet. 

Ik ben in twintig weken tijd enorm gegroeid. Van bang, onderpresteren, snel moe, weinig eten, niet echt leven naar vertrouwen, eetlust en een sociaal leven opbouwen. Nog steeds weinig energie, maar meer dan ik had en ik kan mijn dagen er goed mee indelen. En de slechte dagen mogen er zijn, daar kan ik ook beter mee omgaan. Een deel van mijn oude ik is terug en samengevoegd met de nieuwe ik. 

Voor mij is het goed om dit hoofdstuk af te sluiten. Ik ben er aan toe. Mijn therapeuten vinden dat ik er aan toe ben. Mensen om me heen zien dat ik gegroeid ben. Ik ben zooooo dankbaar dat er zoiets als oncologische revalidatie bestaat. Het contact met alle lotgenoten is me ook heel dierbaar geweest. Opeens blijkt dat je dat toch wel nodig hebt voor herkenning en erkenning. Ervaringen delen en elkaar kunnen steunen. We worstelen allemaal met dezelfde problemen, ieder vanuit de eigen situatie. En wat de een wel of niet lukt, kan bij de ander juist andersom zijn. Je bent uniek, maar ook weer niet. 

Bij de Vogellanden lopen veel verschillende revalidanten. In het begin was het best confronterend om dat te zien. Al die mensen met geamputeerde ledematen, rolstoelen en andere hulpmiddelen... Dat vond ik toch veel erger. Zo erg was het met mij dan ook weer niet. Want aan de buitenkant zie je niets aan mij. Nou ja, als je goed kijkt zie je dat ik een borst mis. Maar dat is niets vergeleken met een arm of been. En toch hebben zowel mijn geest als lichaam een trauma opgelopen waar ik nu mee geholpen werd. Ik zat in een diepe bodemloze put. De laatste weken loop ik daar sterk, vrolijk en krachtig door de gangen. Twintig weken lang heb ik daar een tweede thuis gehad. Nu pas hoor ik er niet meer thuis, want ik kan met mijn trauma's omgaan. 

Dus nu moet ik mijn eigen agenda weer vullen.  Best wel spannend. Het zal wel even wennen zijn volgende week. Maar ik heb plannen en ideeën. En stapje voor stapje ga ik die uitvoeren. Want ik weet ook, er ligt nog een hele weg voor me. Het is goed zoals het nu is, maar ik blijf wel proberen om mijn energieniveau verder omhoog te krijgen. 

Ik sluit deze periode af en ga verder met mijn leven na kanker. Dankbaar en vol goede moed en angst tegelijk.