Pensioen

Vandaag is een rare dag. 

Aan de ene kant vieren we dat het mijn moeder's laatste werkdag en is ze bij thuiskomst met pensioen is. Officieel is het pas over een paar weken, maar vanaf nu is ze met verlof. Dus ik heb het huis (nou ja, alleen de voortuin) versierd. Leuke verrassing voor als ze zo thuis komt. 

Aan de andere kant is het mijn derde cancerversary. Drie jaar geleden werd mijn wereld op de kop gezet. Drie jaar. Het lijkt zo lang geleden met alles wat er is gebeurd, maar ik herinner het me nog heel goed. In de aanloop naar vandaag heb ik er niet zo veel bij stil gestaan. Het gaat best goed nu. Toch doet deze dag me nog wel veel. Want wat had ik graag gehad dat die dag er nooit was geweest en gekomen. 

Het is goed om er bij stil te staan. Ik weet nu dat ik een overlever ben. Dat ik na alle tegenslagen weer opkrabbel. Dat ik mijn weg vind in dit nieuwe leven. Dat ik nu de richting bepaal en goede vooruitzichten heb. Dat alles nu langer duurt maar ik het wel weer kan. Dat herstel een lange weg is. Maar dat ik ondanks alles ook dankbaar ben voor de nieuwe kansen en de mensen die ik heb ontmoet en leren kennen. 

Daarom vieren we hier thuis vanavond een klein feestje. Met patat of pizza ofzo. Mijn moeder's pensioenfeest is binnenkort. En ik weet zeker dat ik dat later zelf ook ga meemaken. 

Ik werk weer, dus ik kan ooit met pensioen. En ik ga minimaal 80 worden zoals ik altijd al heb geroepen. Ik ga er vanuit dat de pensioenleeftijd ruim daarvoor blijft. 

Ik besef heel goed dat ik me in dat opzicht gelukkig mag prijzen. Dat het met mij ook heel anders had kunnen gaan. En nog altijd kan. Maar ondanks alle hobbels die er nog steeds zijn, probeer ik steeds meer in het nu te leven en vooruit te kijken.