Ontspoord

Ik ben een paar maanden bezig met spoor 3, reïntegratie vanuit de wia zonder baan, met hulp van Stap Nu. Mijn gezondheid en energie zijn eindelijk goed genoeg om hier serieus mee aan de slag te gaan. 

Ik heb nu nog grotere vraagtekens waarom ons systeem voor de ziektewet en wia zo is ingericht voor kankerpatiënten. Het is mijn derde ziektejaar en nog geen twee jaar na het afronden van de behandelingen. En nu ben ik op alle vlakken in staat om weer naar werk te kijken. En dat zou zelfs vele malen makkelijker gaan als dat nog mijn eigen baan zou zijn! 

Maar helaas, ik moet het doen met de regels die er zijn. Hoe krom ik die ook vind. 

De afgelopen maanden heb ik samen met mijn coach van Stap Nu op een rijtje gezet wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil. Doordat ik dat nu duidelijk heb, konden we ook mijn zoekprofiel opzetten. En dan is het tijd voor de volgende stap... Op zoek naar werk. 

Het zal vast een werkervaringsplek worden zodat ik rustig uren op kan bouwen op een tempo dat bij mij past. Ik kijk er erg naar uit om werk te hebben en mezelf nuttig te maken. 

Aan de andere kant vind ik het ook doodeng. Want wat gaat dit met mijn energie doen?

Ik heb nu een goede balans en dat voelt heel fijn. Ik kan sporten, sociale afspraken en het huishouden goed combineren. Werk gaat dat allemaal in de war schoppen. Hoeveel ga ik (tijdelijk) inleveren? Wat kan ik straks nog aan op weekbasis? Hoe snel gaat het herstel? Hoe snel komt het punt dat ik energie van werken krijg in plaats van dat het me alleen maar energie kost? 

De bedoeling is om met 2x2 uur te gaan beginnen en wanneer mogelijk opbouwen. Ik hoop tot 3x5 uur te komen, dat voelt goed voor de lange termijn. Opbouwen van uren kan pas als ik weer balans heb in het aantal uren dat ik dan werk. En mijn idee is dat het twee kanten op kan gaan. Het gaat lukken met die vier uur en daarna zie ik wel hoever ik kom. Of het lukt niet, en dan heb ik er straks wel alles aan gedaan en kan ik dat aantonen voor het UWV. Ik acht de kans op dat eerste trouwens het grootste, maar ga er niet bij voorbaat vanuit. 

Ik weet het, ik moet eerst nog gaan zoeken naar een werkgever die mij verder kan en wil helpen. Het is nog niet daadwerkelijk zo ver dat ik begin met werken. Maar het wordt nu concreet. Maandag of dinsdag ga ik posten op LinkedIn om mijn netwerk aan te spreken. En dat brengt spanning met zich mee. 

Spanning die ik wel aan kan. Maar ik merk het wel. Weer helemaal opnieuw beginnen met werken. Ander ritme aanleren. Veel nieuwe informatie te verwerken krijgen. Het is goed, ik moet en wil dit zelf, maar ergens aan beginnen en niet weten of je energieniveau het aan kan blijft een ding voor mij. 

Ik ga ervan uit dat ik de eerste weken dat ik werk, ik kapot zal zijn. Maar ik weet ook dat die wetenschap heel anders aanvoelt als ik weer kapot op de bank lig om bij te komen. Ik moet inleveren om op te bouwen. Het klinkt tegenstrijdig en zo voelt het ook echt voor mij. 

Er is maar een manier om erachter te komen hoe het daadwerkelijk gaat. Ik zal door de zure appel heen moeten bijten. En daar ga ik voor.