Het verdriet dat WIA heet

Vanaf vandaag zit ik in de WIA. Er liggen 104 weken van ziek zijn achter me. Misschien is ziek niet het juiste woord, want ik voel me niet meer ziek. Niet in staat tot werken als gevolg van ziekte. Want het zijn de langdurige bijwerkingen die me van werken weerhouden. 

Het voelt ongelooflijk oneerlijk. Ik had een goede baan, leuke collega's, zat op mijn plek daar en haalde er veel plezier en voldoening uit. Ik heb jaren hard gewerkt om daar te komen. Nu kan ik dat niet meer. En weet ik niet wat de toekomst op dat gebied gaat brengen. 

Het doet ook pijn. Tot een half jaar geleden was het plan om 'gewoon' te reïntegreren en mijn werk weer op te pakken. Mijn hoofd en energie doen daar niet aan mee. Ik heb simpelweg meer tijd nodig om te herstellen. Meer tijd dan er in de wet staat voorgeschreven. Van de twee jaar heb ik eerst een jaar zware behandelingen ondergaan die de kanker wel heeft aangepakt maar me ook zieker heeft gemaakt dan ik voor de behandelingen was. Dus met de helft minder aan tijd moest ik dan 10x zoveel problemen zien aan te pakken om weer te kunnen werken. 

Het is ook ontzettend zuur. Opeens daalt mijn inkomen heel erg. In mijn geval nog meer dan die 30%. Dat brengt ook de nodige zorgen met zich mee. Zeker nu het leven stukken duurder is dan twee jaar geleden. Ik kom rond, maar ruimte voor leuke dingen is er niet echt meer. Dingen ondernemen om mijn leven weer op te bouwen, met prikkels leren omgaan buiten de deur en dat soort dingen is nog maar beperkt mogelijk. De dingen die me gaan helpen met terugkeer naar de arbeidsmarkt liggen nu buiten mijn budget. Raar toch eigenlijk. 

Laat ik voorop stellen dat ik niet zielig ben en nog altijd mijn eigen boontjes kan doppen. Als alleenstaande zijn de gevolgen nu even best ingrijpend. Daarin ga ik vanzelf wel weer mijn weg vinden. Weten dat iets gaat gebeuren en er middenin zitten zijn twee verschillende dingen. De afgelopen weken heb ik er de nodige stress en spanningen om gehad. Inmiddels heb ik de eerste uitbetaling van het UWV gehad. De nodige tranen erom gelaten. Het verdriet ebt vanzelf weer weg. 

De praktische gevolgen zijn dus enorm maar wel noodzakelijk. Ik kies namelijk voor mijn gezondheid en kwaliteit van leven. Dat is wat ik boven alles de afgelopen twee jaar heb geleerd. Gezondheid en leven binnen je eigen grenzen zijn zo belangrijk. Daar moet je het je hele leven mee doen. De andere hobbels zijn hopelijk van tijdelijke aard.