Happy tears

Ik had me nog zo voorgenomen het jaar positief te beginnen en hopelijk wat stabieler te worden en minder tranen te laten. Helaas werken emoties niet zo en kan ik er maar beter aan toegeven als het opkomt. Om daar nou meteen 1 januari al mee te beginnen... Maar deze keer tranen van blijdschap. 

Sinds april ben ik al bijna 30kg afgevallen. Sinds de laatste keer wegen heb ik nog best wat slechte dagen gehad, zeker ook qua eten. Ik was in de veronderstelling dat er wel weer een paar kilo vanaf was en ik inmiddels mijn streefgewicht had bereikt. Ik heb al weken niet meer op de weegschaal gestaan, gewoon omdat ik het stomweg niet wilde weten. Iedere keer toch best een confrontatie en iedere keer weer schrikken terwijl ik zo mijn best doe. Af en toe even controleren is wel noodzakelijk. Ik vond 1 januari wel een mooi moment, goede graadmeter voor het nieuwe jaar. Tot mijn stomme verbazing was ik maar 1 kilo lichter!

Zo blij en opgelucht! En toen kwamen dus toch weer die tranen. Want het was wel weer spannend. En als je dan een ander en veel beter resultaat krijgt is dat een grote verrassing. Zeker als je het echt niet verwacht. 

Dus ergens gaat het nu dan toch eindelijk beter. Meer spieren door het sporten? Inmiddels minder nodig omdat ik zoveel lichter ben? Meer eten op een dag naar binnen krijgen? Ik denk een combi van dat alles. Maar hehe, eindelijk een succesje. 

Woensdag ben ik voor de intake van de oncologische revalidatie geweest. Goed gesprek gehad. Waarschijnlijk heb ik alle hokjes wel af kunnen vinken om daadwerkelijk te mogen starten. Binnen twee tot drie weken kan ik beginnen, ik hoop op 17 januari. Ze werken met blokken van 8 weken waarna er een evaluatie volgt. Gemiddeld zijn mensen 16 weken bezig voordat ze daar klaar zijn. Het zal me een paar dagdelen per week gaan kosten. Daar zit sowieso sporten/fysio bij. Wat ik nog meer krijg, is nog even afwachten. Gaandeweg kan er ook worden bij- en afgeschaald. 

Ook hier ben ik superblij mee. Dit is wat ik nodig heb. Aan de andere kant ook wel weer spanned. Dit is helemaal nieuw en ik krijg met veel nieuwe mensen te maken. Mijn zorgvuldig opgebouwde ritme gaat overhoop. Hoe ga ik daar straks op reageren? Ik verwacht een flinke aanslag op mijn energie de eerste weken voordat dat beter wordt. Volgende week maar eens informeren naar taxivervoer om die last weg te nemen. Verder de revalidatie maar centraal zetten en al het andere wordt bijzaak. Dus mogelijk ook het werk tijdelijk stilleggen. Alleen de huidtherapie blijft over, de fysio en psych valt onder de revalidatie. 

Verder gisteren maar weer eens bij de huisarts geweest. Ik heb nog steeds last van de darmen, maar het lijkt beter te gaan. Huisarts kan niets bijzonders vinden. Waarschijnlijk zijn de slijmvliezen zich nog druk aan het herstellen. Dus geduld hebben. En ik heb last van de iliopsoas (spier bij lies en bekken). Die is vermoedelijk wat verkort door het vele bankhangen en dat geeft ook pijnklachten. Nu wat adviezen van de fysio om de spier weer wat op te rekken. 

Dus gistermiddag weer tranen om de opgebouwde spanning eruit te laten. Een korte huilbui die oplucht. Dat voelt zoveel beter! Zou het dan toch eindelijk de goede kant op gaan? Ik durf het nog bijna niet te geloven.