Happy no birthday to me

Morgen ben ik jarig en vier ik dat ik 40 ben. Nou ja, vieren... 

Ik weet al een paar jaar dat deze dag op een zaterdag zou vallen. Dat vond ik wel reden voor een feestje. Beetje groots aanpakken, want een andere reden om zelf een feest te geven zou er in mijn leven niet komen. Vlak na de diagnose vond ik dat nog steeds een goed plan, kon ik meteen vieren dat ik kankervrij en weer gezond zou zijn. 

Nou, niets van dat alles dus. Die droom is me door de kanker afgepakt. Ik kom niet verder dan mijn ouders op bezoek. En hopelijk voel ik me dan 's avonds goed genoeg om pannenkoek te eten. Bestellen en afhalen samen met mijn ouders. 

Ik kan van de zomer wel een feest geven als ik me weer stukken beter voel, maar dat is gewoon niet hetzelfde. 

Het leven is soms verschrikkelijk oneerlijk en dit doet heel veel pijn vandaag. Ik heb het afgelopen jaar al zoveel tegenslagen gehad en ik was de afgelopen jaren zoveel sterker geworden dat ik zo'n feest kon en durfde te geven. 

Ik heb vandaag sowieso al een off day. De spanning van mijn eerste uitje gisteren komt eruit. Ik voel me een dag nadat ik oxazepam heb gehad ook altijd iets minder stabiel. Maar de pijn om morgen overheerst. 

Vorig jaar kon ik er nog meer een verjaardag van maken. Bezoek wel verspreid over meerdere dagen in mijn goede week tussen de chemo's door. Bezoek dat uit meerdere personen bestond. 

Ondanks dat het best ok ging deze week en ik weer wat stapjes vooruit heb gezet, hakt dit verlies er hard in. 

Ja, het kan gewoon niet anders. Met mijn gebrek aan energie en problemen met eten wil het niet. Dat heb ik geaccepteerd. Maar hier mag ik nog wel ontzettend verdrietig om zijn. En dat de corona maatregelen de plannen anders hadden gedwarsboomd is maar een kleine troost. De harde stop is al een paar maand geleden uit de plannen getrokken. Echt niet realistisch. 

Dus vandaag laat ik de pijn toe zodat ik me morgen nog wel jarig kan voelen.