Dikke k
Maandag 25 januari 2021
Het gaat deze keer nog best redelijk - fysiek gezien dan. Een paar dagen moe geweest, maar dat is sinds gisteren al weer een heel stuk beter. Alle dagen kunnen blijven eten. Veel rust gehad, iets minder slaap. Wel onrust in de maag/buik omgeving, maar dat heeft volgens mij allemaal nog met de stoelgang te maken. Verder gaat het goed. Vrijdagavond weer bij mijn ouders gegeten (heb ik de afgelopen twee keren niet gedaan na de grote kuur), zaterdag al een blokje gewandeld en sinds gisteren geen dutje meer. Dus qua herstel in dat opzicht heb ik niets te klagen.
Ik had al wat last van de neuropathie. Na de vierde ronde was het best erg, maar sinds de hoeveelheid chemo minder is, was dat ook niet meer zo erg na de vijfde ronde. Het zat er lichtjes, verder geen last van. Maar de laatste dagen is het weer erger geworden. Zere voeten, en dan met name als ik er op sta. Schoenen aantrekken is ook zeer gevoelig nu. En ook mijn vingers (vooral de vingertopjes) zijn erger. Typen is best gevoelig. Dus dat is wel iets om goed in de gaten te houden, want ik heb geen behoefte om hier langdurig last van te houden.
Het oorsuizen is sinds vandaag ook weer terug. Nog beperkt, maar ik had gisteren al het idee dat het weer op kwam. En de bloedneus/verkoudheid is gewoon door gegaan. Dat zijn twee klachten die ik anders pas na de korte kuur kreeg. Ook niet heel veel belovend.
Mentaal is het deze keer de grootste uitdaging. Uiteraard hik ik tegen de uitslag van de MRI aan (die krijg ik trouwens donderdag aan het einde van de middag). Maar ook de vermoeidheid en het heen weer schommelen van mijn gezondheid spelen een grote rol. En daarbij komen nog alle beperkingen door corona: weinig bezoek, weinig afleiding en nu ontbreekt ook even die schouder om op uit te huilen. Want ja, aan huilbuien geen gebrek de laatste dagen.
Ik voel de laatste tijd ook niet zoveel meer gebeuren in mijn borst en oksel. Vorige keer was het al minder, maar de laatste dagen voelt het helemaal rustig. Geen idee of dat door de verminderde hoeveelheid chemo komt, of omdat er niet meer zoveel is om op te ruimen... Maar zo af en toe voel ik nog wel wat. En dat zou inhouden dat nog niet alle verkeerde cellen weg zijn. Dat zorgt dus ook nog voor gemixte gevoelens en gedachten.
Voor nu doe ik mijn best om woensdag weer zo fit mogelijk te zijn, zodat ik de korte kuur weer goed doorkom én rustig door de MRI ga (het blijft geen pretje om een half uur op je buik te liggen in een afgesloten ruimte met alleen maar veel herrie om je heen en dat er halverwege nog weer chemische troep je lijf in wordt gespoten). En dan maar het beste hopen en denk ik toch maar uitgaan van het ergste.
Maar jeetje, wat is het inmiddels gewoon kut en klote.