De eerste paar dagen gaan goed

Vrijdag 2 oktober 2020

Ik ben inmiddels bij de tweede dag na de eerste behandeling. En tot zover gaat het best goed. Ik ben nog best moe, maar dat is ook logisch. Dat chemische spul hoort niet in je lijf thuis en mijn lichaam is nu ook hard aan het knokken. Dus dat kost energie. Ik slaap normaal (mijn normaal dan). Ik eet nog gewoon, maar ik merk wel dat mijn smaak wat verandert. Niet alles smaakt meer zoals voorheen, niet dat het vies is ofzo, maar gewoon minder smaak. Af en toe wat andere pijntjes, maar niets waar niet mee te leven valt binnen het bankhangen. Wel voel ik soms wat 'beweging' in de borst. Een soort van trekkerig gevoel. Dat hoort er ook bij, die cellen worden ten slotte aangevallen en moeten gaan verdwijnen. 

Wat ik nu wel erg mis is iemand die dingen voor je kan pakken of halen. Voor wat te eten of drinken moet ik toch steeds zelf in actie komen. Op zich niet verkeerd, want beweging is ook belangrijk. Maar ik mag me toch wel een paar dagen echt ziek gedragen en me zielig voelen? 

Ik ga straks met mijn moeder de boodschappen doen. Even eruit en zorgen dat mijn koelkast weer goed gevuld wordt met gezonde dingen. Eens zien hoe dat gaat. En dan daarna weer heerlijk in de rust. 

Vanochtend heb ik ook het gesprek gehad met het UMCG waar het genetisch onderzoek is uitgevoerd. Ze hebben uit mijn bloed en de informatie over mijn familie niets vreemds kunnen ontdekken. Dus het is voor mij echt domme pech, zoals ik al had verwacht. Goed nieuws dus voor de familie. Maar dan zit ik nog wel met de vraag hoe het bij mij dan wel heeft kunnen ontstaan en waarom de snelle celgroei is getriggerd. 

Verder gebeurt er hier niet veel. Ja, de woonkamer staat weer goed gevuld met bloemen. :) 

Als het zo blijft (fingers crossed!) dan overleef ik het komende half jaar wel aardig. Het zal wel een lange en saaie weg worden, maar dan wel in redelijke gezondheid. En met een brein dat nog uitstekend werkt en af en toe wat uitdaging nodig heeft.