Bang
Vrijdag 9 oktober 202p
Ik ben opeens bang. Bang om mijn haar kwijt te raken. Want ik ben bij dag 10 aanbeland en vanaf nu kan het gebeuren.
Maar ik wil mijn haar helemaal niet kwijt! En de gedachte alleen al doet veel pijn. Want als ik dan straks in de spiegel kijk, wie ben ik dan nog?
Ook al ben ik voorbereid met een pruik en mutsjes, ik weet dat het niet echt is. En dat beeld is heel moeilijk te accepteren. Want dat maakt me echt ziek. En het duurt nog zeker een half jaar voordat ik mijn eigen haar weer kan laten groeien.
Uiteraard ben ik ook bang om morgen wakker te worden... Zouden er dan al plukken op mijn kussen liggen? En zou ik dan niet gillend gek worden?
Ik heb met de kapper afgesproken dat ik kan bellen zodra het haarverlies begint. Dan gaat alles eraf. Zodat ik er meteen vanaf ben en er niet in blijf hangen. Hoe moeilijk dat ook is... Het lijkt me beter dan er dagen mee rond te lopen en steeds minder haar te hebben.
En het besef dat ik op dit punt ben komt nu even heel hard binnen.
2 reacties
Ik begrijp het. Je haar eraf...klinkt heel naakt en een groot deel van wie jij bent weg. Maarrr: je weet toch ook dat je haar JIJ niet is? Mensen houden van je om wie je bent, niet om je haar.
Maar ja, makkelijk gezegd!
Sterkte en liefs.💞👏
Mijn haar is misschien niet ik, maar is wel bepalend voor mijn uiterlijk. Het is het beeld van jezelf dat opeens verandert. En met alles dat er opeens al verandert, hakt het er wel even goed in.
Gelukkig ben ik al een paar maanden verder en red ik me prima met mutsjes en mijn pruik. Ook groeit mijn eigen haar al weer terug. Dus de acceptatie daarvan is wel gekomen, het kost alleen even tijd en moeite.
Bedankt voor je perspectief en reactie! ❤️
Groetjes Saskia