Angst voor verandering

De laatste tijd merk ik vaker dat ik moeite heb met nieuwe dingen, veranderingen en niet weten wat me te wachten staat. Dit heb ik altijd al wel gehad, maar ik had het goed onder controle en kon mezelf er goed op voorbereiden. Nu ben ik aan het ontdekken wat ik allemaal weer aan kan op het gebied van energie en prikkels en probeer ik mijn grenzen op te zoeken en hopelijk steeds wat te verleggen. Doordat ik niet weet waar die grenzen liggen is dat soms best beangstigend. Kan ik het aan? Gaat me dit wel lukken? En het vooruitzicht op weer vermoeid op de bank hangen na afloop spreekt me ook niet zo aan. 

Na een drukke week hang ik nu wel op de bank. Uitrusten, bijkomen. Mijn hoofd is druk bezig om alles te verwerken, maar gelukkig geen hoofdpijn. Ergens tussen sporten, plotse verandering van plannen, veel meer actief en buiten de deur dan normaal en ook nog de wel geplande dingen heb ik me wel staande weten te houden. Mijn lichaam heeft soms best wat spanning gevoeld, maar zich toch ook steeds hersteld. Ondanks de angst heb ik alles wel ondernomen. 

En dan denk ik, waar maak ik me steeds zo druk om? Je kan het echt wel en je weet ook waar de grenzen liggen om echt te stoppen. Gezonde spanning is prima, waarom nog steeds zo overdreven reageren? 

Ik denk zelf dat ik nog steeds bang ben voor terugval. Dat zwarte gat van vorig jaar was vele malen erger dan ik me toen realiseerde. En daar naar terug wil ik echt niet en onbewust speelt dat nog een grote rol. Maar ook angst voor de toekomst, het niet weten tot hoever ik weer kan opbouwen en wat er allemaal nog wel of niet mogelijk gaat zijn. Ver vooruit kijken lukt me niet omdat het herstellen met vallen en opstaan gaat en de ene dag beter is dan de andere. Het zijn korte termijn plannen, want dat houdt het voor mij overzichtelijk. 

Hoewel ik het allemaal weet, het echt beter gaat met stapjes, ik blijf die angst nog wat onhandelbaar vinden. Ik denk wel dat de enige manier om er overheen te komen is om er dwars doorheen te gaan. Dus vooral leuke dingen buiten de deur blijven ondernemen. 

Na al wat zware dagen en een licht hoofd vanochtend ben ik toch even op pad geweest. Naar het chocoladefestival in Hattem. Ik had daar zo naar uitgekeken dat ik het niet over wilde slaan. De drukte getrotseerd, lekkere dingen geproefd, ook wat lekkers voor thuis aangeschaft en genoten. Wel een aanrader trouwens. 

Volgende week ga ik voor het eerst in 2,5 jaar naar de bios. Een rustige 2D film samen met een vriendin. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat. En binnenkort ook naar Tuinland om de kerstshow te bewonderen. Vorig jaar nog in de rolstoel en nu wil ik alleen. Toch best een groot contrast. 

Dwars door de angst heen mijn leven langzaam weer opbouwen. Ik heb deze herstelfase vooraf zo erg onderschat. Maar ik geloof dat ik het voor mezelf toch best goed doe.