Alleen

Zondag, 27 september 2020

Ik voel me de laatste tijd best alleen. Vrij logisch, als alleenstaande zonder kinderen. Naast mij is er thuis niemand. Je duikt dus ook 's avonds alleen je bed in. 

Laat ik voorop stellen dat het om een gevoel van alleen zijn gaat, niet om eenzaamheid. Daar zit nog een groot verschil in. want ik heb zeer dierbare vrienden, familieleden, kennissen, collega's en klanten die er voor me zijn. En die ik ook zeer waardeer! 

Ooit had ik wel verwacht hier problemen mee te krijgen, als ik oud ben en het verzorgingshuis in moet. Dus nog ver van deze tijd verwijderd... Minimaal het dubbele in leeftijd van wat ik nu ben. Maar nu komt het dubbelop. En vechten tegen deze kloteziekte én het moeilijk hebben met het alleen zijn. Dat is gewoon niet eerlijk! 

Ik had niet verwacht dat dit gevoel nu opeens zo zwaar zou opduiken. Want ik vind het altijd prima om alleen te zijn, om de rust weer in te gaan na een drukke dag rondom mensen. En normaal red ik mij daar ook prima mee. Ik kom niets te kort en ben zeer happy met het leven dat ik heb (zonder ziekte dan). 

Maar het is nu een zeer zwaar beladen en emotionele periode. Ik verwacht ook niet dat dat de komende periode veel anders gaat worden. Maar nu duikt wel dat gevoel op waarom ik ook al weer zo graag single wou zijn/blijven. Veel kan opgevangen worden door de mensen om mij heen, maar niet alles. En dat maakt het nu gewoon even extra moeilijk en zwaar. 

Dit is geen schreeuw om aandacht, maar simpelweg mijn gevoelens van mij afschrijven. En misschien later nog wat met deze gevoelens doen. Het is een gevoel dat de laatste weken steeds terug komt. En wellicht ook een rode draad het komende jaar gaat worden. Dus het is goed om het gewoon te benoemen. Er hoeft niet meteen iets aan gedaan worden. Het is daarom wel prettig dat ik overal open over ben en het naar mezelf toe eerlijk benoem. En het is zo fijn dat ik een grote groep mensen om me heen heb met wie ik kan praten. 

Maar kanker en alleen zijn is niet de beste combinatie.