Vreugdedansje

Wat een fijne dagen heb ik achter de rug! Ik kan steeds beter uit de weg, geen ziekenhuis en een zonnetje erbij. Heerlijk! Wat wil je nog meer.

Het weekje rust in het ziekenhuis ivm mijn nierbekkenontsteking heeft me goed gedaan. Het ongemak van mijn litteken en buik was daarna ver verdwenen. Mijn steunkousen heb ik na 5 weken, begin deze week vaarwel gezegd en het autorijden ben ik langzaamaan ook weer op gaan pakken. 

Wat een genot om weer een legging die boven de enkel valt aan te kunnen en niet een die tot in mijn schoenen valt om de steunkousen te verbergen. Anders zag iedereen die witte of geweldige panterprint steunkousen onder die legging vandaan komen. Nu kan ik mezelf effe geen patiënt voelen want niemand ziet nu iets aan me. Sinds vandaag kan ik ook weer één broek aan (na ruim 3 maanden) zonder dat die zeer doet en irriteert op me litteken. Nu heb ik ook weer wat meer kledingkeuze en geloof me, buiten dat dit sowieso voor mij altijd wel belangrijk is geweest. Als je je ellendig voelt is het echt niet fijn om er hetzelfde uit te zien als je je voelt. Dan is het fijn om in de spiegel te kijken en een "gewone" niet-zieke Nicole te zien. Dat je zo blij kunt zijn met zulke kleine dingen. Dit had ik me vooraf niet voor kunnen stellen.

Vanmorgen na het wegbrengen van de kindjes zat ik dus voor het eerst sinds 6 weken weer alleen in de auto. Met de radio hard en ik luid en vals meezingend vond ik dit altijd heerlijk. Nu dat dus weer kan en ik besefte hoe erg ik dat eigenlijk had gemist, rolde de tranen over mijn wangen. Het klinkt misschien zo cliché maar deze stomme ziekte leert me te genieten van de allerkleinste dingen. Het doet je beseffen wat echt belangrijk is in het leven.. Alhoewel ik straks ook weer blij ben als ik kan zeiken over de kleine dingen zoals het weer, je werk en hoe druk je het wel niet hebt.. Dat dat weer de "ergste" dingen in mijn leven zijn.

Deze week hebben we toch besloten om nog een weekje weg te gaan kamperen met onze vouwwagen. Terug naar de camping waar we vorig jaar Mei ook stonden, met dezelfde lieve mensen. Wie had toen gedacht dat het leven dit voor ons in petto had. Maar goed we gaan gewoon lekker een week genieten, verstand op 0. Hopelijk is de bestralingsarts daar ook mee eens en kunnen de bestralingen tot na de meivakantie wachten. We hebben dit weekje nu echt even nodig!

Vandaag ben ik bij de gynaecoloog op controle geweest en ben ik min of meer "ontslagen". JEEJ. De verdere controle vind weer in Tilburg plaats. En het allerbelangrijkste: ik mag alles weer! Dus momenteel lig ik lekker in bad. Ik ben al aan het plannen om te gaan zwemmen, fietsen, hardlopen, yoga-en en zonnebanken 😂 Wat kun je dingen missen als je het niet mag he!? Want wie weet wat er tijdens de bestralingen weer niet meer mag of niet meer kan. Dat nemen ze me dan in ieder geval niet meer af.

Mijn blaas moet ik nu gaan trainen om toch zo goed mogelijk zelf te kunnen plassen en het katheteriseren te minimaliseren. Ik ben er sinds vanmiddag vol goede moed aan begonnen maar probeer er niet teveel van te hopen. Dan kan het ook niet tegenvallen.

Soms betrap ik mezelf op een vreugdedansje. Snel daarna denk ik van: 'oh nee, ik heb kanker gehad en moet nog bestraald worden'. Maarja NOU EN!?

Ik blijf nog even lekker dobberen in mijn warme badje. Fijn weekend en GENIET!

Viva la Vida!

Liefs Nicole