Mijn lichaam

Afgelopen dagen zijn helaas niet mijn beste dagen geweest. Lichamelijk en geestelijk niet.

Na het zogenaamde "voelonderzoek" heb ik meer pijn ervaren dan mij van te voren was verteld. Eigenlijk ook wel logisch als ze aan de tumor gaan lopen voelen en trekken. Dit weefsel is in mijn ogen veel kwetsbaarder dan gezond weefsel. Dus voor nu is het volle bak aan de paracetamol en hopen dat de pijn in deze 3 weken toch nog af gaat nemen. Zo niet,dan blijven we gewoon aan de paracetamol en komen we de 3 weken net zo goed door! Het is me nu wel duidelijk dat mijn buikpijn, die ik al vanaf half november heb, echt wel hier vandaan komt. Inclusief opgezette buik en pijn in me rug, uitstralend naar mijn benen, vooral mijn rechter. Na de bevindingen van de arts vrijdag viel voor mij alles wat dat betreft helemaal op zijn plaats. Ik heb al maanden last van mijn buik, vooral rechts onder. Nu blijkt de tumor ingegroeid te zijn in mijn rechterband. Toeval?!

De operatie gaat nu zeker door, vertelde de arts vrijdag. Ook al wist ik dat deze eraan zat te komen, het roept nu het definitief is wel veel angst bij me op. Vooral de behandeling op zich, waaronder de ruggenprik vooraf. Deze wil ik sowieso in verband met de goede pijnbestrijding maar ik kan me die pijn nog herinneren van tijdens de bevalling, dit was niet tof. Het meest rijst bij mij de vraag "hoe wordt ik wakker?". In de folders heb ik gelezen dat het een verticale wond wordt van mijn schaambeen tot mijn navel. Dit alleen al vind ik doodeng, ik kan nog maar amper naar een kleine wondje kijken. Laat staan zo'n grote snee waar je de hechtingen in ziet zitten en dan nota bene in mijn eigen buik. Verder kan ik rekening houden met een eventuele maagsonde, zuurstofslangetje, blaaskatheter en drains. Het is nogal! Ik weet dat het beter is om niet zover vooruit te kijken maar ik moet toch weten wat me te wachten staat. En dit voor zover mogelijk een plaatsje te geven tot het dan ECHT zover is.

Nu merk ik ook dat de operatie op emotioneel vlak wat met me doet. In eerste instantie was ik super blij dat mijn baarmoeder + tumor eruit gehaald kon worden. Aan de andere kant vind ik het ook wel een dingetje. Het is wel MIJN baarmoeder.. Mijn baarmoeder die onze 2 mooie kindjes heeft gedragen. Een vrouwelijk orgaan, die ik straks niet meer heb. Een noodgedwongen keuze. Even voor de duidelijkheid, je hoort mij niet klagen! Er zijn mensen bij wie de tumor niet zo "makkelijk" te verwijderen is. Maar dat betekent niet dat het makkelijk is. Iets waar ik een paar weken terug niet eens bij stil stond.

De exacte datum en tijd van de operatie horen we pas een week van te voren, hoorde ik vandaag van de verpleegkundige van het Catharina. Niet ideaal maar ik ben blij dat ik dat nu weet. Morgen gaan alle benodigde artsen met elkaar om de tafel, inclusief de bestralingsarts. Zij gaan samen bekijken of ze tijdens de operatie netjes de tumor eruit kunnen halen of dat er nog bestralingen nodig zijn achteraf. Wat te doen met de eierstokken, of deze hoger worden geplaatst of dat ik tot mijn 50e pilletjes ga slikken om de overgang tegen te gaan.  En wat te doen met mijn bekkennier, gaan ze die verleggen, ophangen of geven ze die op. Ook al weet ik dat je goed kan leven met één nier, dan nog wil ik graag mijn "reserve" nier behouden. Wie weet of ik ooit iets ga mankeren aan een van beide nieren, dan is het toch fijn dat je nog een "reserve" hebt. Ook dit is allemaal vooruit kijken maar het is tenslotte ook MIJN lichaam. Alleen lijkt het nu een beetje alsof je er niet meer alles over te zeggen hebt. Misschien wel de eindbeslissing maar je gaat toch af op de adviezen van de artsen, want zelf ben ik een leek. Dit zijn geen keuzes...

Woensdagmiddag gaat de gynaecoloog ons vertellen wat de artsen ervan vinden en welke optie(s) ik heb. Dus weer een paar spannende dagen voor de boeg!

Voor nu geniet ik van mijn "kankervrije" dagen. Dagen waarin ik gewoon de kindjes zelf weg kan brengen en op kan halen, ze wel af kunnen spreken en niet persé met iemand anders mee moeten. Dagen zonder kanker gerelateerde-afspraken en ziekenhuisbezoeken. Het gewone saaie leven. Nooit geweten hoe fijn dat is. LOVE IT!

Viva la vida!

Liefs Nicole