Here we go again!

Het was eind mei. De corona piek nam af, de regels werden versoepeld. Ik bedacht me dat ik nog niets had gehoord van de gynaecoloog voor mijn driemaandelijkse controle. Eind januari ben ik nog bij de radiotherapeut geweest. Dus zou ik eigenlijk eind april, begin mei mijn controle bij de gynaecoloog moeten hebben. In verband met corona en omdat ik geen klachten had, heb ik geen contact opgenomen. Dan zou het toch een telefonische afspraak zijn geweest en voor mijn gevoel is dat niet echt een "controle". Bij klachten trek je immers toch wel aan de bel. Als de regels versoepeld worden krijg ik vanzelf een uitnodiging dacht ik. Eind mei had ik nog niets gehoord dus ging zelf aan het bellen. 30 juni kon ik terecht. Ondanks dat ik me super goed voelde lichamelijk en mentaal. Is zo'n controle datum te horen krijgen toch altijd wel een dingetje. Ik hing op en voor ik het wist rolde de tranen over mijn wangen. Zo'n momentje van; met je neus op de feiten gedrukt worden. Dankbaar en trots dat je je zo goed voelt na alles wat er gebeurd is. Maar toch ook de angst.  Je bent je zo bewust dat zo'n korte afspraak, een "simpele controle", je leven weer helemaal op zijn kop kan zetten.

Dinsdag 30 juni, de kids naar school gebracht, thuis nog even wat gewerkt en 's middags was de controle. Ik was de rust zelf. Trots om te mogen vertellen hoe het me is afgegaan afgelopen tijd. Maar toch altijd wel "rekeninghoudende met". Mijn moeder was met me mee en we zaten in de wachtkamer. Toen mijn gynaecoloog me binnen riep bedacht ik me ineens dat me moeder niet mee mocht ivm corona. Mijn gynaecoloog en haar leerling vonden het prima als ze mee kwam zolang we voldoende afstand hielden, de keus was aan mij. Even twijfelde ik want ik dacht "dat doe ik wel effe alleen". Maar de gynaecoloog gebaarde al dat het wel goed is dus nam ons mee.

Binnen heb ik vol trots mijn verhaal gedaan. Wel even stilgestaan bij het feit dat de controle wat aan de late kant is. Maar in verband met corona, niets aan te doen. Al snel mocht ik gaan liggen en kletsten we ronduit over mijn vakantieplannen. Ik bleef maar ratelen maar mijn gynaecoloog werd steeds stiller. Er werden steeds meer lampjes en materiaal bijgehaald en ze zei "het is een heel klein stukje, het voelt niet goed". Mijn moeder begon angstiger te kijken. Ik vroeg nog aan mijn gynaecoloog "hoezo niet?". Ze gaf aan dat het stug voelt en vroeg of dat bij de vorige controle ook zo was. Ik zei dat de radiotherapeut daar in januari niets van gezegd heeft. Maar stug weefsel is niet goed. Dat weet ik nog van het jaar daarvoor. Ondanks dat, bleef ik tegen beter weten in doorpraten over de prachtige bergen in Duitsland waar we dit jaar heen zouden gaan. Wat voor kalmte en rust dit me zou geven. Maar mijn gynaecoloog zei niets meer. Ze keek steeds serieuzer en nam wat weefsel af.

"Sorry Nicole! Dit had ik totaal niet verwacht naar aanleiding van je verhaal. Ik had je zo graag ander nieuws gegeven. Je zult snel de uitslag hebben. Het is nu dinsdag dus het zal voor het weekend zijn probeer ik". Waarna ik haar aankijk; "Snel? Bij mij is snel over een paar uur of een dag, geen drie dagen". We lachen er samen om, het is niet anders. Ze belt nog even met het lab of voor het weekend wel zéker gaat lukken, voordat ze me iets beloofd. Ze geeft aan dat het gaat over een mogelijk recidief. Als ze ophangt en bevestigd dat ik het vóór het weekend weet komt het bij me binnen. Een recidief, de terugkeer van de ziekte. Het zal toch niet waar zijn! Ze zegt meerde malen sorry, ook al kan ze er niets aan doen. Ze durft geen risico te nemen en me ermee door te laten lopen. Vooral omdat het de vorige keer ook niet zo ernstig leek maar het uiteindelijk wel was. Ondanks de corona en dat er geen aanrakingen mogen zijn weet ze me toch een soort van veilig gevoel te geven. Ik voel dat ze zelf ook geschrokken is, ze leeft met me mee, is heel menselijk en zelfs lief. Ze is recht door zee, speelt geen mooi weer en zegt precies waar het op staat. Dat heb ik nodig. Ze belooft me vrijdag te bellen zodra ze iets weet. Als de uitslag laat die middag pas binnen komt belt ze me in de ochtend om me hiervan op de hoogte te brengen. Wat een schat is het!

De dagen duren lang. Ik werk door en probeer zo gewoon mogelijk mijn leven te leiden. Er is veel schrik, ongeloof en steun. Maar eigenlijk voelde ik al gelijk dat het mis was. Diezelfde dinsdag ben ik de overlevingsmodus al ingezogen. Ik ben bang en hoop zó dat mijn gevoel het mis heeft. Maar ik sta weer machteloos, het leed is al geschied. Woensdag werk ik de ochtend en donderdag zijn mijn kids naar school en heb ik rust. De rust roept juist allerlei emoties in me op. Waar ik blij was dat ik even rust had, werkte dit nu compleet averechts. Eindelijk was dan de vrijdag aangebroken, 3 juli. Ik kleedde me aan en bedacht me nog "Ik kleed me op goed nieuws. Als het straks fout blijkt te zijn en ik moet naar het ziekenhuis, zie ik er sjiek uit. Acht het zal wel niet. We zullen ons wel druk maken om niets". Ik ga naar mijn werk, dit werkt voor mij het beste als afleiding.

Om half 12 wordt er gebeld, privé, het ziekenhuis. Ik hoorde het medeleven al in haar stem. "Het is wat ik al dacht" zei ze. KUT KUT KUT! Ik kreeg een brok in mijn keel en zag mijn vakantie aan mijn neus voorbij vliegen. "En nu?" vroeg ik. Ze vertelde dat ik weer wordt doorgestuurd naar Eindhoven en dan volgt er een MRI, PET scan en inwendig onderzoek onder narcose. Om vast te stellen waar het precies zit en of het uitgezaaid is. "Oh ja ook dat nog. Dat was ik eigenlijk al gewoon weer vergeten. De ene zorg wordt weggenomen en er komt weer een nieuwe voor terug". Ik vraag haar gelijk over de behandelmogelijkheden. Alles is afhankelijk van de onderzoeken maar als het lokaal is, gaan ze opereren. Even lastig te bepalen of ze mijn blaas kunnen sparen omdat het daar dichtbij zit. Als het uitgezaaid is wordt het chemo. Bestralen kan niet meer omdat ik vorig jaar al bestraald ben. Het is hetzelfde type als vorig jaar, dus hoogstwaarschijnlijk is het gewoon nooit weggeweest. Deze kankercellen hebben 25 bestralingen overleefd. Ongelooflijk!

Ik mag 's middags langskomen met mijn naasten om (nog meer) vragen te stellen. Wat blijkt nou, de hele ochtend heeft ze gekeken of mijn uitslag al bekend was en toen ze hem kreeg heeft ze direct gebeld. Ze heeft inmiddels de afspraak in Eindhoven al voor me gemaakt; woensdagochtend. Ik vraag me af wat ik die woensdagochtend in Eindhoven moet komen doen? Hetzelfde verhaal aanhoren wat zij me al heeft verteld. Ik dring aan of alle onderzoeken niet vast in gang gezet kunnen worden. Ze moet lachen om mijn praktische aanpak en is het volkomen met me eens. Maar protocol. Ondanks dat beloofd ze me contact op te nemen met Eindhoven en me 's middags terug te bellen. Nog voordat ik thuis was belde ze al. Helaas zat ik in de auto en heb ik mijn telefoon dus niet gehoord. Ze had gesproken met mijn oncoloog in Eindhoven en alles werd met spoed in gang gezet.

Vrijdagmiddag hebben we de kinderen verteld wat de dokter had gezegd. Vikki (4 jr) wilde er, net als de vorige keer, niets van weten. En vroeg of ik weer buikpijn had dan? Levi (7 jr) schrok en huilde, vooral om het feit dat ik dan waarschijnlijk weer veel in het ziekenhuis zal zijn. Omdat de dokteren mij de vorige keer ook beter hebben gemaakt, doen ze dat nu weer. Daar is hij vast van overtuigd. We laten hem ook gewoon in deze waan, want daar gaan we natuurlijk vanuit.

Zaterdags hadden we twee verjaardagen. Mijn achterneefje was jarig en het zoontje van mijn vriendinnetje werd 1 jaar. Toen ik vorig jaar ziek bleek te zijn, bleek mijn vriendinnetje zwanger. Dit leuke en niet leuke nieuws kruiste elkaar destijds én nu helaas weer. Maar toch hebben we een lekker taartje gegeten met de kleine man. Wat kan je hier dan toch van genieten. Omdat ik in onze familie de kleinste kinderen heb en ik zelf geen kinderen meer kan krijgen geniet ik des te meer van Mason. Ik hoop nog veel van zijn verjaardagen mee te mogen maken.

Zondag zijn we ter afleiding lekker gaan winkelen en 's maandags werd ik om 8.05 gebeld door het Catharina en die week volgde álle onderzoeken.

Hierover de volgende keer meer.

Viva la Vida!

Liefs Nicole