Een week voor de operatie

Inmiddels is het nog een kleine week voor de operatie. Maandag zou ik gebeld worden door het ziekenhuis en de exacte datum en tijdstip te horen krijgen voor de operatie. Dit is helaas nog niet het geval. Maandag heb ik zelf maar gebeld, net zoals vandaag. Ik kreeg vandaag te horen dat (nog steeds onder voorbehoud) mijn operatie gepland staat op maandag 4 maart om 10.30 uur en dat ik waarschijnlijk zondag al binnen moet zijn. Helemaal wat ik wil eigenlijk! Al was ik blijer met 8.00 uur maar goed, je moet tevreden zijn met wat je hebt 😉 Of eigenlijk.. Met wat ik straks kwijt ben.. Dubbel!

De spanning valt me tot op heden nog mee. Dit weekend heb ik lekker gewinkeld met mijn moeder, gegeten met familie, op visite geweest bij familie en lekker van de zon genoten in het wandelbos. Wel merk ik dat veel mensen het moeilijk vinden om over de kanker/de tumor te praten. Ze weten niet wat ze moeten zeggen en waar ze wel of niet goed aan doen. Terwijl ik toch nog echt dezelfde persoon ben als 6 weken geleden. Alleen heb ik nu een diagnose gekregen, een best vervelende. Verder hoeft niemand me met handschoentjes aan te pakken, ik ben nog gewoon Nicole, niet de koningin. Wel is het fijn als mensen aangeven dat ze er niet goed mee om weten te gaan en tussendoor vragen hoe het met me gaat. Want ja, ik kan nog steeds zeggen dat het goed gaat. Dit is gelukkig nog vaak zo. Maar ik heb meer behoefte aan praten (echt waar ja, nog meer 😉). Het is niet niks waar ik nu allemaal doorheen ga en ik maak dus in een "gewone" week veel meer mee dan voorheen. Ook mijn emoties schieten vaak alle kanten op. Iedere dag bedenk ik me nieuwe dingen, angsten of juist gelukjes. Dit is dus niet meer in een uurtje of twee te vertellen. Zo wordt het voor mij ook duidelijk dat het voor veel mensen moeilijk is om me te begrijpen.

Tijdens het etentje dit weekend hebben we er gewoon bijna niet over gesproken. Niet bewust maar het liep gewoon zo. Onderweg naar huis bedacht ik me even hoe me leven er ook alweer uit zag. We hebben zo gelachen die avond. Het is fijn dat je familie hebt die rekening met je houd en je probeert af te leiden. 

Zondagavond na een heerlijke middag in de speeltuin voelde ik toch wel een spanning opkomen. Wetende dat dat het laatste "rustige" weekend was voor de operatie. Volgend weekend ziet er een stuk onstuimiger uit. Die avond heb ik ook Levi in bed  nogmaals verteld over de operatie; dat hij me waarschijnlijk de dag van de operatie niet zal zien, het overnachten in het ziekenhuis, de buikwond en het infuus. Toen ik vertelde dat ik "volgend weekend" naar het ziekenhuis moest en daar een paar nachtjes moest blijven, moest hij wel eventjes huilen. Eigenlijk wist hij dit al een aantal weken maar het komt nu stiekem toch heel snel dichterbij. Ik heb uitgelegd dat ik via het infuus paracetamol krijg en dus minder pijn heb. Waarop Levi vroeg of dit dan hele pilletjes zijn die door het slangetje gaan of een soort van drankje. Dit is een drankje zei ik. "Dat komt goed uit" zei Levi. "Want ik kan heel goed schenken dus misschien kan ik dat wel doen". Heerlijk toch, die logica. Kinderen schakelen zo snel weer om naar het praktische en in de help-modus. Tegen zijn vriendinnetje zei hij maandag; "als mama geopereerd is zal ik goed voor haar zorgen, misschien moet ik daar nu alvast mee beginnen". Want een schat ik het toch he!?

Gisteren is een verpleegkundige van Care For Cancer hier geweest en hebben we nog wat dingetjes doorgenomen voor de operatie. Er zijn blijkbaar ook nog wat mogelijkheden rondom het krijgen van hulp tijdens je ziekteproces en erna. Zo werkt dat als je "ernstig ziek" bent. Want in dat hokje wordt ik tegenwoordig geplaatst. Dit vond ik wel heftig om te horen. Aangezien ik 30 ben en het doel tenslotte nog steeds genezing is. Maar het blijft een feit dat ik nu een ziekte heb waar ik, als er niks aan gedaan wordt, aan overlijdt. Ook al wist ik dit, heeft het me toch aan het denken gezet. Ik betrap mezelf zo nu en dan dat de kanker voor mij, vooral nu ik deze week geen ziekenhuisbezoeken heb, een bijzaak is. Momenteel geniet ik volop van alles wat ik kan, van mijn gezin, kinderen en het heerlijke weer. Dit kan natuurlijk zo niet "goed" blijven gaan. Maar het is ook een soort van overleving. Ik moet nu mijn kracht opdoen want deze heb ik eind van de week hard nodig.

Op deze manier ga ik deze week nog door. Langzamerhand zal de spanning toenemen, maar dit mag natuurlijk. Een dezer dagen ga ik met Levi mijn tas voor het ziekenhuis inpakken. Hij heeft een aantal weken terug al een lego-werkje gemaakt. Het bed van Stefan en mij, met mij erop, en Stefan ernaast, met mijn nachtkastje en de tv. Daarboven is zijn kamer, met tv en hijzelf inclusief Rakker. Ook de kamer van Vikki heeft hij gemaakt met Vikki erbij. Ons witte maltezertje Rakker heeft hij nagetekend in het groen en in het paars heeft hij een beeldje van Rakker gekleid. Dit is mijn belangrijkste bagage. Hij kijkt er nu al naar uit om mee te mogen beslissen waar we alles neerzetten in mijn kamer in het ziekenhuis. Spreekt een trotse moeder! ♡

Viva la Vida!

Liefs Nicole