De Wertheim-Meigs operatie

Na een korte nacht met veel wakkere perioden was het zondag ochtend dan bijna zover. De eerste stap kon gezet worden, we mochten naar het ziekenhuis. Ik had besloten zondagochtend lekker te luieren en nog te genieten van de kids. Van dat laatste is helaas niet zoveel terecht gekomen. Ik heb de hele ochtend tranen met tuiten gehuild. Als dan dat moment nadert wordt je bevangen door de angst. Eenmaal de tassen klaargezet namen we afscheid van Levi, Vikki deed een dutje in bed. Ondanks dat we de kids 's avonds nog zouden zien vond Levi dit al heel spannend. Hij vloog me om me nek en begon meteen te huilen. "Ik ga je missen mama". " Ik jou ook jongen en dat is helemaal niet erg. De dokters gaan mama beter maken" zei ik.

Na een lange stille autorit kwamen we aan in het ziekenhuis. Ik had mijn nieuwe panterprint nikes een en hiervoor hadden de verpleegsters ook meteen belangstelling. Het plan was dus om ze maar aan te houden tijdens de operatie zodat ze ze niet in konden pikken 😉 Na een opname gesprek, bloedprikken en aanmeten van de steunkousen mocht ik in of op bed gaan liggen. Ik lag op een vierpersoonskamer met een oudere man en vrouw. Stefan en ik hebben samen Heerenveen-Willem II gekeken en zijn daarna nog lekker met zijn tweeën beneden iets gaan eten. Hier ben ik de rest van de avond nog misselijk van geweest helaas. Daarna kwamen mijn ouders met de kids nog op bezoek. Heel leuk en gezellig maar eigenlijk ben je er niet helemaal bij. Je zit met je gedachten compleet ergens anders, net als de rest en ook de kinderen voelden dit aan. Het bezoek was dus maar van korte duur. Ook dit afscheid was weer emotioneel. Stukje bij beetje komt het moment van de operatie dan toch echt dichterbij. Ik mocht nog tijd vrijmaken voor een klysma. Daarna ben ik in bed gaan liggen en heb ik een doorslapertje gehad van de zuster. Zo heb ik nog een half uurtje met mijn gedachten totaal ergens anders tv gekeken en ben ik uiteindelijk maar gaan slapen. 

Het doorslapertje bleek een inslapertje te zijn geweest want ik heb ook de nacht voor de operatie weinig geslapen. Toen het echt ochtend bleek te zijn en de gordijnen open gingen begonnen mijn tranen te rollen. Nu was het echt zo ver! Trillen, zweten, spanning en vooral angst. Wat was dit heftig. Ik mocht niets eten dus er werd mij aangeraden ondertussen te gaan douchen en gelukkig hoorde ik terwijl ik onder de douche stond Stefan en mama al de kamer binnenkomen. Toen ik ze onder ogen kwam begon ik eveneens meteen te huilen. Op dit soort momenten voel je je echt weer een klein meisje van 4. Deze angst is niet te omschrijven. 

De zuster kwam me mijn sexy operatie-hemd, rustgevertje, koolhydraatrijke drankjes brengen en vertellen dat ze goed op mijn nikes zou passen. Daarna ben ik een beetje weggedoezeld. Toen ik opkeek en de zuster aan mijn bed zag staan die me recht in de ogen aan keek, wist ik hoever het was. Ik werd naar de voorbereidingsruimte gebracht en snel kreeg ik nog een kus van een huilende Stefan en mama. Zelf was ik al zo suf en verhardend op dat moment. Want het ergste waar ik tegenop zag, de ruggenprik, moest nog komen. Dit bleek dus ook zo te zijn.

Ik werd naar een aparte ruimte gereden waar de ruggenprik gezet zou worden. Ze zetten hem in verband met deze operatie wat hoger dan bij een bevalling. Het verdovingsspuitje zou ik voelen en daarna alleen het glijden van het slangetje. Het spuitje ging me prima af. Maar toen ik voelde dat ze tussen mijn wervels met dat slangetje aan de gang gingen werd ik heel snel onwel, ik had het gevoel ieder moment flauw te kunnen vallen en zag de zweetdruppels op mijn lijf staan. Op mijn verzoek mocht ik na een minuutje gaan liggen en hebben we even gepauzeerd. Maar helaas zat 'ie er nog niet in. Dus we moesten nog een keer. Dit verliep precies zoals de eerste keer alleen duurde het nog wat langer. Wat was dit een hel! Het lukte dus echt allemaal niet zo goed daarachter op mijn rug. Uiteindelijk kwam er een andere anesthesist om met mw te praten of we nog een poging zouden wagen of voor een morfine-pompje zouden gaan. Na alle adviezen van de artsen wilden ik toch echt wel de ruggenprik, ik heb tenslotte niet voor niks die ellende net doorstaan. Poging 3 duurde wederom veelste lang naar mijn gevoel maar hij zat er wel in, eindelijk! Dus snel snel naar de OK want daar zaten ze inmiddels ook te wachten. Na nog wat afleidende vragen hadden ze me eindelijk onder zeil...

Toen ik zo'n 5 uur later wakker werd was ik vooral heel opgelucht en voelde ik eigenlijk weinig tot geen pijn. Wel was ik wat misselijk en daar kreeg ik al gauw iets voor, inclusief een lekker casis waterijsje. Aangezien ik nog behoorlijk slaperig was ben ik met waterijsje in mijn hand enal in slaap gevallen en heb ik deze dus maar half op. 😅 Even daarna werd ik weer wakker en toen voelde ik de onderkant van mijn wond wel zeer doen. Nu blijkt dat "het blok" van die ruggenprik behoorlijk hoog zat. Advies: wat omhoog gaan zitten zodat de medicijnen vanuit de ruggenprik makkelijker naar onder kunnen lopen in verband met de zwaartekracht. Dat klinkt logisch. Ze hadden ook het slangetje van de ruggenprik iets naar beneden kunnen trekken maar hier had ik uiteraard totaal geen zin in nadat het inbrengen al zo'n ellende was geweest. Toen dit allemaal onder controle was ben ik rond 17.00 uur naar mijn kamer gereden waar Stefan en mama meteen aan kwamen lopen. Ik was uiteraard heel blij dat ze er waren maar als ik die dag 20 minuten bij ben geweest en iets tegen ze heb kunnen mompelen is het veel. Een van de artsen die bij de operatie aanwezig was, heeft nog even bij me op de bedrand gezeten en ons ingelicht over de bestralingen maar hiervan heb ik zelf maar zo'n 1 minuut kunnen horen. Ik had van te voren totaal niet verwacht of niet bij stilgestaan eigenlijk, dat ik zolang aan een stuk kon slapen. Maar zelfs die avond en volledige nacht na de operatie heb ik als een blok geslapen. Buiten de irritante piepjes van het infuus dan.Echt goei spul hoor! 😉

Dinsdagochtend ben ik langzaam aan weer begonnen met eten, een keer aan de bedrand zitten en op een stoel. Wanneer ik net op de stoel zat kwam de gynaecoloog binnenlopen. Hij vertelde over de operatie, dat toen ze me openmaakte de baarmoeder als het ware meteen openscheurde en de tumor naar buiten kwam. De artsen willen graag langs de tumor afsnijden en willen dus eigenlijk geen tumor zien tijdens de operatie, dus mijn baarmoeder hebben ze zelfs nog even gehecht. Daarna zijn ze via een andere weg gaan proberen om de boel netjes weg te halen, de nier te beschermen en de eierstok op te hangen. Even afhankelijk van de uitslag van de patholoog volgende week.. Is de uitslag van volgende week gunstig dan zal het bij ongeveer 3 inwendige bestralingen van de vaginatop blijven. Wil de uitslag tegenvallen dan kunnen we toch rekenen op ongeveer 25 bestralingen met een lichte chemo waarbij mijn haren waarschijnlijk niet uit zullen vallen. Geloof het of niet maar dit nieuws is natuurlijk k*t maar ik besef het gewoon nog niet. Ik leef zo erg in het nu en heb echt even genoeg aan mezelf. Natuurlijk had ik liever gehad dat deze operatie voldoende was maarja helaas, het mag niet zo zijn dus we moeten weer door. De strijd is nog niet gestreden!

Vanmorgen is mijn ruggenprik eruitgehaald en zijn we overgegaan op morfine-pillen. Wat een ellendige pillen zijn dat zeg! Ik had het gevoel dat ik 3 meter hoog zweefde, maar nee niet fijn. Net alsof je teveel gezopen hebt en als je dan je ogen dicht doet zit je in een achtbaan en wordt je kotsmisselijk. Dat gevoel weet je wel!? Gelukkig hebben ze ook daar weer wat voor hiero en zo doende ben ik deze dag weer half slapend doorgekomen. Voor morgen staat het uithalen van de katheter op de planning en een bezoekje van de fysio.

Nou het was weer een flink verhaal, sorry daarvoor. Mijn leven is normaal gesproken niet zo boeiend hoor. 😉 Iedereen weer op de hoogte en ik ben het allemaal weer lekker kwijt. Net heb ik een verlaagde dosis morfine-pilletje op. In de hoop dat ik hier niet zo heftig op reageer. Dus ik ga nog eventjes wat tv kijken en daarna mijn luiken sluiten.

Viva la Vida!

Liefs Nicole