De eerste weken revalidatie

Vandaag alweer aan week 4 van de revalidatie begonnen. Het vliegt voorbij kan ik je vertellen! 

De intake met de mede-revalidanten, hadden jullie nog van me tegoed. Inmiddels alweer een week of 6 geleden denk ik en ik weet er (sorry!) niet het fijne meer van. In de wachtkamer al aan de praat geraakt met twee van de drie dames. Dat ging in de "lesruimte" toen we compleet waren eigenlijk best natuurlijk verder. Uiteraard kwam wel het gevreesde voorstel rondje zoals we dat kennen van de AA bijeenkomst uit de Amerikaanse films voorbij. De dames zijn in de 70, 60 en 50. Ook zijn er nog twee dames bij die al 6 weken bezig waren. Op het moment dat zij klaar zijn, zijn wij op de helft en komen er weer nieuwe mede-revalidanten bij ons die net starten. Zo zijn er altijd seniors en juniors zeg maar. Fijn om naar op te kijken zodat je een perspectief hebt hoe jij er op de helft voor kunt staan en kunt zien wat zij al geleerd hebben en hoever zij zijn gekomen.

Het revalideren bevalt me echt heel goed. Het sporten vind ik zelfs leuk. Wie had dat ooit gedacht? Ik niet in ieder geval! Bij de fitness heeft ieder zijn eigen schema, wat steeds langzaam wordt opgebouwd zodat iedereen op zijn eigen niveau bezig is. Ondertussen kletsen en lachen we wat, wisselen wat ervaringen uit. Het gaat allemaal heel gemoedelijk en het is gewoon gezellig! Vooral in het begin is het advies om na elke oefening 2 minuten te rusten. Geloof me, toen ik dat voor het eerst hoorde dacht ik "ja daag, die is gek". Maar ik doe niet voor niets mee aan de revalidatie en zij zullen wel weten waar ze het overhebben, dus ik besloot netjes te luisteren. 

Wat ik hieruit heb geleerd is dat ik áltijd maar gewoon doorga. Het lijstje moet af, ik moet alles gedaan hebben en daarna neem ik pas pauze. Voordat ik ziek werd kon dat ook maar nu niet meer. Afgelopen tijd vooraf aan de revalidatie heb ik dat (heel eigenwijs) wel gedaan en precies dat was de reden dat ik vastliep. Ik nam tussendoor geen pauze's, ik nam niet de tijd om stil te staan bij hoe ik mezelf voelde en hoe moe ik was. Want álles moest gewoon gedaan worden, net als voorheen. Op die manier ga je elke dag over je grens (destructief gedrag) en dat houd je best een tijdje vol maar op een gegeven moment zegt je hele lichaam (en geest) STOP, tot hier en niet verder. En dan stort je in. Fysiek en mentaal nog verder naar de bodem gezakt dan ooit te voren. Dus zo'n korte pauze tussendoor is zo gek nog niet ;) Ik leer en voel op deze manier wat mijn grenzen zijn. Aan mij de keus om eroverheen te gaan, te stoppen of misschien wat langer pauze te nemen. 

Het zwemmen daar vind ik heerlijk! Zo'n lekker warm water ook. We doen wat loop- en zwemoefeningen in het water afwisselend met een spelletje. Soms partijtjes, wedstrijdjes, estafettes, geheugenspelletjes (en die vallen tegen!) maar allemaal op een leuke manier. De laatste minuutjes lekker relaxen op 2 van die slurven! En dan is het welletjes geweest. Soms nog een bijeenkomst over voeding en of arbeid. Heel leerzaam en interessant. Naar aanleiding van de bijeenkomst over de voeding ben ik toch maar een beetje op mijn voeding gaan letten. Proberen wat afwisselender te eten, meer vis, meer zuivel, minder rood en bewerkt vlees en vooral tijdens de revalidatie genoeg eiwitten binnen krijgen. 

Op dinsdag hebben we altijd sport en spel. We hebben al ring hockey, badminton en Nordic Walking gedaan. Hockey vind ik persoonlijk echt héél leuk, vond ik vroeger stiekem al. Nordic Walking vond ik ook heel leuk, al had ik dat écht niet verwacht. Is voor oude mensen toch en ziet er zo debiel uit. Maar ik neem mijn woorden terug! Buiten dat het er inderdaad niet bepaald charmant uitziet is het wél leuk en ondervind ik juist veel steun aan die "stomme" stokken. Badminton was ook heel leuk alleen ik vind het overspelen (camping badminton) persoonlijk leuker dan het officiele badminton met alle regeltjes. Wat heel leuk (én grappig) is in onze groep is dat de oudste de fanatiekste is. Heel eerlijk gezegd dacht ik toen ik hoorde dat er iemand van in de 70 in onze groep zou zitten, hoe dan? Maar daar heb ik me in vergist zeg! Met badminton slaat ze me er gewoon uit, zodoende verzwikte ik me enkel (en lag vervolgens twee dagen met me enkel omhoog) want ik wilde natuurlijk niet verliezen van iemand dubbel zo oud als ik maar helaas! Ze heeft wel zowat alle sporten gedaan die er zijn, voordat ze ziek werd én competities badminton gespeeld, is dat een goed excuus? Nee zonder gein, wat kan iemand van in de 70 nog sportief zijn, respect hoor. Ook hier geld, luisteren naar je lichaam en op tijd pauzes nemen. Zo herstelt je lichaam sneller en kun je de activiteit weer hervatten. Ohja en hoe minder vermoeid je bent hoe minder de kans op blessures ;)

De ergotherapie en psycho educatie is vooral heel erg confronterend. Het geeft me overzicht en structuur. Zo leer ik dat ik écht nog aan het verwerken ben en nog lang niet klaar ben om mijn oude leven (voor zover mogelijk) weer te hervatten. Mijn hoofd zit vol, voornamelijk met verwerking, emoties en alle andere ellende die daarbij hoort. Vandaar dat ik me niet goed kan concentreren, onthouden, vermoeid en prikkelbaar ben en dus constant mezelf tegenkom. Ook andere dingen zoals stress en lichamelijke klachten dragen hieraan bij. Er is geen tijdslimiet voor verwerking. Beetje bij beetje besef ik dat het écht nooit meer wordt zoals vóór ik ziek werd. 

Ik zal beter voor mezelf moeten gaan én blijven zorgen. Fysiek en mentaal. Als ik niet blijf sporten na de revalidatie kegelt mijn conditie weer naar beneden en is al inspanning voor niets geweest. Mijn verwerking de tijd geven, heel goed naar mijn lichaam luisteren en mijn grenzen aangeven. Mijn gezin runnen zoals voorheen zet ik langzamerhand uit mijn hoofd. Ik zal heel wat meer tijd voor mezelf vrij moeten maken om mezelf in conditie te houden en mijn rugzak te verwerken. 

"Wat zeuren die mensen die kanker hebben gehad toch? Ben blij dat je nog leeft! Zo erg is het toch allemaal niet? Ze stellen zich wel aan vind ik."

Wie heeft er nooit zo gedacht? Ik wel hoor, heel eerlijk. Het is lastig om uit te leggen en lastig om voor te stellen als je niet hetzelfde hebt meegemaakt. "Iedereen is toch weleens moe?". Dat is zeker waar! Maar gelukkig herstelt een gezond mens daar na een paar dagen rust van en dan kunnen ze er weer flink tegenaan. Na kanker is dit vaak niet zo.

Je lichaam heeft al God weet hoelang rondgelopen met een tumor. Vervolgens word je mentaal op zijn kop gezet door het nieuws dat je die tumor hebt, stress, onzekerheid, angst, alle emoties passeren de revue. Niet één spannend avondje of week maar maanden aan een stuk wordt je geleefd. Je wordt volgepropt met medicijnen om de kanker te verslaan. Medicijnen en behandelingen die ook gezonde cellen afbreken en aantasten. Met gevolgen waar je als "gezond mens" het bestaan nog  niet vanaf weet. Je komt in contact met therapeuten en professionals waarvan je de naam en hun functie niet eens weet. En ondertussen blijft de onzekerheid, angst en alle andere emoties en levensvragen je leven beheersen. Maar men verwacht dat je ondanks alles "gewoon" weer de oude wordt? Was het maar zo'n feest! Een teleurstelling voor alle partijen dus.

Woensdag had ik een afspraak bij de revalidatie-arts om te bespreken hoe het gaat. Zij hebben overleg met alle therapeuten over elke revalidant. Naar aanleiding daarvan stellen ze een rapport op met daarin exact de problemen waar ik tegenaan loop op dit moment, in mijn eigen woorden. Heel confronterend om dat zo zwart op wit te zien. Daar op die twee bladzijdes stond beschreven wat voor puinhoop mijn leven is eigenlijk en dat alles zó anders is geworden. Wat verlang ik naar mijn oude leven! Ik ben begonnen met huilen toen ik daar de deur dicht trok, heb mijn ouders gebeld of de kinderen daar konden blijven en heb de hele middag gehuild. Ik ben verder gegaan met het inplakken van mijn blogs in een scrapbook met hele harde muziek gepaard met heel veel tranen. Soms komt dat besef ineens en sta je weer met beide benen op de grond. Vooral na zo'n gezellig carnavalsweekend, waarin je lekker je zinnen hebt kunnen verzetten. Maar die nachtmerrie is nog stééds niet voorbij. Ondanks dat we heel wat aflachen komen we daar allemaal niet voor niets. En dat kwam even binnen. 

Ook wil ik nog even benadrukken dat ik super trots ben op mezelf. Hoe ik verder moet na de revalidatie en alles weer op ga pakken? Ik heb geen idee. Stapje voor stapje. Dus nu nog even 9 weken knallen bij de revalidatie, veel leren en mijn uiterste best doen met de meiden! Ongelooflijk hoe snel je je op gemak kunt voelen bij wildvreemden. Het schept een band, zo lekker cliché!

Viva la Vida!

Liefs Nicole