VAN EVEN IN PLAATS VAN (L)EVEN NAAR OVERHOOP NAAR (OVER)LEVEN
VAN EVEN IN PLAATS VAN (L)EVEN NAAR OVERHOOP NAAR (OVER)LEVEN
Zoals ik in mijn eerdere blog vertelde, koos ik er na mijn diagnose voor om geen behandelingen te ondergaan m.u.v. hormoontherapie. Ik werd in de nacht van woensdag op donderdag geopereerd en wilde, omdat men toch niets voor me kon doen, op vrijdag naar huis. Thuisgekomen liep ik naar buiten, de tuin in, pakte een bal en terwijl ik met mijn handen tegen de operatiewond aanduwde, moest en zou ik even met mijn kleinzoontje met een bal spelen. Mijn dochter reageerde met: “Mam, wat doe je nu? Kom naar binnen, je bent verdorie net geopereerd”. Maar ik dacht, laat me maar even, want zolang kan ik niet meer van dat kleine mannetje genieten.
Later op die dag, pakte ik de telefoon en belde de huisarts met de vraag of ik op maandag even mocht langskomen om mijn wensen omtrent levensbeëindiging te bespreken. Toen dat geregeld was, belde ik even met een bevriende osteopaat, die me aanraadde om naast de hormoontherapie voor druppels van plantmedicatie te gaan. Dus dat ging ik meteen even regelen. Het hele weekend was het een komen en gaan van mensen die op bezoek wilden komen. Terwijl iedereen vroeg: “Is dat niet te druk?”, dacht ik, oooh nee hoor, kom maar even.
“s Maandags regelde ik even mijn uitvaart, schreef meteen even mijn uitvaartrede, zocht even de muziek uit voor mijn dienst en schreef in de week erna even een kinderboek, zodat mijn kleinzoontje, die een week later 3 zou worden, mij niet zou vergeten. Natuurlijk moest er ook nog snel even iemand gevonden worden die de illustraties zou verzorgen. En zo waren er nog een aantal zaken die ik, in mijn beleving, even moest regelen.
Maar doordat ik alles in een sneltreinvaart even regelde, werden de dagen al snel weken en de weken volgden elkaar in rap tempo op. En toen begon het. Wat begon? Het wachten op. Op wat? Op ziek worden, pijn krijgen, paniek ervaren en uiteindelijk doodgaan. Want ja, laten wel wezen, 6 maanden of zelfs in het gunstigste geval 2 jaar, zijn zo voorbij. Maar er gebeurde maar niets, ik voelde me helemaal niet zo anders dan voor de diagnose, maar toch stond mijn leven stil. Want het enige dat ik steeds hoorde was het woordje kanker. Het leek wel alsof mensen vergaten wie ik was. Alsof ik kanker was, i.p.v. kanker had. Alsof ik niet meer die oprechte, humoristische, ambitieuze, knotsgekke, warme en stronteigenwijze Monica was. Wanneer ik anderen niet even troostte, was ik op zoek naar mezelf. Ik lag helemaal overhoop met mezelf. Ik leefde wel, maar had geen leven.
Het dieptepunt kwam wat mij betreft, toen na de diagnose, de eerste 6 maanden van leven en overleven voorbij waren. Ik klapte op mijn verjaardag in elkaar. Ik wilde iedereen wegduwen en in zelfmedelijden zwelgen. Ik vroeg mezelf af waarvoor ik het deed. En met “het deed” bedoel ik vechten om te overleven. Maar toen stak toch die oude koppige ik, zijn kop weer op en besefte ik, heel wijs van mezelf (ahum) dat wat ik gedaan had…overleven was i.p.v. leven en ik begreep dat ik deze periode alleen kon doorkomen als ik minder met overleven bezig zou zijn en me meer op leven zou focussen. Ons hele leven zijn we onderweg naar morgen. Altijd bezig met snel nog even dit en even dat. Agenda’s worden overvol gepland omdat alles er nog wel even bij kan. Zelfs toen ik ziek was, had dat “even” nog vaak de overhand. Ik doe dat wel even, kom maar even langs, ik moet nog even, ik kan nog even snel, ooh ja hoor, ik kom wel even aan of ga wel even mee. En op dat moment van inzicht realiseerde ik me dat we heel vaak vergeten om voor even een L te zetten. Om af en toe eens stil te staan en even te genieten van het leven en alle kleine, grote, mooie, intense en bijzondere momenten. En op dat moment besefte ik even, nu ga ik weer leven. Maar soms, vergeet ik dat weer even 😉 en dat is goed zo, want zo weet ik weer hoe het is om te leven.
Ik hoop dat het EVEN lezen van deze blog, je stiekem doet glimlachen en verheug me erop de volgende blog te schrijven. Tot dan, kijk om je heen, leef en geniet, want mooier dan dit, wordt het leven niet.
Liefs, Gewoon Moon
10 reacties
Bijzonder dat er bij veel mensen iets dramatisch moet gebeuren in het leven om te beseffen dat het leven niet oneindig is. Later na mijn pensioen ga ik......En dan in ene is het over. Los daarvan dat je na je pensioen niet meer zo vief bent. Gelukkig heb ik mij daar niet schuldig aan gemaakt, hoewel.... Op zolder in de garage staat nog een oude 2cv voor na mijn pensioen om die te restaureren en dan ga ik daarmee rijden. Ik denk nu dat dat niet meer gaat gebeuren. Maar ik laat hem mooi staan, als ik die opruim is ook die droom weg. Maar verder kijk ik om mij heen geniet van de dingen die ik zie, hoe klein ook. Ik kan intens genieten van een ritje op de motor, de wind in mijn gezicht, de huisjes in het dorp waar ik dan langs rijd, de natuur. Zelfs nu, als ik tussen mijn werk door even uit het raam kijk en zie hoe de wind rimpels blaast over het water van de sloot, besef ik dat ik leef.
Ga door met Leven lieve Moon.
Lieve Zweef,
Wat sla je de spijker op zijn kop. Te vaak denken we dat het leven oneindig is en dat tijd in overvloed zal zijn, waardoor we dromen niet najagen, omdat er altijd wel iets is, wat op dat moment belangrijker lijkt te zijn. Ook ik maak(te) me daar vaker schuldig aan, terwijl ik vanuit mijn beroep beter zou moeten weten. Maar goed, de glazenwasser wast thuis ook de ramen niet 🤭 Maar ik heb in de loop der jaren wel geleerd om te genieten van grote maar vooral kleine dingen. En ik moet toegeven dat ik sinds ik "ziek" ben, daar wel meer oog voor heb gekregen. Ik zie nu bijvoorbeeld de vele blauwe kleurschakeringen in de lucht of het groen van de bossen, waar ik eerder met mijn stappenteller bezig was. Ik hoor het zingen van de vogeltjes buiten waar ik eerder alleen het geluid van de radio hoorde. Maar doordat we deel uit maken van de maatschappij, ontkomen we er ook niet aan om in de maalstroom van alle dag mee te gaan.
Wat die 2cv van jou betreft, haal die droom maar mooi van zolder, ongeacht of hij ooit afkomt of niet, want dromen is mooi, maar dromen waarmaken is nog mooier. En ik vind dat wij een deal moeten sluiten, dat wij samen ooit die opgeknapte 2cv bewonderen.
Tot die tijd, droom en leef ik mijn mooiste leven.
Liefs Gewoon Moon
Mooi!
Het is waar zoals je beschrijft. Ik denk dat ieder mens dat wel herkent; je wéét natuurlijk wel dat niet alles altijd zo zal blijven, maar we leven wel alsof het nooit voorbij gaat. En altijd blijft zoals het is. Totdat. Totdat je leven op z'n kop wordt gezet door iets ingrijpends. Een ziekte, een overlijden van een geliefde.
Wat ik een van de ergste dingen vond van het krijgen van kanker: dat de vanzelfsprekendheid van mijn leven af was. Wat dat opleverde was dat ik het leven meer bewust leef.
Blijf schrijven Moon.
X
Lieve Lenneke,
"Wat ik een van de ergste dingen vond van het krijgen van kanker: dat de vanzelfsprekendheid van mijn leven af was. Wat dat opleverde was dat ik het leven meer bewust leef. "
Deze zin zegt het eigenlijk allemaal. Dat is wat ik ook tegen Zweef zei: "Ik zie nu de vele blauwe kleurschakeringen in de lucht of het groen van de bossen, waar ik eerst alleen met mijn stappenteller bezig was. En ik hoor de vogeltjes buiten fluiten waar ik eerst alleen de radio hoorde!" Inmiddels laat ik momenten tellen, stel prioriteiten, probeer een verschil te maken door mensen te laten glimlachen, maar ook mezelf. Ik kleur niet teveel binnen de lijntjes, ga uitdagingen aan, stap waar en zolang het kan uit mijn comfortzone, gewoon omdat het leven draait om het verzamelen van vreugdevolle momenten en het creëren van waardevolle herinneringen. Ik zou iedereen willen aanraden. ga vol vuur en passie voor hetgeen waarnaar je verlangt, kies voor jezelf en heb het lef om te leven. Want het leven is kort en kan zo ineens voorbij zijn ook wanneer je niet ziek bent.
En schrijven zal ik zeker blijven doen, al is het maar voor mezelf.
Liefs Gewoon Moon
Ja dat even... alles en alle kleine dingen en drukte in het leven lijken zo gewoon maar dat is t niet. Toen mijn man na het bericht we kunnen niets meer doen behalve een verlengende chemo heeft hij die ook afgewezen. Dat begreep niet iedereen, wat ik wel begreep. Alles wat langer leven kan betekenen moet je doen, dat is bij de meeste de eerste gedachte, maar ik dacht, hij moet hem ondergaan, de kans is klein, de 1e chemo heeft 0,0 gedaan, en hij was er goed ziek van. Dus... we besloten , hij natuurlijk maar ik stond volledig naast hem hierin, te trouwen, te reizen en te lachen en te huilen samen. Leven dus. We waren soms gewoon ontzettend gelukkig ondanks dat zwarte nieuws.
Nu is t gek... hij is er nog. De scans zijn goed. De artsen snappen t niet. Wij ook niet, maar we snappen wel dat we een fijn leven hebben met ups en downs. We zijn tevreden en veranderd tov voor de kanker, rust is fijn en niet saai. Het is wel wat Zweef zegt, we beseffen dat we nu leven. En dat leven is soms nog steeds bijzonder mooi
Lieve Nann,
Wat mooi om te lezen dat na het nemen van zo'n moeilijke beslissing nog zoveel moois gebeurt. Rust is zeker niet saai en zeker na een zwaar traject heel welkom. Maar dat beseffen we vaak niet, zolang het leven rustig voortkabbelt. En ups and downs komen in elk leven voor, dat hoort erbij. Wellicht is dat één van de voordelen van met ziekte geconfronteerd worden, dat we het vanzelfsprekende meer gaan waarderen. (En neem voordelen in deze zin aub niet te letterlijk, maar bij wijze van spreken) En dat we de downs met kracht, steun, humor en vooral liefde doorstaan en de ups des te meer waarderen.
Ik hoop dat jij en je man de artsen nog lang zullen verbazen en de de ups veelvuldiger blijven voorkomen dan de downs. En blijf genieten van het leven, want het duurt maar even.
Liefs Gewoon Moon
Misschien moet je je blogs uitgeven in een klein handboekje zodat als je even vergeet te leven je het even kunt naslaan. Met prikkende ogen lees ik je blog en realiseer ik me dat ik nog een hoop van je kan leren ondanks dat ik 58 ben. Dank je wel
Groet e liefs Noukes
Lieve Noukes,
Ik heb gelukkig een heel mooi vangnet, dat mij af en toe weer terug fluit wanneer ik dat vergeet. Maar hoe mooi zou het zijn als er een handleiding voor het leven zou zijn?🤔 Aan de andere kant wordt het leven dan misschien wel heel erg saai.
En ik geloof dat we allemaal van elkaar kunnen leren, zolang we ervoor open staan. En hier anders op zijn minst, een plek hebben gevonden, waar we een stukje herkenning en troost kunnen vinden en bieden. Laten we er vooral voor elkaar zijn.
Liefs Gewoon Moon
Hi Moon
Een prachtig blog dat je geschreven hebt .
Leven is belangrijk , niet overleven .
Een waarheid als een koe , en daar kan ik niets aan toevoegen .
Alleen , wat dat 2CV'tje van Zweef betreft , daar ben je volledig verkeerd in .
Eer die dat aftands vehikel aan de praat gekregen heeft , ben je allang dood en begraven.
Rustig in je bed van ouderdom gestorven.
En dat is jammer ( van dat 2CV'tje , bedoel ik ) . Ik had ook graag eens meegereden .
Is het niet naar een bijeenkomst van oldtimers , dan wel naar een schroothandel .
gr ,Willy
Hi Willy,
Dank je wel voor het compliment. Ik schrijf gewoon wat in me opkomt en ben niet van de chronologische volgorde. Wat me bezighoud, zet ik op papier, en dan hoop ik dat mensen het lekker vinden lezen. En zo niet, dan ben ik het kwijt. Maar dat stukje balans steeds vinden tussen leven en overleven zullen de meeste onder ons wel herkennen.
Wat die 2cv van Zweef betreft, hoop ik dat hij de deal met me aangaat, zodat wij er allemaal getuige van kunnen zijn, hoe hij geniet 😉 en laten we hopen, dat wij dan allemaal oldtimers zijn hahaha
Liefs Gewoon Moon