IEDEREEN ROEPT; " OVERLEVEN DAT IS FIJN!" MAAR ZE BEGRIJPEN NIET, DAT OVERLEVEN SOMS EENZAAM KAN ZIJN?
Welbeschouwd kan het met iedereen zo voorbij zijn in het leven, maar het lastige bij een dodelijke ziekte is, dat je er vaak langzaam naartoe “reist" Het is een enkele reis, soms gaat de reis in een rechte lijn razendsnel en soms moet je heel wat obstakels overwinnen om naar een eindbestemming te geraken, waar je eigenlijk niet heen wilt. Je vraagt je af, waarom we dan ons stinkende best doen, om die obstakels eerst nog te overwinnen, als de eindbestemming toch al vaststaat? Het gekke is, dat gaat bijna vanzelf, je gaat in de overlevingsstand, en iedereen in je omgeving wordt meegesleurd in de rollercoaster die de grote K met zich meebrengt. Bij iedere overwinning, iedere goede uitslag en ieder jaar dat we weer binnenslepen is er blijdschap. En het is vaak onze omgeving die dan zegt; " Dat heb je gelukkig overleeft, dat is fijn!" En dat is natuurijk ook zo. Maar overleven kan ook heel eenzaam zijn.
Zo vertelde kennis P, dat ze eigenlijk niet meer wil vechten. Nadat haar eerst verteld was, dat kans op genezing groot was bleek het na alle behandelingen niet zo te zijn. En nu is ze moe. Moe van het vechten en de pijn, en klaar om naar die eindbestemming te gaan. Maar manlief en kinderen willen hier niks van weten. Stad en land en ver daarbuiten, wordt door manlief naar alternatieve behandelingen gezocht en de vitaminen en preparaten zijn niet aan te slepen. En P voelt zich eenzaam en onbegrepen en alleen.
Jeugdvriendin E, werd in november 2021 schoonverklaard van leukemie, nadat ze in de corona tijd, zonder bezoek chemo, bestralingen en bloedtransfusies had doorstaan. Om het goede nieuws te vieren, planden zij een haar lief, een grootste bruiloft in juni 2022. Maar in februari 2022 sloeg het noodlot toe en was de leukemie weer terug en E gaat in een razend tempo achteruit en er rest haar weinig tijd. Dan maar afzien van een grootse bruiloft dacht E. Inmiddels is E vorige week in het huwelijksbootje getreden, tijdens een bruiloft met alle toeters en bellen. Zelf had E het liefst alle drukte vermeden. Maar hoe zeg je nee, als je zoon je bruidsjurk, en vrienden een groots feest regelen, om je op te fleuren omdat jij ondertussen je crematie regelt? E is omgeven door heel veel lieve mensen, maar toch voelt ze zich alleen. Want iedereen probeert haar te pushen om op zoek te gaan naar een laatste strohalm, terwijl zij het einde vol vertrouwen tegemoet ziet. En dat doet haar pijn. Ze voelt zich alleen ondanks al die mensen om zich heen.
Dan is er nog kennis R. Zij is pas begin 30, alleenstaande moeder van twee minderjarige kinderen en haar vriendin N is een alleenstaande moeder van nog geen 40 met een zoon met het syndroom van down. Beiden hadden goede vooruitzichten, R met uitgezaaide borstkanker en N met kanker in de weke delen. Beide stapten vol goede moed, het behandeltraject in. Met vallen en en opstaan doorstonden ze alle beproevingen. Maar helaas keerde het geluk zich tegen hen. En nu vechten ze opnieuw. Dit keer niet om te overleven, maar om zolang mogelijk te leven, omdat ze zich daartoe verplicht voelen, want de kinderen hebben hen nodig. En zij vertellen weer, dat zij zich onbegrepen voelen door alle goedbedoelde adviezen mbt opvang voor hun kinderen. En opmerkingen als;" Je weet waar je voor vecht" of "De kinderen komen heus wel goed terecht".
En ik? Terwijl mijn omgeving jubelt over het feit dat ik nog steeds (over)leef, vraag ik me af hoe ik vreugde kan beleven aan het feit, dat ik met de slechtste vooruitzichten, zonder behandelingen al zo lang overleef terwijl deze kanjers met de beste vooruitzichten en alle behandelmethoden die ze hebben ondergaan het leven binnenkort moeten loslaten. En dan denk ik stiekem af en toe:" Overleven is fijn maar kan soms echt wel eenzaam zijn".
Lieve mensen, kijk om je heen, leef en geniet, want mooier dan dit wordt het niet.
Liefs Gewoon Moon
16 reacties
Oi! Iedereen in jouw omgeving gaat eenzaam dood! Ik weet nog zo niet of ik jou nog wel in mijn kennissenkring wil hebben 🤭. Misschien moet ik je maar ontvolgen 😉.
Maar ik hoor wat je zegt. We hangen nog zoveel aan het leven, totdat het verdriet niet meer dragelijk is. En zelfs dan nog zijn we vaak niet zelf sterk genoeg om afscheid te nemen en de beslissing zelf te nemen. Andersom wil je omgeving je ook niet kwijt, dragen van alles aan wat levensreddend, danwel levensverlengend zou zijn. En dan komt die vraag bij jezelf op: Wat als...
Prostaatkanker patiënten beginnen met klein ongemak, hormoonkuren. Daarmee. Is een stap gezet in de behandeling. Elke keer doen we er een schepje bovenop van wat je wilt verdragen. Wie A zegt moet ook B zeggen. Duidelijk hoeveel winst het geeft weet je vaak niet, want er zijn wel studies met zoveel maanden meer dan als, maar ik ben bijzonder, voor mij geldt de uitzondering. Dat is wat een ieder denkt. Maar heb je een keus? Ja, zeg je. Voor jou was de keus helder. 4% dat het werkt, 96% dat je er niets aan hebt.
Ik weet het niet. Ik ken de cijfers niet. Leef ik nog 20 jaar op 50% of 5 jaar op 100%? Wat voegen mijn behandelingen toe in lengte en kwaliteit? Het is een afweging die je moet maken, zonder dat je vergelijkingsmateriaal hebt.
Maar voor nu, Kamanido!
O, Moon een prachtig geschreven blog. Uit mijn hart gegrepen. Zo herkenbaar. Zo ongelooflijk herkenbaar. En dat gevoel van eenzaamheid, en je daar dan weer ondankbaar over voelen, en onbegrepen. Met als gevolg dat het eenzame gevoel er nog erger van lijkt te worden.
Liefs Lenneke
Lieve Lenneke,
Daar is het weer, dat rare brein van ons. Gedachtes die leiden tot gevoelens, die we niet kunnen verklaren, maar ons wel doen lijden. Onze omgeving, die met de beste intenties opmerkingen maken die wij niet altijd kunnen waarderen, en waardoor we ons onbegrepen voelen. Maar hoe kan iemand ook begrijpen, hoe goedbedoelde opmerkingen kunnen leiden tot lijden, wanneer je niet in onze schoenen hebt gestaan?
Ppppffff schiet mij maar lek. Ik begrijp het zelf niet eens altijd, terwijl ik de schoenen draag 😉
Liefs Gewoon Moon
Een paar jaar geleden had een buurvrouw over ons een heel zware hersenbloeding gekregen . Diepe coma , werd een kasplantje , moest beademd worden .
Geen enkele kans op herstel . nul komma nul .
Haar man wou de beademing stopzetten. Vrouw had indertijd voor iets dergelijks toestemming gegeven . Maar hij mocht niet niet van de kinderen . Maanden hebben die d'r over liggen bakkeleien , en uiteindelijk , hebben ze dan toch de stekker eruit getrokken .
Wat ik bedoel is , op een gegeven moment zeg je het is genoeg geweest , ik wil stoppen . Maar als je omgeving daar dan geen begrip voor heeft , is dat een enorm moeilijke beslissing . Want ofwel drijf je je zin door , en zit je vol schuldgevoelens tot de dag van je dood , ofwel geef je toe en voeg je een paar maanden van pijn en ellende toe aan je leven , gewoon om iemand anders plezier te doen .
Maar dit terzijde , schuldgevoelens hebben omdat jij nog relatief gezond bent en iemand anders niet , is wel het domste dat je kan doen .
Als je morgen de lotto wint , zit je toch ook niet te dubben van waarom ik , en zij niet ?
Lieve Willy
Het voorbeeld van jouw buurvrouw is eigenlijk hetzelfde als de 4 dames in mijn blog meemaken. Het is vreselijk wanneer jouw omgeving of omstandigheden je "dwingen" om te blijven leven, terwijl je niet meer kan of wil. En dat is ook waarom ik deze blog schreef. Alleen oerleven, is soms niet voldoende.
En wat dat schuldig voelen betreft, dat is een moment opname, een melancholische gedachte, die ik net zo snel weer uitban, als dat ik hem liet opkomen.Ik schrijf meestal vanuit een vluchtige gedachte die tijdens het schrijven vorm krijgt. Maar geloof mij, ik geniet intens van mijn leven en de mensen daarin , zoveel en zolang als ik kan😉
Lieve Zweef,
Je verwoord altijd alles zo mooi, ik hoor het je bijna zeggen. En wat een waanzinnig mooi nummer is dat. Ik kende het niet. Maar dit nummer sluit aan, bij de laatste alinea in mijn blog. 😔😔 Ook ik weet niet hoe lang ik nog leef. Ik probeer afhankelijk van mijn toestand van dat moment, het beste te maken van elk moment. Meestal zijn dat hilarische, gezellige of ontroerende, momenten, maar soms ook verdrietige momenten die uiteindelijk achteraf heel waardevol blijken. Want in je zwakte durven tonen zit ook kracht en samen janken schept een band.
En wat dat ontvolgen betreft, doe dat maar niet, want ik ben echt heel leuk lief, slim, humoristisch en bovendien heerlijk bescheiden😝😝 dus wie weet wat je misloopt haha.
Liefs Gewoon Moon
Samen janken schept een band
Prachtig omschreven , en dat is wat we hier in onze blogs toch doen , niet
xxx , Willy
Echt wel..... samen lachen, samen huilen, samen sterk ❤
Lieve Moon,
Je laatste bericht heb ik alvast gelezen. Wat heb je dat prachtig verwoord. Ik ga binnenkort de rest lezen.
Fijn dat er lotgenoten contact is, wij begrijpen elkaar! Je zult ook wel weten dat er een FB groep is?
Pluk de dag!
Liefs,
Marianne
Lieve Marianne,
Bedankt voor je lieve woorden en leuk dat je de rest ook gaat lezen. Ik sta altijd open voor feedback.
Wat lotgenoten betreft, ongeacht welke kanker iemand hier heeft, de herkenning is groot. En het voelt heel vertrouwd hier.
En ik ken de fb groep niet. Heb wel ooit een lotgenotengroep op instagram gevolgd, maar dat sloot niet bij mij aan (of ik niet bij hen😉) want daar was alleen maar kommer en kwel. En dat mag, als iemand dat zo ervaart. Maar ik vind juist het genieten, lachen om en met elkaar en de soms zwartgallige humor zo belangrijk, zodat je de donkere dagen kunt inkleuren met de herinneringen van de mooie dagen.
Maar ik zal zeker eens een kijkje nemen op fb.
Liefs en tot hoors,
Gewoon Moon
Prachtig blog Moon. Ik herken hier veel in. Heb het mee gemaakt mrt mijn moeder. Nadat er voor de tweede keer borstkanker bij haar werd geconstateerd, was het klaar voor haar. Ze wilde niet verder behandeld worden. Veel onbegrip bij met name mijn schoonzus, terwijl ik dacht, last haar. Dit is wat ze wil. Ze was altijd een zeer zelfstandige vrouw en wilde niet afhankelijk worden.
Ik hoop (maar ik weet ik eigenlijk wel dat dat goed komt) dat mijn kinderen tegen die tijd mijn wensen respecteren.
Lieve Zilvervlerk,
Ik denk dat dat ook vaak het lastigste is voor iemand die ziek is. Van een zelfstandig functionerend iemand naar afhankelijkheid gaan. En ik begrijp ook wel dat we datgene of diegene waar we van houden, vast willen houden. Maar soms is loslaten de ultieme vorm van houden van.
En wat jou betreft, ik hoop inderdaad dat jouw kinderen jouw wensen gaan respecteren, maar dat zal vast een zeker goed komen. Daarom is het ook zo belangrijk om van te voren dat soort dingen te bespreken. Het liefst voordat we ziek zijn en het noodzaak wordt, maar helaas krijgt niet iedereen die kans
Maar voor nu, maken we er nog zo lang mogelijk het beste van😉
Liefs Gewoon Moon
Ik moet als ik dit lees aan die film denken met Jack Nickelson waarin hij een depressieve autist speelt en hij op een bepaald moment terwijl alles misgaat aan zijn tegenspeelster vraagt: what if this is as good as it gets?
Toen ik die film jaren geleden zag moest ik lachen om die uitspraak maar nu vraag ik het mezelf ook af. Ik vind je post erg verhelderend en ik zal je boodschap goed in mijn achterhoofd houden. Want ik duik ook op positieve berichten als een bok op de haverkist. Die neiging heb je gewoon omdat je er niet aan wilt dat je je partner/ ouder/ kind voorgoed dreigt kwijt te raken. Maar die is met zijn eigen reis bezig. En dat is hoe dan ook een eenzame weg. Dank je wel. Ik zal goed opletten en doorvragen.
Lieve Yanda,
Er is niks mis met blij zijn met positief nieuws. Sterker nog laten we dat vooral zo houden want hoop doet leven, en de meeste mensen willen graag leven. En de behoefte om diegene waar je van houdt niet los te laten is heel begrijpelijk. Maar dit laatste stukje uit jouw tekst: "Maar die is met zijn eigen reis bezig. En dat is hoe dan ook een eenzame weg. Dank je wel. Ik zal goed opletten en doorvragen" Dat is eigenlijk de kern......luisteren naar de behoeftes van die ander en diens wensen respecteren.
Maar nogmaals, laten we in eerste instantie altijd voor het postieve kiezen, want het leven is wat je ervan maakt, totdat het niet meer gaat.
Liefs Gewoon Moon
Hallo Moon, jou blog is echt prachtig geschreven!
Dank je wel voor je lieve compliment Maxi.