HET FEIT DAT IK KANKER HEB, LAAT ANDEREN HUN GEZONDE VERSTAND VERLIEZEN

Het feit dat ik kanker heb, laat anderen hun gezonde verstand verliezen.

Sinds mensen weten dat ik te maken heb met de grote K, zijn er een aantal onder hen die denken dat ik een andere persoon geworden ben. Iemand die ziek, zwak en afhankelijk hoort te zijn. En dat vertaalt zich dan regelmatig in van die opmerkingen waar ik niks mee kan.  Het  wordt op verschillende manieren geuit, van nutteloze opmerkingen tot goedbedoelde adviezen.

Eén van de meest geuite opmerkingen is: “Ja , jij weet nu dat je dood gaat, maar ik kan wel eerder dood zijn dan jij. Want wie weet kom ik dadelijk wel onder een auto!”. Dat klopt, maar jou hangt het “weten” niet als het zwaard van Damocles boven het hoofd. Een andere opmerking die regelmatig voorbij komt is: “Nou dat jij 35 kilo bent bijgekomen door de medicatie is je niet aan te zien”. Zeg hallo, ben jij blind ofzo? “Maar uiteindelijk is gewicht toch niet meer belangrijk nu, zolang je maar niet doodgaat”. Nou ,laat ik je vertellen ook zieke mensen willen er graag leuk uitzien en belangrijker nog, goed in hun vel zitten. Dus deze stronteigenwijze muts, heeft heel hard getraind en er inmiddels alweer 20 kilo vanaf getraind. En dan zijn er nog die mensen die denken dat je op een verjaardag geen dienblad meer naar de woonkamer kan dragen, of vlaai (ja ben toch een Limburgse) kan snijden, omdat ik “ziek” ben. Newsflash, de rest van het jaar, zorg ik ook voor mezelf en mijn bezoek, dus dat lukt me vandaag ook wel.

Terwijl dit ik bij dit soort opmerkingen of gedragingen vaak mijn schouders ophaal, wekken ze ook regelmatig mijn irritatie op. Toch besef ik heel goed, dat het lossen opmerkingen zijn, zonder kwade bedoelingen, waarmee men ervoor probeert te zorgen dat ik me beter voel. Ze komen voort vanuit een positieve intentie, maar ook vanuit onwetendheid, onmacht, bezorgdheid enz. En zowel vanuit werkervaring als levenservaring, kan ik zowel mijn en hun gedrag herkennen als verklaren. En wanneer je mensen rustig uitlegt, wat dit soort opmerkingen of gedrag met je doen, begrijpen ze dat veelal wel en proberen ze daar rekening mee te houden, want uiteindelijk willen ze het beste voor je, ook al wordt het soms onhandig geuit.

Maar weet je wat ik pas echt vervelend vind?  Mensen die niet meer naar je luisteren en dingen voor je gaan invullen!

Zo zat ik laatst op een verjaardag, toen een bekende van de gastvrouw, na lang wikken en wegen  (ik zag het gebeuren) vroeg: “Wat doe jij nu je ziek bent, de hele dag?” Dus ik vertelde heel enthousiast, dat ik drie keer per week aan krachtraining en cardio doe, zoveel mogelijk tijd met mijn kleinzoontje doorbreng en leuke dingen doe met de mensen die me dierbaar zijn, net als ieder ander. “Dan is het maar goed, dat je niet meer werkt”. “Ooooh maar ik werk ook nog”. “Ik snap het, je hebt het geld natuurlijk nodig?”. ”Nou, niet dat ik wat extra geld niet welkom zou zijn, maar nee hoor, dat is niet de reden”. “Dat snap ik nou niet, waarom ga jij nou niet genieten? Uitgerekend jij zou alleen maar moeten genieten”. “Nou, ik vind het leuk!”. En terwijl ze me aankijkt, met een blik van …. arm kind, en onderwijl haar hand dramatisch op haar borst legt, zegt ze: “Het doet me verdriet, dat jij in jouw situatie, nog moet gaan werken, terwijl je alleen maar zou moeten genieten. Wat is er toch mis in deze maatschappij?”. Dan denk ik, terwijl ik haar net zo laatdunkende terug aankijk ….. arm kind, waar is het met jou misgegaan? En een antwoord blijf ik haar schuldig.

Een andere keer kwam in tegenovergestelde richting in hetzelfde gangpad, midden op de groenteafdeling, de man van een schoolvriendin aangelopen. Onze blikken kruisten zich, dus zei ik vriendelijk gedag. Nou wat er toen gebeurde, was Max Verstappen waardig. In een tiende van een seconde, draaide het wagentje om zijn as, stak hij het gangpad over en stonden, onze wagens zij aan zij in dezelfde richting, nog voordat ik met mijn ogen had kunnen knipperen. Terwijl zijn gezicht bijna het mijne raakte, vroeg hij met een droevig gezicht: “Hoe gaat het nu met je?”. Terwijl ik er geen fan van ben om mijn persoonlijke leven publiekelijk in de supermarkt te bespreken, antwoorde ik toch beleefd en naar waarheid: ”Naar omstandigheden eigenlijk buitengewoon goed.” In afwachting van een positief antwoord, keek ik hem vriendelijk aan en zag tot mijn verbazing, een hele transformatie voor mijn ogen tot stand komen. Zijn houding nam de houding van een treurwilg aan. Schouders hingen af, mondhoeken naar beneden en terwijl zijn stem een octaaf daalde zei hij met een diepe zucht: “Tja, wat moet je anders ook zeggen he?”

Alhoewel ik waarschijnlijk nooit over de verstandelijke vermogens zal beschikken, om dit gedrag te kunnen waarderen, denk ik nu ik dit schrijf, met een glimlach op mijn gezicht: “ Zij kunnen er ook niets aan doen, dat ik niet aan de verwachtingen voldoe, die zij in hun hoofd van mij gecreëerd hebben. Ik moet tenslotte ook altijd zo verdomd tegendraads zijn 😉”.

Lieve mensen kijk om je heen, leef en geniet. Want mooier dan dit wordt het leven niet.

Liefs Gewoon Moon