Het jouw tijd nog niet..toch..? Ma?
Het is als een film.. maar ik denk dat dat voor velen hier geldt.
Mijn moeder ging er altijd vanuit dat zij mijn vader zou overleven en maakt zich nu zorgen wat er gebeurt als dat niet zo is.. Mijn moeder is 17 september onverwacht met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Ik hoorde het van mijn vader toen ik belde..toen was ze net opgehaald. Ze was al een dag of vier aan het tobben; veel pijn (in rug en buik) en de huisarts wilde niet thuis komen dus ze heeft zich nog daarheen gesleept.. om te horen dat het waarschijnlijk nierste
nen waren (die ze uit zou plassen..).
Na een dag of vijf (en bezoek aan huisarts en huisartsenpost) werd de pijn zo erg dat mijn moeder overstuur en in tranen was. Mijn vader belde de huisarts (wéér) en de assistente hoorde mijn moeder compleet overstuur gillen "help me nou toch" en belde de ambulance. Het is ongelooflijk dat dit pas zo'n 6 weken geleden is.
Mijn vader is fysiek beperkt (maar emotioneel ook wel..) en mijn broer kan het emotioneel (ook) niet aan. Ik ga daarom overal heen met mijn moeder. De afgelopen weken kwam alles voorbij : van de dokter die mij wilde spreken in Delft tot het "relatief-goed-nieuws-gesprek" dat de tumor in de alvleesklier operabel zou zijn tot het gesprek in Leiden waar werd gezegd dat er meerdere uitzaaiingen waren en dat mijn moeders tumor helemaal niet operabel is. Voor mijn gevoel zijn we al maanden bezig, maar dat is dus niet het geval..
Het huilen van mijn moeder en het feit dat ze zegt dat ze het zonder mij niet zou redden al had opgegeven.. het grijpt me erg aan. Ik probeer niet te huilen waar ze bij is (maar dat lukt niet altijd). Woensdag hebben we een intake in Delft en vrijdag waarschijnlijk de eerste (levensverlengende) chemo ..
4 reacties
Beste Puck,
Ik heb jouw verhaal 2 x gelezen, omdat ik de 1e keer even niet wist wat te zeggen. Ineens rust 'de hele wereld' op jouw schouders en hou je je groot als je niet alleen bent. Dapper en moedig. Een ouder zo ziek en dan zien 'zich zorgen maken' én huilen, is heel erg. Ik kan wel 'sterkte' zeggen - en dat meen ik ook - maar dat is nu zó iets waar je niets aan hebt.
Alvleesklierkanker is sowieso al een verschrikkelijke prognose; maar niet operabel en met uitzaaiingen dramatisch. Ik hoop voor je mam en jou / jullie allen dat er bij de intake mogen een behandelplan besproken kan worden. Dat je 'een beetje' weet waaraan je toe bent. En hoop ik voor jullie dat een levensverlengende chemo nog gedurende een hele tijd verstrekt kan worden!
Toch.... heel veel sterkte! Dat zul je hard nodig hebben. En laat je tranen gaan. Ik denk dat jouw moeder dat wel weet; en vaak is 'samen delen' fijn voor beide. Jouw moeder is nu bang en verdrietig. Misschien krijgt ze kracht als ze er voor jou kan zijn wanneer ze ziet dat jij ook bang en verdrietig bent.....
Lieve groetjes Hebe
Dankjewel Hebe, voor je lieve bericht, De eerste 48 uurs-chemo (3 dagen ziekenhuis) zit erop. Dat viel haar mee, eenmaal thuis lijkt ze de klap te krijgen. Huilen, niet kunnen eten en heel moe.
De emoties van de weken hiervoor zullen vast mee spelen. Mijn moeder is een vechter en wil de zwaarste kuur omdat ze denkt dat dat het enige is wat misschien helpt (zegt haar gevoel). Ze trekt het alleen erg slecht als haar lijf niet doet wat zij wil. We wachten het af. De 19e is chemo 2.
Hoi Puck, accepteren dat jouw lichaam niet meer doet wat jij wilt, is een van de lastige dingen die zo ziek zijn met zich meebrengt. Je moet je 'overgeven' aan hetgeen er mis is én aan hetgeen er nog voor je gedaan kan worden. Of niet; dat is ook een keuze. Maar bij de keuze van 'wel', ben je dus ook meteen de regie kwijt. Je kunt nog wel aangeven aan artsen wat wel en tot hoe ver en dat soort zaken, maar verder moet je het behandelplan waarmee je akkoord gegaan bent ondergaan.
Regie loslaten. O zo zwaar!
Ik hoop dat het jouw moeder gaat lukken. Dat zal haar rust geven. Spannende tijden voor haar, jou en jullie allen!
Hoe gaat het met jouw pijn en verdriet? Geef je jezelf ook de kans dat er te laten zijn? Dat eventueel te 'delen' met jouw moeder? Misschien gewoon even samen huilen?
Ik zeg maar wat hoor..... waarvan ik denk dat het voor jou en wellicht voor jullie beiden opluchting zou geven.
Lieve groetjes Hebe
Hallo Hebe,
Weer bedankt voor de lieve reactie. We huilen (inmiddels) samen ja. Ze belt me ook zomaar op om te zeggen dat ze van me houdt (wij waren voor de diagnose niet gewend een en ander uit te spreken). Ik weet niet of ze nog voor een tweede chemo gaat, na de eerste is ze zo ziek geworden dat ze weer terug moest naar het ziekenhuis en infuus heeft gekregen tegen uitdrogen..
Ze is nu thuis, maar heel moe en krijgt geen eten weg. De kuur die ze kreeg tegen de infectie lijkt aan te slaan, maar ze is nog heel moe en huilerig.