Ze is er nog..mijn moedertje..

Ze is er nog, mijn moeder,  en dat is (op zich) super...

We zijn bijna anderhalf jaar verder na die %$# diagnose alvleesklierkanker.  Ze zou eerst operabel zijn, en bleek dat toen toch niet. Mijn moeder is dus niet geopereerd.

Ze probeerde de Folfirinox en bleef daar bijna in. Wat is ze beroerd geweest zeg. Daarna heeft ze de lichtere chemo gehad, een half jaar lang, drie keer per maand.. En toen nog een bestralings-vijfdaagse in Rotterdam..

Ik ben alle keren mee geweest. Ook met de CT's en de gesprekken met de oncoloog. Ik wil haar tot steun zijn.  Ze zei dat ze de chemo wel alleen kon doen (met ziekenvervoer van en naar het ziekenhuis) , maar ik wil haar mentaal steunen en bovendien zijn er ook wel complicaties opgetreden en zat ze van 14-23 u in het ziekenhuis met de cardioloog erbij enz..en je moet er toch niet aan denken dat ze daar in haar eentje in dat ziekenhuis zit dan.

Na drie maanden zonder behandelingen, zag ik mijn "oude " moeder weer terug. En ging ze vol goede moed naar de oncoloog want ze voelt zich eindelijk weer een beetje mens. En nu zijn er vlekjes op de lever geconstateerd en is ze "uitbehandeld" zoals dat heet. Ze kan wel weer aan de chemo als ze dat wil (om tijd te rekken) maar ze is daar maanden ziek van geweest.

Dit  hadden we niet zien aankomen en het is een zware klap, emotioneel. Het lijkt of het lichamelijk ook gelijk slechter gaat en dat is op zich wel begrijpelijk denk ik, maar erg verdrietig.